Children of Bodom

[Memorius]

Children of Bodom - Hatebreeder (1999)

Tracklista:

1. Warheart 04:07

2. Silent Night, Bodom Night 03:12

3. Hatebreeder 04:21

4. Bed of Razors 03:56

5. Towards Dead End 04:54

6. Black Widow 03:58

7. Wrath Within 03:54
8. Children of Bodom 05:14
9. Downfall 04:34

Rok wydania: 1999

Gatunek: Extreme Melodic Metal

Kraj: Finlandia

Skład zespołu:

Alexi Laiho - śpiew, gitara

Alexander Kuoppalla - gitara

Henkka Blacksmith (Henri Samuli Seppälä) - gitara basowa

Jaska Raatikainen - perkusja

Janne Wirman - instrumenty klawiszowe

Prezentując w 1999 album "Hatebreeder" CHILDREN OF BODM miał już ugruntowaną pozycję swoim debiutem oraz obok potencjału samych muzyków także realną wizję muzyki. Ten ekstremalny rodzaj power metalu z harshem stał się gatunkiem bardzo pożądanym na rynku muzycznym, stał się modny i  COB musiał stworzyć płytę atrakcyjną, bo konkurencja, głównie w samej Finlandii wyrastała jak grzyby po deszczu.

Jeśli uznać debiut za coś wyjątkowo świeżego i natchnionego niespotykanymi dotąd pomysłami to "Hatebreeder" jest jego dojrzalszym wyrażeniem. Dojrzalszym to nie znaczy lepszym. Taka specyficzna potoczystość i maestria powiązań klawiszy i gitar, tkanie motywów z nieprzewidywalnego zastąpione zostało twardą melodyjną rutyną, określonym, nieco innym niż poprzednio tempem głównym kompozycji oraz pewnym przesunięciem w kierunku melodyjnego gotheburga, przede wszystkim odnoszącego się do stylu IN FLAMES z tego okresu ("Colony").
Warheart to bardzo dobre otwarcie, może mało odkrywcze i nośne, ale solidne, lecz już obiecujący w tytule Silent Night, Bodom Night jest taki sobie poza perfekcyjnym wykonaniem, a tego w tym okresie nie można było Dzieciakom nigdy odmówić. Moc i potęga ataku to podstawa tytułowego Hatebreeder, ale pewnego rodzaju black metalowa osnowa (choć i nieco neoklasyczna) plasuje ten utwór bliżej melodic black metalu, choć nie na tyle blisko, żeby nie zauważyć niemal radiowo przebojowego refrenu. Gdy na tym LP zespół gra trochę wolniej i trochę bardziej classic power metalowo to jest średnio atrakcyjny jak w Bed of Razors, gdzie całościowo od lekkiego znudzenia monotonią ratują kapitalne ozdobniki Warmena i gitarzystów, może nawet najlepsze na całej płycie. Z drugiej strony taka pozorna lekkość w połączeniu z brutalną niedbałą przebojowością Towards Dead End jest bardzo interesująca.
Bardziej interesująca jest jednak klasyczna szybkość i energia w zwartych, melodyjnie brutalnych Black Widow i Wrath Within kompatybilnych z nagraniami z debiutu.
Najlepszy numer to z pewnością pasjonujący i super energiczny Children of Bodom. Oczywiście można się z tym twierdzeniem nie zgodzić, ale ten kawałek wyrasta dwie klasy wyżej ponad pozostałe. Jest tu ta sama magia, jaka panowała w roku 1997 na " Something Wild", ta sama pełna swobody zabawa instrumentalistów w mieszanie motywów i stylów. Część instrumentalna, oparta na motywach neoklasycznych jest dewastująca. Podobnie zresztą jest w przypadku
Downfall.

Wyborny harsh Alexi Laiho, wyborne klawisze Warmana, choć o klasę niższe niż genialne na "Something Wild", bardzo dobra perkusja, ale ponadto jakoś to wszystko w opcji instrumentalnego kunsztu tym razem nie porywa.
Ogólnie można odnieść wrażenie, że CHILDREN OF BODOM jakby się przestraszył nowatorstwa z 1997 i teraz powraca na nieco bezpieczniejsze wody melodic black w najmniej ekstremalnej odmianie oraz szwedzkiego gothenburskiego melodeath w złagodzonej wyrazistymi klawiszami odmianie. Co do brzmieniato jest ono mocniejsze i lepsze niż na pierwszej płycie, ale to nie zawsze jest najważniejsze i to się sprawdza przy okazji tego albumu.
Bardzo dobra płyta, godząca w gusta słuchaczy różnych odmian extreme melodic metalu, ale krok w tył w stosunku do debiutu.


ocena: 8,2/10

new 27.02.2019