Sentenced

[Memorius]

Sentenced - Down (1996)

Tracklista:

1. Intro - The Gate 01:22

2. Noose 04:01

3. Shadegrown 04:36

4. Bleed 03:40

5. Keep My Grave Open 03:54

6. Crumbling Down (Give Up Hope) 05:26

7. Sun Won't Shine 04:17

8. Ode to the End 05:21

9. 0132 01:43

10. Warrior of Life (Reaper Redeemer) 03:42

11. I'll Throw the First Rock 03:26

Rok wydania: 1996

Gatunek: gothic/melodic heavy metal

Kraj: Finlandia

Skład zespołu:

Ville Laihiala - śpiew

Miika Tenkula - gitara, gitara basowa

Sami Lopakka - gitara

Vesa Ranta - perkusja
oraz
Vorph (Michel Locher) - harsh (4, 5, 10)
Birgit Zacher - wokale żeńskie
Waldemar Sorychta - instrumenty klawiszowe

Każdy gatunek i podgatunek metalu ma jakiś swój początek, jakiegoś prekursora.
Gdy Jarva opuścił SENTENCED powrotu do muzyki z "Amok" już nie było. To, zaczęło kiełkować  na EP "Love And Death" stało się fundamentem nowego stylu, potem często nazywanego suomi gothic metal jasno wyrażonego na płycie "Down" z 1996 roku. Ville Laihiala przejął obowiązki wokalisty i nadał muzyce SENTENCED znacznie bardziej ciepłego i melancholijnego wyrazu. Własne ograniczenia grupa przezwyciężyła, angażując do współpracy sławnego Vorpha z SAMAEL do partii wymagających harshu oraz Birgit Zacher, która jako wokalistka współpracowała wcześniej z ANGEL DUST, MOONSPELL i TIAMAT.

Depresyjne klimaty smutku i melancholii obecne wcześniej na wielu albumach z muzyką melodic doom/death Tenkula i Lopakka przenieśli w lżejszej formie na swoje gitarowe granie, ubarwione klawiszami zagranymi gościnnie przez znanego Waldemara Sorychtę z niemieckiego DESPAIR, często także udzielającego się w różnych metalowych projektach.Po intro kapitalny Noose jawi się jako sztandarowe wyrażenie stylu SENTENCED na wszystkie następne lata. Umiarkowane tempo, mocno akcentowana gra dwóch gitarzystów i melodyjny, chwytliwy przebojowy refren, proste rockowe zawadiackie solo. Po nim bardziej ponury i równie znakomity Shadegrown, jeszcze ze śladami stylu z "Amok" a potem mega przebojowy Bleed, z dodatkowymi harsh wokalami Vorpha i takim refrenem, jaki potem z różnym skutkiem eksploatowali wszyscy, łącznie z H.I.M. Jest tu także rewelacyjna partia gitary solowej. No, po prostu moc nowego SENTENCED. Surowsze, melancholijne i zgoła posępne granie to Keep My Grave Open, ale  już bogato zaaranżowany Crumbling Down (Give Up Hope) z wyraźnie zaznaczonymi motywami wschodnimi i wsparciem wokaliz żeńskiich jest bardzo przebojowy w refrenie i zagrywkach gitarzystów.
Bardzo klimatycznie rozpoczyna się wyważony i dosyć chlodny, rytmiczny Sun Won't Shine. Ten styl gry obu gitarzystów był potem bardzo często wykorzystywany na kolejnych płytach SENTENCED.
Trochę słabsza jest sekwencja Ode to the End/0132/Warrior of Life (Reaper Redeemer), więcej tu eksperymentów w łączeniu różnych stylów i motywów w jedną całość, niestey ze szkodą dla chwytliwości tych kompozycji. Momentami te próby grania progresywnego klimatycznego heavy metalu nie przekonują w łączeniu tego z gothic rockiem. Sam Warrior of Life (Reaper Redeemer), to taki trochę "Amok" pozbawiony wyrazu numerów z tamtej plyty.
Zakończenie w postaci I'll Throw the First Rock jednak absolutnie fantastyczne. Krążący, bardzo atrakcyjny motyw gitarowy, doskonały nośny refren, polatujące ku niebu solo gitarowe. Wszystko, co najlepsze w SENTENCED.

SENTENCED ustalił pewną niepisaną zasadę w suomi githic metalu. Liczy się zespół jako całość, a nie indywidualizm. Najważniejszy jest ogólny przekaz melodii i klimatu oraz właściwe połączenie tego na styku z wokalistą. SENTENCED nie poszedł tak daleko, jak to zrobiły potem inne zespoły, nieraz zupełnie rezygnując z solówek gitarzystów, czy rozbudowanych partii klawiszowych. Typowego minimalizmu suomi gothic metalu (a także niemieckiego) nie ma tutaj i zagrania gitarzystów cieszą ucho. Ville Laihiala wprowadzi się do zespołu bardzo dobrze, co najważniejsze nie próbując robić czegokolwiek jak Jarva, no może poza odrobiną drapieżności w głosie w pewnych momentach.
Zaproponowane brzmienie także zostało przyjęte przez wiele zespołów, choć określone jego modyfikacje przynosiły potem nieraz bardzo zaskakujące, pozytywne efekty.
Album fundamentalny, klasyczny i niezmiernie wpływowy, choć jeszcze tak naprawdę niejednorodny stylistycznie.

Ważne jest jednak to, że "Down" został zaakceptowany przez fanów, zyskał nowych i otworzył drogę innym zespołom, nie tylko zresztą z Finlandii, które chciały grać podobną muzykę.


ocena: 8,7/10

new 26.11.2018