Jest wielu, którzy wzdychają na wspomnienie DARK AT DAWN. Brakuje takiego mocnego, podbarwionego mrokiem power metalu. Komu brakuje, może sięgnąć po ten album grupy z Filadelfii. To zespół kierowany przez Carlosa Alvareza, który zadebiutował w roku 2000 płytą "Ageless" i milczał bardzo długo, bo aż do 2012 roku przygotowując powoli materiał na "Future Negative Fantasy". Płyta została wydana w maju nakładem własnym.

SHADOWDANCE to połączenie europejskich melodii i amerykańskiej mocy wykonania w pełnej dramatyzmu kombinacji dark i power. Efekt jest piorunujący. Ciemna pełna gniewu, melodyjnego gniewu metalowa burza głosów i potężnych gitar "Branded' gdzie gościnnie zaśpiewał Austriak Marco Cudan, fantastyczny opener "Neon Abyss"... Amerykańska moc heavy/power w "Walk With Fate" przypomina z kolei najlepsze lata TAD MOROSE. Doskonały wokalista George Eliassen prowadzi wszystko głosem dalekosiężnym, teatralnie i dumnie wyprowadzając własne linie melodyczne na tle pancernych riffów "All Or Nothing" urzeka w zdecydowanie przypominającym łagodniejsze nagrania DARK AT DAWN przecudownym songu "Stare At The Sun". Carlos Alvarez graz wielką gracją i inwencją, smaczków tu mnóstwo, także odnoszących się do innych gatunków metalu, dyskretnych i idealnie dopasowanych. Orientalnych, ale i neoklasycznych jak w rozpędzonym "Balance". Wspaniałe nośne refreny jak w poruszającej męskiej metalowej balladzie "Moonlight Tide" - autentycznie metalowej z mrocznym rozwinięciem czy też melancholijnym, ale i epickim zarazem "One More Taste". Jedynie może słabszy jest tylko "Suspension" pozbawiony po części tego klimatu, jaki dominuje w pozostałych utworach do tego w aranżacji nowocześniejszy i z lekka progresywny. Płytę kończy utwór tytułowy "Future Negative Fantasy" gdzie jest najwięcej z europejskiego tradycyjnego melodic power w super energicznych galopadach i natarciach sekcji rytmicznej, ale i amerykańska surowość i szorstkość. Pojawia się także wyjątkowo udany epicki motyw symfoniczny.

Obaj perkusiści, którzy tu zagrali, są wyborni a bas Jasona Foxa to prawdziwe metalowe bombardowanie. Bombardowanie tym skuteczniejsze, że brzmienie tego albumu jest kapitalne w swej selektywnej ostrości, a zarazem delikatności i wymodelowaniu. Tu warto posłuchać "sharp" gitary akustycznej, basu właśnie, blach i gitary Alvareza.
Wyśmienity, przyprawiony mrokiem heavy/power metalowy album.
Wykluczone, aby przejść obok niego obojętnie.