Overkill

[SteelHammer]

Overkill - WFO (1994)



Tracklista:
1. Where It Hurts 05:33     
2. Fast Junkie 04:22     
3. The Wait / New High in Lows 05:46       
4. They Eat Their Young 04:57     
5. What's Your Problem 05:10     
6. Under One 04:15       
7. Supersonic Hate 04:18       
8. R.I.P. (Undone) 01:43       
9. Up to Zero 04:08       
10. Bastard Nation 05:38     
11. Gasoline Dream 06:53

Rok: 1994
Gatunek: Thrash/Heavy Metal
Kraj: USA

Skład:
Bobby "Blitz" Ellsworth - śpiew
Merritt Gant - gitara
Rob Cannavino - gitara
D.D. Verni - bas
Tim Mallare - perkusja

Ledwie rok po dobrze sprzedającym się, choć chłodno przyjętym I Hear Black, ekipa z Nowego Jorku postanowiła nie pozostawiać swojej kariery losowi i zabrali się za nagranie kolejnej płyty.

Tym razem za produkcję od początku do końca niby odpowiada zespół, ale od razu słychać, kto miał największy wkład.

Na wejściu nie ma wątpliwości, że najważniejsi są Verni i Blitz, a reszta tylko im pogrywa. Otwieracz całkiem niezły i granie niezbyt wybredne czy wymagające, chociaż utrzymane raczej w średnich tempach i prowadzą ci dwaj panowie, reszty tak naprawdę nie ma. Melodia może i wyraźnie i jasno zaznaczona, ale gitarowo niemal nic się tu nie dzieje i są zalążki OVERKILL, jaki nadejdzie na najbliższych kilka lat.

Fast Junkie to próba powrotu do wczesnych nagrań OVERKILL, ale brakuje tutaj heavy metalowego luzu chociażby z Hello From the Gutter. Blitz oczywiście jak zwykle wyborny, kawałek niezły, ale bardzo ubogi pod niemal każdym względem. Szczególnie brakuje na tej płycie sol gitarowych. Jak na dwóch gitarzystów, i to nie byle jakich, bo przecież ci sami, co byli na Horrorscope, nie pokazują tutaj prawie nic albo są niesamowicie ubogie, co najwyżej przedłużeniem melodii, jak w okropnym The Wait z fragmentem filmu Carlito's Way i szczerze powiedziawszy ten fragment idealnie podsumowuje zawartość całej tej płyty. Gwiazda w przeciętnym wykonawczo materiale. Coś tam próbują przyspieszyć w They Eat Their Young, ale jest to zagrane kompletnie bez pazura i może refren to jest próba nawiązania do czasów świetności zespołu, ale zagrane bez polotu, partia środkowa z kolei skandaliczna.

What's Your Problem i tu znów gwiazdami są Blitz i Verni, bo ani perkusja, ani gitary nie mają zbyt wiele do pokazania poza lekko Slayerową partią środkową z talerzami, ale bardzo biednymi solami. Im dłużej się w to wsłuchuje, to i są nawiązania do bezbarwnego heavy metalu płyty poprzedniej, jak Under One, Supersonic Hate czy Up to Zero. Może Bastard Nation to próba grania podniosłego heavy metalu, ale przez brzmienie wychodzi to płasko i bezbarwnie. Prawdziwym killerem jest tutaj instrumentalny RIP - pięknie zagrane akustyki i solo gitarowe i to chyba największy plus tej płyty i najlepsze, co z siebie gitarzyści wykrzesali.

Gasoline Dream poza momentami przypominającymi czasy Under the Influence jest przeciętny jak sola, którymi gitarzyści usypiają.

Brzmienie basu i umiejscowienie Blitza perfekcyjne, bo to największe atuty zespołu, ale cała reszta brzmi bardzo płasko, bez wyrazu i jest to po prostu przybrudzona wersja I Hear Black.

Blitz oczywiście jak zwykle wyborny, tak jak Verni, ale gitarzyści spadli do poziomu poniżej rzemieślniczego i nie mają zbyt wiele do pokazania, a praca perkusji raczej nic ponad poprawną.

Może to i płyta lepsza od I Hear Black, bo wpływy nowoczesności i przemycanie heavy metalu jest przykryte płaszczykiem brudu thrashu, po latach jednak ten brud odpada i pozostaje średnia heavy metalowa płyta utrzymana w większości w średnich albo wolnych tempach,  z resztkami czegoś mocniejszego. A można grać takie rzeczy lepiej i z większą mocą, co pokazali w nowym millenium. Melodie, w porównaniu do płyt poprzednich też słabsze. 

WFO. Bardzo szeroko otwarte.

Ani ta płyta nie jest bardzo, ani szeroka, ani też otwarta.

Ocena: 6.8/10

SteelHammer