R.D.Liapalis znany jest przede wszystkim jako wokalista grupy MYSTIC PROPHECY oraz producent i propagator greckiej sceny heavy i power metalowej.
Jednak jego muzyczna działalność sięga daleko w przeszłość i już w początkach lat 90-tych XX wieku prowadził on zespół VALLEY'S EVE w Bawarii. Grupa pozostała niezauważona po swoim debiucie "Prodigy" z 1996 o charakterze progresywnym i w zasadzie także drugi album, "The Atmosphere of Silence",wydany przez niemiecką B-Mind Records. nie przyniósł sławy i rozgłosu.
 
Zresztą, czy płyta z tak osobistą muzyką może stać się konkurencją dla skierowanych ku masom heavy power metalowym killerom?
Ten album należy do interesujących zjawisk w heavy metalu progresywnym za sprawą panującego tu klimatu i wokalu Liapakisa, który nigdy potem nie był tak niezwykle nasycony aktorskim przekazem. To album głębokich przemyśleń, którymi Liapakis dzieli się z każdym słuchaczem indywidualnie i trudno odnaleźć inna płytę, gdzie czuje się taką bezpośredniość kontaktu wokalisty i odbiorcy. Liapakis niepodzielnie dominuje na tej płycie, bez krzyku i wysokich zaśpiewów. Maluje nastroje duszy i stany umysłu jak w teatrze jednego aktora, gdzie ten skupia na sobie całą uwagę, hipnotyzuje i wprost przelewa swoje stany świadomości na słuchacza. Jesteśmy tu świadkami otworzenia się drugiego człowieka, tylko wobec nas i chęć zrozumienia jego stanów emocjonalnych jest przemożna i nie do przezwyciężenia. Ten człowiek ma do powiedzenia bardzo dużo, przeważnie rzeczy smutnych i wymuszających refleksję nad sobą także.
Nie jest to jednak płyta ze smętnym powielaniem wzorca piosenki aktorskiej.To heavy metal. Może nawet nie jest to heavy metal progresywny w rozumieniu progresji przez złożone aranżacje, wykorzystanie nietypowego zestawu instrumentów czy łączenie muzycznych gatunków. Tego tu nie ma, bo wszystko, co jest muzyką jest tłem, ilustracją, malowaną w odcieniach szarości, czasem tylko ołówkowym, nieśmiałym szkicem.
Liapakis jest otoczony przez muzyków dyskretnych i oszczędnych w środkach wyrazu, warto jednak poświęcić czas i odrywając się od wokalu sięgnąć głębiej, do gitar, do pastelowych solówek i tego, jak gra sekcja rytmiczna, szczególnie bas, tworzący nietypowy podkład pod przekaz Liapakisa. Poszczególne kompozycje łącza się, uzupełniają, wynikają jedne z drugich, czasem powraca jakiś motyw, który już pojawiał się wcześniej, tworząc atmosferę niepokoju, niepewności, czasem przesyconego bólem i rezygnacją... Ponieważ każdy człowiek jest inny, więc i każdy tę muzykę odbierać będzie inaczej. To także ewenement, nie mający swojego odpowiednika. Jest tu i cisza, i atmosfera i metal, mający swoje źródło w najgłębszych stanach świadomości, a przecież nie będący w żadnym stopniu psychodelicznym.

Nawet jeśli w pewnych fragmentach czy momentach ta muzyka wydaje się subiektywnie mniej interesująca, to nie ma to znaczenia wobec indywidualnego odbioru przez innych.
Liapakis rozmawia tu z każdym z osobna.

Po nagraniu dwóch albumów z muzyką, pozostającą w orbicie progresywności, w VALLEY'S EVE zaszły poważne zmiany składu.Pojawił się nowy gitarzysta Frank Pané a Liapakis wraz kolegami przygotował płytę z muzyką cięższą, z muzyką heavy power a wydana ona została przez Limb Music w czerwcu 2002 roku.

Jeśli często mówi się, że najbardziej znany zespół Liapakisa, MYSTIC PROPHECY, stworzył własny styl, to nie można zapominać, że w znacznym stopniu oparty jest on doświadczenia wokalisty ze stylu obranego na "Deception of Pain". Nie jest to proste przeniesienie, niemniej schemat kompozycji jest bardzo zbliżony tak w rytmice, jak i dążeniu do refrenów, których styl w obu grupach jest nieraz uderzająco podobny. To w dużej mierze efekt specyficznego wokalu Liapakisa, znacznie mocniejszego niż poprzednio na "The Atmosphere of Silence".
Aktorski przekaz nie znika zupełnie, jest jednak teraz elementem drugoplanowym, zepchniętym w cień na rzecz heavy power metalowej siły. Ta płyta to ponad godzina metalowego natarcia bez speed manii, potężnych riffów Franka Pané i pełnych rozmachu refrenów. To ponad godzina heavy power mrocznego, reprezentującego strefę cienia i melancholii, ponurego... No ciężkiego po prostu. Ciężkiego w riffach i dusznym klimacie. Ten LP zawiera muzykę, jakiej na tak równym poziomie nie udało się nagrać MYSTIC PROPHECY ani razu, ani z Gusem G., ani bez niego. Liapakis tym razem jest lokomotywą i dodatkowym motorem napędowym, to słychać we wszystkich niemal utworach, a co na tej płycie czeka słuchacza to już pojawia się od razu w "The Fire Burns". Ten bardziej osobisty przekaz Liapakisa to po części "Point Of No Return", ale i tu w refrenie ciągnie to wszystko praktycznie sam.
Ta płyta to także fantastyczna sekcja rytmiczna. Taka idealnie wpasowana w ten spokojny rytm kompozycji i nie drażniąca przeładowaniem i natarczywością. Bas kapitalnie punktuje, a przejścia Franka Hubera doskonałe. Szkoda, że ten perkusista jakoś nie zdołał szerzej zabłysnąć na metalowej scenie. "The Sun" powolny, spowity mrokiem i ten melodyjny refren przebija się tu z taką determinacją. Jeden może tylko raz minimalnie ta maszyna zgrzyta w "In Your Head" przez klika sekund, pewne patenty wydają się bowiem zbyt złożone na surowe granie, w tym przypadku bardzo surowe w gitarze.
Jeśli wyprowadzać jakieś analogie czy porównania, to Pane nie jest tak efektownym gitarzystą jak Gus, niemniej sola, jakie gra tu są z najwyższej półki, ma też wyjątkowy dar rozumienia wokalnych intencji Liapakisa. W jakimś sensie na tym albumie stanowią oni jedność i ta jedność jest słyszalna w łagodniejszym "Mirror In Your Eyes". Klawisze w heavy power? Takie, jakie tu prezentuje Albrecht na pewno tak. To akcenty klimatu, których inaczej przekazać nie można. Bezwzględne uporczywe granie. Te kompozycje są i mocne, i wciągające klimatem jak "Kingdom Of Pain" czy niesamowity w tej smudze cienia "Dark Room". Twardy, kroczący płynnym krokiem heavy power. Taki jest i "Creating Gods" z piękną, łagodną, zadumaną częścią środkową i "Falling", gdzie gitara brzmi wyjątkowo ostro na tle basu. "Open The Gates" hipnotyzuje riffami i nowocześniejszą chwilami aranżacją, ale ten refren to klasyczny refren Liapakisa. W "Dark Shadows On The Wall" ponownie dużo z tej Atmosfery Ciszy i ten najbardziej rozbudowany utwór jest jakby pomostowy pomiędzy 1999 i 2002 rokiem. Na zakończenie "Unholy Power" z nietypowym wstępem i wykorzystaniem instrumentów klawiszowych i potoczystym refrenem oraz bonus, który na innych albumach byłby gwoździem programu.

Gdy Liapakis spotkał na swojej drodze Gusa G. powstał MYSTIC PROPHECY i co się nie udało VALLEY'S EVE przez lata, spełniło się bardzo szybko w nowym zespole, uzupełnionym także przez Albrechta. Działalność VALLEY'S EVE została bezterminowo zawieszona.
Szkoda, bo ta płyta jest znacznie lepsza od każdej płyty MYSTIC PROPHECY...

Czarna Perła europejskiego heavy power metalu.