Axel Rudi Pell

[Memorius]

Axel Rudi Pell - The Masquerade Ball (2000)

Tracklista:
1. The Arrival 01:30
2. Earls of Black 06:04
3. Voodoo Nights 05:32
4. Night and Rain 08:06
5. The Masquerade Ball 10:40
6. Tear Down the Walls 05:40
7. The Line 07:39
8. Hot Wheels 04:54
9. The Temple of the Holy 07:42
10. July Morning (Uriah Heep cover) 09:58

Rok wydania: 2000
Gatunek: Melodic Metal
Kraj: Niemcy

Skład zespołu:
Johnny Gioeli - śpiew
Axel Rudi Pell - gitara
Volker Krawczak - bas
Mike Terrana - perkusja
Ferdy Doernberg - instrumenty klawiszowe

W kwietniu 2000 roku Steamhammer wydaje kolejny album AXEL RUDI PELL, przygotowany według sprawdzonej receptury z "Oceans of Time". Tyle, że ta receptura została jeszcze bardziej ulepszona. W składzie zaszła jedna zmiana - znakomity Mike Terrana zastąpił Jorga Michaela, który zrezygnował równocześnie z RUNNING WILD, by skupić się na grze w  STRATOVARIUS.

Po The Arrival  Pell od razu daje szybki koncertowy wymiatacz w najbardziej klasycznym stylu ARP z super melodyjnym chwytającym za serce refrenem. Pell gra tu solo romantyczne w wolniejszej partii opartej na drugi plan klawiszowy. Rozpoczęcie jest fantastyczne, potem jednak lekko rozczarowują w przeciętnym rockerze Voodoo Nights. Potem jednak dla monumentalne kolosy o wymiarze epickim rzucają na kolana. Night and Rain to na wstępie wspaniały popis onirycznej gitary Pella, a potem to taka niby balladaARP, która tak naprawdę balladą nie jest. Mocny, spokojny song z mocnym wokalem Gioelli, przetykanym subtelnymi solowymi zagrywkami Pella. W The Masquerade Ball Gioelli kapitalnie rozpoczyna tylko przy akompaniamencie Doernberga, a potem Pell w stylu Carlosa Santany... A potem narasta magia tego wspaniałego dumnego i wzniosłego songu, opartego po części na rytmice "Kashmir" LED ZEPPELIN.

ARP nie musi grać szybko, by rozpalać emocje. Tak, jak w wyważonym przebojowym Tear Down the Walls. Prosta w konstrukcji, a jakże urocza kompozycja. Delikatność i ciepło promieniuje z niesamowitego songu The Line, gdzie Gioelli wspiął się na najwyższe szczyty swoich możliwości, a łagodne partie przeplatają się z potężnymi akordami Pella. Potem kolejny rock/metalowy kawałek z motorami w tle Hot Wheels. Niby nic takiego, ale jaki tu jest znakomity refren i jak świetnie współpracują klawisze z gitarą Axela. I znów zmiana nastroju w mistycznym i magicznym The Temple of the Holy, gdzie Doernberg akompaniuje Gioelli na pianinie, a sam Pell pojawia się stosunkowo późno i jest bardzo subtelny, uzupełniając klimat stworzony przez wokalistę i plan pianina.

Bardzo trudny utwór grupa wybrała tym razem na cover. Taki mega klasyk jak July Morning URIAH HEEP od razu stawia niebotycznie wysoko poprzeczkę zwłaszcza dla wokalisty i klawiszowca. Zaśpiewać tak jak David Byron i zagrać tak jak Ken Hensley. Gioelli nie naśladuje stylu Byrona, jest sobą i nadaje tej kultowej kompozycji własny wyraz. Doernberg jest w sytuacji trudniejszej, bo magii natchnionych klawiszowych pasaży Hensleya nie sposób odtworzyć, a na nie się tu przecież czeka. Jak wyszło? Przepięknie, choć może dla niektórych zbyt nowocześnie...

Wykonanie jest po prostu wspaniałe.Gioelli i Pell, i wszyscy pozostali, dali tu z siebie wszystko, a zespołowa rozgrywka jest tu na pierwszym miejscu. Po raz kolejny także Axel Rudi Pell nie bawił się w eksperymenty z soundem. Klasyczny, rozpoznawalny, ciepły i pełen przestrzeni sound AXEL RUDI PELL z pięknym rozplanowaniem instrumentów i Gioelli na tronie.

Kolejny absolutny klasyk AXEL RUDI PELL.

ocena: 9,8/10

new 21.12.2018