Martiria

[Memorius]

Martiria - Roma S.P.Q.R. (2012)

Tracklista:

1. Nihil Aliud Quam Superstitione 00:48

2. Callistus Wake 05:14
3. Tale of Two Brothers 04:57

4. Byzantium 05:32
5. Britannia 00:34

6. The Northern Edge 05:06

7. Hannibal (Sons of Africa) 05:33

8. Omens 01:10

9. Ides of March 05:42

10.The Scourge of God 05:05

11.Elissa 05:01
12.Burn, Baby Burn (Magnum Incendium Romae) 06:10
13.Are You Afraid to Die? 00:26
14.Spartacus 04:59

Rok wydania: 2012

Gatunek: epic power metal

Kraj: Włochy

Skład zespołu:

Federico "Freddy" - śpiew

Andy ’Menario’ Menarini - gitara, instrumenty klawiszowe

Derek Maniscalco - gitara basowa

Umberto Spiniello - perkusja

W roku 2012 Rick Anderson ogłasza, że jego czas w MARTIRIA dobiegł końca. W 2013 można go ponownie usłyszeć na nowej płycie WARLORD.

Natomiast MARTIRIA wydaje nakładem My Graveyard Production we wrześniu 2012 swój piąty album, pod tytułem "Roma S.P.Q.R." sięgający do historycznych wydarzeń z czasów starożytnego Rzymu. Nowym wokalistą jest tu tajemniczy Federico "Freddy", o którym w sumie wiadomo niewiele, a nawet prawie nic o jego wcześniejszej muzycznej karierze.
O ile Anderson miał w MARTIRIA swoje chwile triumfu wśród momentów słabszych, to "Freddy" jest po prostu wokalistą słabym. Słaby bezbarwny głos, manieryczność przekazu, śpiewanie sobie a nie do muzyki, marne wyczucie epickości w metalowej muzyce. Znoszenie jego udziału w tej historycznej podróży przez starożytną przestrzeń i czas, wymaga sporo cierpliwości.
Z drugiej strony jednak i kompozycje są tu marne. Jak się słyszy mizerię muzyczną pseudo-epickiego Callistus Wake, to ma się chęć natychmiast to wyłączyć, ale zawsze istnieje nadzieja, że pod interesująco brzmiącymi tytułami kryje się jednak coś interesującego. Jakaś tam niezła melodia miejscami i znakomite chóry to wszystko, co ma jakiś sens w Tale of Two Brothers, Byzantium to nudzenie na poziomie "epickich" wolnych songów z roku 2008, a The Northern Edge niewiele się od tego różni. Nieco power metalowo, nieco progresywnie, ogólnie przekaz jest zupełnie niejasny. Hannibal (Sons of Africa). Hmmm... zapewne Hannibalowi byłoby wstyd, gdyby usłyszał taki "bojowy" song mu poświęcony. Po prostu straszne.

Menarini gra na tej płycie na gitarze rzeczy kompromitujące, zupełnie jakby cofał się do czasów może nie rzymskich, ale do tych, gdy dopiero zapoznawał się ze swoim instrumentem. A przecież rok wcześniej na "One Way Back" grał takie piękne rzeczy. Łagodny i smutny song Ides of March ma piękne chóry męskie i bardzo dobre tło symfoniczne, ale  "Freddy" psuje tu wszystko skutecznie i ostatecznie. Kto tam zaśpiewał w tych chórach? Fenomenalne głosy epickie! Jakiś tuzinkowy, niby heroiczny power metal w The Scourge of God. Może trzeba było jednak nagrać płytę w stylu KALEDON? Bo ta galopada by w sumie pasowała i do KALEDON. Zresztą, kompozycji Elissa do KALEDON z czasów Palazzi brakuje niewiele, tyle że Palazzi to bardzo dobry wokalista. Jak nie należy grać epic heavy, pokazują w Burn, Baby Burn (Magnum Incendium Romae), chociaż sam pomysł wykorzystania wolnych, kroczących, powtarzalnych riffów nie jest zły. Heavy/power metalowa opowieść o Spartakusie w "Spartacus" jest beznadziejna. To tylko potwierdza fakt, że cierpliwość słuchacza w przypadku tego albumu nie zostaje nagrodzona. Ani to epickie, ani podniosłe, ani monumentalne. Nawet niemelodyjne na tyle, by coś z tego numeru zapamiętać.

Brzmienie wyostrzone, solidne, z głośną perkusją i dobrymi planami dalszymi. Ale kto teraz we Włoszech nie nagrywa solidnych płyt w opcji soundu? Chociaż tego się tu udało nie zepsuć Andy ’Menario’ Menarini... Słabo, po prostu słabo i tak się grało we Włoszech może w połowie lat 80-tych, gdy tam metal dopiero się rozwijał i raczkował. To "dzieło" nie wzbudziło zainteresowania i jedyny pozytywny aspekt, to odejście pana "Freddy" w tym samym chyba jeszcze roku. Odszedł także Spiniello i do nagrania kolejnego albumu Menario musiał poszukać w 2013 innych muzyków.

ocena: 3,3/10

new 11.11.2019