Iron Fire

[Memorius]

Iron Fire - Among the Dead (2016)

Tracklista:

1. Intro (The Lost City) 01:16

2. Among the Dead 04:11

3. Hammer of the Gods 03:53

4. Tornado of Sickness 04:04

5. Higher Ground 03:45

6. Iron Eagle 03:44

7. Made to Suffer 04:11

8. The Last Survivor 03:29

9. No Sign of Life 03:32

10. Ghost from the Past 04:19

11. When the Lights Go Out 04:26

12. For Whom the Bell Tolls (Metallica cover) 05:00

Rok wydania: 2016

Gatunek: heavy/power metal

Kraj: Dania

Skład zespołu:

Martin Steene - śpiew, gitara basowa
Kirk Backarach - gitara
Gunnar Olsen - perkusja

Lata po nagraniu wybitnego albumu "Voyage of the Damned" znów były dla IRON FIRE burzliwe. Steene ponownie podziękował członkom swojego zespołu i został w składzie tylko Kirk Backarach, a w 2015 dołączył ponownie po 15 latach Gunnar Olsen, perkusista, który grał na pierwszej płycie IRON FIRE "Thunderstorm". Ostatecznie jako trio, gdzie Steene zagrał również na basie, grupa nagrała album "Among the Dead". Kontrakt z Napalm Records nie został odnowiony i ten LP wydała nieduża norweska wytwórnia Crime Records we wrześniu 2016 roku.

Steene definitywnie odżegnał się tak od smoków i rycerzy, jak i problemów egzystencjalnych i tym razem jest to coś w rodzaju para-konceptu o zombiakach, co już oczywiście samo w sobie jest niezwykle interesujące, bo o zombiakach w heavy i power metalu za wiele nie powiedziano, przynajmniej na jednej płycie.
Steene połączył także gatunki i teraz te opowieści o tragicznej w skutkach inwazji miłośników świeżych mózgów, są podane w stylu heavy/power metal, co więcej miejscami oscylując w kierunku melodic death, extreme metal, bo Steene porykuje jak zombiak na tym LP niejednokrotnie. Sound jest szarobury, stalowe brudnawe tony gitary dominują i nie ma tu ani jasnych pozytywnych klawiszy Steene, ani tych wszystkich ozdobników, które tak cieszyły ucho na płycie poprzedniej.
No, ale o zombiakach nie można przecież tworzyć radosnych songów. Te, które tu można usłyszeć, są w znacznej części chyba współtworzone przez zombiaki, bo ich poziom wskazuje na to wyraźnie. Heavy/power sound kryje w sobie trochę ogranych riffów tego stylu, paskudne po prostu refreny (Higher Ground! okropne!) modern metalową manierę wykonawczą i zsyłki na metalcore  w rykach Martina. Płaskie i prymitywne to jest, na granicy kiczu. Gdyby rozpatrywać te wszystkie numery i całość idei jako pewnego rodzaju żart, parodię, to można by powiedzieć, ze tym przypadku ujdzie. Dowcip nie najwyższych lotów, ale przy piwku strawny. Niestety, to jest jednak na poważnie i zawstydza. Zawstydza przede wszystkim prymitywizmem kompozycyjnym właśnie, co boli, tym bardziej że przecież Steene udowodnił w 2012 roku, jak bardzo jest inteligentnym twórcą. Zero klimatu, zero oryginalności jako heavy/power i jeśli jakikolwiek numer jest lepszy, to może The Last Survivor, ostrzegam jednak, że refren, choć chwytliwy, czuć metalcore na kilometr.
Ekipa pogrąża się w radiowym songu festiwalowym o southernowym charakterze When the Lights Go Out i przypomina się katastrofa z roku 2001.

O ile kompozycje są marne, to na pewno na uznanie zasługuje gra Backaracha w partiach solowych. Wyborne nieraz, wykwintne sola wręcz błyszczą na tle tych niewyraźnych numerów. Także perkusista "z odzysku" gra doskonale.

Na koniec IRON FIRE prezentuje odegrany w stylu całej płyty cover prześwietnego For Whom the Bell Tolls METALLICA.

Nie można było stworzyć własnego podsumowania?

Jak się posłucha tego wszystkiego, co tu Steene nawyprawiał, to pytanie -"Komu bije dzwon?" nabiera specjalnego znaczenia.

ocena 5,5/10

new 18.01.2019