Labyrinth

[Memorius]

Labyrinth - Architecture of a God (2017)

tracklista:

1. Bullets 06:56

2. Still Alive 04:49

3. Take On My Legacy 04:04

4. A New Dream 05:22

5. Someone Says 04:44

6. Random Logic 01:55

7. Architecture of a God 08:40

8. Children (Robert Miles cover) 04:07

9. Those Days 05:14

10. We Belong to Yesterday 06:32
11.Stardust and Ashes 05:16
12.Diamond 03:28

Rok wydania: 2017

Gatunek: melodic power metal

Kraj: Włochy

skład zespołu:

Roberto Tiranti - śpiew

Andrea Cantarelli - gitara

Carlo Andrea Magnani - gitara
Nik Mazzucconi - gitara basowa

John Macaluso - perkusja

Oleg Smirnoff - instrumenty klawiszowe

W pewnym momencie wszystko się kończy. Nawet na szczytach włoskiego power metalu. W przypadku RHAPSODY skończyło się to totalnym zamieszaniem i powstaniem kilku RHAPSODY z dodatkiem czegoś tam.

W przypadku LABYRINTH ci, którym pewne rzeczy przestały pasować po prostu odeszli. Także i Roberto Tiranti.
Andrea Cantarelli i Carlo Andrea Magnani w spokoju zreorganizowali grupę w roku 2016 i znalazły się tu nowe sławy i może tylko basista Nik Mazzucconi z EDGE OF FOREVER jest w tym towarzystwie mniej znany. Wrócił Roberto i w sympatycznej atmosferze ten skład nagrał album "Architecture of a God", któremu właściwe brzmienie nadał Mistrz Simone Mularoni, a wydała go w kwietniu 2017 wytwórnia Frontiers Records, zaś w Japonii King.

LABYRINTH nagrywał różne płyty, mniej lub bardziej progresywne, mniej lub bardzie udane, mniej lub bardziej wirtuozerskie, ale takiej jeszcze nie nagrał. Coś o wykonaniu na wstępie. Ci muzycy chyba jeszcze nigdy nie grali z takim polotem z taką maestrią i z takim zaangażowaniem. Gitarzyści zrobili fenomenalną robotę, sola są genialne, riffy gdy trzeba potężne, gdy trzeba pełne łagodnej finezji. Macaluso to Macaluso, on nigdy się nie oszczędza i zawsze jest ultra kreatywny, tu ponadto wspierany przez bardzo kompetentnego Nika Mazzucconi. Giacomo Biagini czyli Oleg Smirnoff tworzy tu genialne drugie plany klawiszowe, takie jak grał w VISION DIVINE czy też w ELDRICH, gra przecudownej urody melodyjne pasaże, pełne elegancji. No a Roberto Tiranti... No cóż jest po prostu Arcymistrzem w każdej z tych kompozycji, każdej nadaje swoistą barwę, każdą traktuje inaczej, indywidualnie. Simone Mularoni wydobył i uwypuklił to co w dobrym włoskim power metalu było zawsze najbardziej frapujące w ramach soundu, dopieścił, dopracował i zmontował małe arcydzieło soundu o idealnych proporcjach i balansie oraz niezwykłej głębi i wieloplanowości. Oczywiście albumy LABYRINTH zawsze brzmiały bardzo dobrze, były wzorem, który próbowały naśladować liczne zespoły nie tylko włoskie, ale ten jest wyjątkowo starannie zrobiony. Jest zrobiony przepięknie.
Co do samych kompozycji... To wspaniały, porywający melodic power, pełen romantyzmu, ciepła, przebojowości, porywających refrenów i nieoczekiwanych rozwiązań. Tym razem LABYRINTH nie gra dla progressive metalowych elit, gra dla wszystkich i nawet jeśli gra nieco bardziej progresywnie w rozbudowanym Architecture of a God, to jest to progresywność zrozumiała, wbudowana w melodię i w klimat. Ten album to kopalnia przebojów metalowych w tym szlachetnym stylu, gdzie nie ma prostackiego rockendrola. Jest tu miejsce i dla dewastujące energią melodic power metalowego Bullets i dla romantycznych songów Those Days i We Belong to Yesterday... Jest miejsce dla niezmierzonego oceanu znakomitego melodyjnego metalowego grania. Jest miejsce dla czarodziejskiego zakończenia w postaci Diamond.

Mniej lub bardziej świadomie LABYRINTH zajął miejsce innego zasłużonego zespołu włoskiego SECRET SPHERE w obszarze pełnego elegancji melodic power o progresywnych korzeniach.
Jest to najlepszy album w historii LABYRINTH, a to już przecież minęło 25 lat. Przepiękna muzyka!

ocena: 9,8/10

new 15.07.2019