Steel Attack

[Memorius]

Steel Attack - Predator of the Empire (2003)

Tracklista:

1. Predator of the Empire 05:18

2. Cursed Land 05:05

3. The Darkness 04:18

4. Point of No Return 04:54

5. Heavy Metal God 04:27

6. The Holy Sign 04:24

7. Arise 04:51

8. Nightmare 05:20

9. One Way to Heaven, One Way to Hell 05:21
10.Reality Unknown 05:45

Rok wydania: 2003

Gatunek: power metal

Kraj: Szwecja

Skład zespołu:

Dick Johnson - śpiew

Dennis Vestman - gitara

John Allan Forssén - gitara
Patrick Späth - gitara basowa

Micke Stark - perkusja
oraz

Petri Kuusisto - instrumenty klawiszowe i gitara ("Point of No Return")

Po "Fall Into Madness" STEEL ATTACK startował już z pozycji o ugruntowanej pozycji. Trzeci album wydany został przez Arise Records w kwietniu 2003 roku. Tyle, że to już nie był ten sam STEEL ATTACK co dwa lata wcześniej. Ze starego składu zostali Vestman i Forssén, jest nowa sekcja rytmiczna oraz nowy wokalista Dick Johnson (z całą pewnością to tylko pseudonim). Jest jednak przede wszystkim skręt w kierunku stylistyki HAMMERFALL, co doskonale słychać w refrenach, gdzie jednak chórki są zdecydowanie słabsze.

Ewentualne speedowe zagrywki w stylu amerykańskim ustąpiły miejsca klasycznym power metalowym galopadom w motoryce europejskiej i pewne rzeczy są tu bardzo przejrzyste i przewidywalne, jak rozwinięcie openera Predator of the Empire. Ogólnie jest to granie raczej schematyczne, wyraźnie wzorowane na HAMMERFALL, zresztą wokalista ma głos podobny do Cansa, w nieco wyższych partiach wręcz bliźniaczo podobny. Te utwory mają dobre i bardzo rycerskie, heroiczne melodie, gdzieś miejscami zahacza to także o THE STORYTELLER, zresztą w Point of No Return gościnnie zagrał gitarzysta tego zespołu Fredrik Groth, w chórkach zaś można usłyszeć L-G Perssona. W tych chórkach jest także między innymi Johan Johansson czyli Glen Metal  z CRYONIC TEMPLE i Sebastian Olsson z tego zespołu, ale jednak mimo starań te chórki są jednak niższej klasy niż w HAMMERFALL.
Oprócz analogii do HAMMERFALL nasuwają się także porównania do CRYONIC TEMPLE, zwłaszcza w utworach nieco wolniejszych z dramatycznymi gitarami jak Cursed Land, czy też bardziej tradycyjny heavy metalowym Point of No Return, zagranym nie za szybko, miarowo i w smutnym epickim klimacie. Ozdobą tej kompozycji jest wyborny zapadający w pamięć refren oraz doskonałe sola wszystkich gitarzystów który tu wzięli udział.
Jak zbliżają się do HAMMERFALL to słychać w rytmicznym i przebojowym Heavy Metal God, przy czym jeśli się dobrze przysłuchać, to tak podobnie już zaczyna się przebijać do światowej czołówki DREAM EVIL. Tak, gdzie jest większa szybkość i speedowe inklinacje, to STEEL ATTACK jest znakomity, porywający i dewastujący  jak w heroicznym The Darkness, ponadto w takich numerach ożywia się bardzo dobry perkusista Micke Stark. Tak jak w również zagranym z wielką energią The Holy Sign. Bez wątpienia największym killerem z tego albumu jest słynny Arise, z fantastycznymi po prostu zwrotkami o potężnym ładunku rycerskiego power metalu i przebijającej przez to wszystko dumy. Byłby to killer absolutny, gdyby nie nieco zbyt trywialny refren, który jest po prostu za prosty dla tej kompozycji.
Oczywiście można, a nawet trzeba stawiać na równi z nim Nightmare i tu naprawdę też trzeba podziwiać uroczysty i bojowy charakter całości. Ogólnie druga połowa tej płyty jest lepsza niż pierwsza, bo i kolejny szybszy numer (choć pod HAMMERFALL) One Way to Heaven, One Way to Hell jest również bardzo dobry, no a Reality Unknown to oczywiście jeden z nieśmiertelnych hitów STEEL ATTACK, kipiący monumentalną pompatyczną stylistyką power metalu i ozdobiony tym niezapomnianym refrenem. No i sola oraz ozdobniki gitarowe... Zresztą znakomite są na całej płycie.

Generalnie to są bardzo dobre kompozycje, klasowe, rasowe w rycerskim stylu, jednak jest wrażenie zbyt dużych zapożyczeń od innych grup szwedzkich. Samo wykonanie wyśmienite, przez wszystkich bez wyjątku zaś Dick rokuje tu wybornie, jako nowa gwiazda sceny szwedzkiej. Może i nie jest to zbyt oryginalne wszystko, ale be z słabych punktów, a kilka razy podrywa i nawet porywa. Mastering zrobił Mistrz Peter In de Betou i pewne rzeczy sa tu wykorzystane z soundu stosowanego przez niego dla death metalu i melodic death,  z czego najwięcej jest tu w mocarnym basie, głębi gitar i może w z stylu brzmienia blach, świetnie zrobionych w wysokich tonach.
Nowy skład rokował wyśmienicie, ale co z tego, gdy STEEL ATTACK nie potrafił ustabilizować tego składu po raz kolejny...
Jeszcze w tym samym roku odeszli Dick Johnson, Patrick Späth i Dennis Vestman, i zespół trzeba było budować na nowo.
Znakomity Dick Johnson nie pojawił się już potem w żadnym innym metalowym zespole.


ocena: 9/10

new 16.10.2019