Ritual Steel

[Memorius]

Ritual Steel - A Hell Of A Knight (2003)

Tracklista:

1. Preludium 00:57

2. Hell Brigade 05:22

3. Where Shall I Sleep? 05:20

4. Armageddon Symphony 04:18

5. Solar Maiden 02:59

6. Master Rage 04:48

7. No Escape 06:52

8. T.W.O.N. 05:17

9. Ritual Steel 07:38

Rok wydania: 2003

Gatunek: Epic Heavy Metal

Kraj: Niemcy

Skład zespołu:

Sascha "Sir Lord Doom" Maurer: śpiew

Timo Tippmann: gitara

Dirk Johannsen: gitara

Oliver Zühlke: gitara basowa

Martin Zellmer: perkusja

Debiut RITUAL STTEL został zaprezentowany przez tę grupę z Kilonii w styczniu roku 2003 przez wytwórnię The Miskatonic Foundation z Anglii. Jednak styl zespołu to mieszanka twardego, rycerskiego grania GRAVE DIGGER i ekip amerykańskich grających true heavy i te fascynacje lidera Martina Zellmera takim graniem towarzysza mu przez cały czas jego długoletniej kariery z RITUAL STEEL, od lat w nowym amerykańskim zestawieniu.

Tu potężny męski epicki wokal Maurera góruje nad wszystkim, nawet nad mocarnym basem Olivera Zühlke, tyle że choć riffy są nieraz bardzo pompatyczne w zwrotkach, to trochę to "siada" w refrenach i tak to wygląda i w Hell Brigade i w Where Shall I Sleep? Drugi niby "brutalny" ale raczej zabawny wokal w tej kompozycji jest raczej niepotrzebnym dodatkiem, bo są tu zadatki na dosyć killerski epic heavy metal rycerski. Za to bardzo bojowo i rycersko jest w dynamicznym Armageddon Symphony łączącym wpływy GRAVE DIGGER i SACRED STEEL. Taka niemiecka, kwadratowa epicka moc, złagodzona tu delikatną, choć szorstko zagraną częścią romantyczną. Solra Miaden, krótki i zwarty to bardziej styl USPM, co podkreślają wysokie zaśpiewy oraz warkoczące gitary w krążącym motywie głównym z gęstym basem, przy czym tempo jest bardzo umiarkowane. Pewnego rodzaju niemiecka powszedniość heavy metalu w lekkim galopie to Master Rage i więcej dają od siebie w No Escape, może nadmiernie dramatycznie przerysowanym w wysokich wokalach, ale to taki pierwiastek nieco mrocznego grania z USA, co słychać także w apokaliptycznych dialogach gitarzystów. W T.W.O.N. wracają do klasycznego heroicznego heavy metalu w formie uniwersalnej i jest tu dobre tempo i niezła melodia, trochę miejscami rozmyta przez dodatkowe ornamentacje pomiędzy refrenami.

No i na zakończenie sztandarowy, najdłuższy Ritual Steel, ponury heavy metal z cechami power onirycznymi w części wstępnej, potem narastający w długich wybrzmiewaniach i mocnej perkusji do potwora epickiego, który gryzie dosyć mocno i barbarzyńsko, bez zwiększania szybkości.

Gitarowa robota jest dobra, ale na pewno najlepsze są znakomite, monumentalne partie perkusji Martina Zellmera, muzyka o dużym wyczuleniu na epikę w tradycji classic heavy.

Jak na warunki dominacji GRAVE DIGGER w takim graniu na scenie niemieckiej jest to dobra płyta, choć bez wyraźnego błysku. Do nagrania drugiego LP zespół przystąpił już w innym składzie, po odejściu Dirka Johannsena i Olivera Zühlke.

ocena 7,2/10

new 6.10.2019