Tracklista:

1. Wedding of Vanity 05:50

2. The Time Limit Approach 04:33

3. My Material Season 05:35

4. Piano of the Glass 05:43

5. Commit Suicide in the Paradise Lost 05:05

6. Serenity 05:24

7. Lily is Affixed to the Epitaph 07:04

8. Mind of You Fragile in Vitriform 10:26

Rok wydania: 2010

Gatunek: extreme melodic metal

Kraj: Japonia

Skład zespołu:

Thoru Hasegawa - śpiew

Yuya Sakurai - gitara, śpiew, wiolonczela

Masahiro Ozawa - gitara

Hiromasa Tanaka - gitara basowa

Yoshihiro Nozaki - perkusja, pianino, syntezatory, śpiew

MY MATERIAL SEASON to grupa z Osaki, która zadebiutowała tym właśnie albumem wydanym w maju przez White Ash , prezentując na nim  extreme melodic metal jaki najczęściej można usłyszeć w wykonaniu zespołów z Finlandii.

Japończycy od dawna przestali już być tylko doskonałymi kopistami, więc i ta grupa dokłada od siebie go tego stylu coś nowego. Chociażby piękne pianino zamiast typowych klawiszy.
Najwięcej tu KALMAH z wczesnego okresu i to słychać już od początku w Wedding of Vanity. Podobna agresja przetykana nieco bardziej melodyjnymi partiami z powtarzalnymi riffami gitarowymi. Harsh Thoru Hasegawa na tym LP jest kapitalny. Ostry, wykonany bez wysiłku, no doprawdy pierwsza klasa. Sakurai i Ozawa grają solówki bardziej melodyjne niż zespoły fińskie, a klawisze wysuwają się to plan pierwszy, to są nieźle słyszalne na planie drugim. No jest wioloczela Sakurai. Prawdziwa, nie taka robiona na syntezatorach. Sieją extreme melodic zniszczenie w rozpędzonym kalmahowym The Time Limit Approach, w My Material Season dokładają jakby motywu wodewilowego, potężne chórki i mocy typowej dla KALMAH ze średniego okresu.
Jest oprócz klasowego wokalisty dwóch tu bohaterów. A właściwie jeden Yoshihiro Nozaki. Rewelacyjny perkusista i to, co on wyczynia napędzając gitary to chwilami rzeczy godne GALNERYUS. No i jest naprawdę uzdolnionym pianistą, co udowadnia także w swoim popisie Piano of the Glass, gdzie jest on i tylko on. Może tylko akurat tak długi utwór na samo pianino nie bardzo pasuje do tego albumu, ale grupa sama określa swój styl jako "piano dramatic death metal", więc tak miało zapewne być. Commit Suicide in the Paradise Lost to mniej KALMAH, więcej CHLDREN OF BODOM, a może nawet i pewne patenty z melodic metalcore, choć nie są one dominujące. Perkusja jest tu po prostu piorunująca! Tu jednak na pewno użyty został automat perkusyjny, zresztą zespół się z tym nie krył i był on chyba wykorzystany także iw innych numerach, jednak zdecydowana część perkusji jest na żywo i to słychać. Serenity to trochę brutalnego romantyzmu w japońskim stylu na najwyższym poziomie, jak zwykle piękne pianino i sporo przestrzeni, którą zdołali wygenerować wśród ryczących gitar. Lily is Affixed to the Epitaph to także sporo melodyjnego ekstremalnego romantyzmu, jednak tym razem najbliżej im do podawania głównych motywów do NORTHER i jest to nieco płaskie chwilami. Znakomita jest część monumentalna z solami instrumentalistów i po raz kolejny smutne zakończenie na pianinie. Rozbudowany do prawie 11 minut Mind of You Fragile in Vitriform zawiera mnóstwo wspaniałej brutalnej i łagodnej muzyki, jednak pewne wątki nadmiernie go rozciągają. Rozumiem, że dramatyzm buduje się tu stopniowo, ale gdyby to był melodic doom death, byłoby to bardziej na miejscu. Jednak dynamiczne rozpędzone partie naprzemiennie z łagodniejszymi interludiami są zrobione wyśmienicie.

Produkcja tego albumu jest rewelacyjna. Każdy instrument słychać na własnym planie, klarownie, a dźwięk gitar jest zachwycający mocą, soczystością i głębią. Fakt, okładka tego LP jest fatalna i raczej wskazuje na jakiś anime metal, ale zawartość muzyczna jest po prostu wyborna.
Na pewno jest to coś nowego, odmiennego ten ich "piano dramatic death metal". Po raz kolejny melodyjne, oparte na wysokiej technice tsunami metalowe z Japonii.


Ocena: 9,3/10

new 2.08.2018

tracklista:

1.Little Girl Alice 04:23

2.Bridal Aisle of Tragedy 04:07

3.Twilight Memorial 04:10

4.Ruge 05:06

5.Brutality Smile 05:16

6.Release from Eternity 04:49

7.Circurate Drama 04:03

8.Vanish 07:46

9.Thirty Hours of Pain (Myproof cover) 04:41

Rok wydania: 2012

Gatunek: extreme melodic metal

Kraj: Japonia

Skład zespołu:

Akihiro Muto - śpiew

Yuya Sakurai - gitara, śpiew, wiolonczela

Masahiro Ozawa - gitara

Hiromasa Tanaka - gitara basowa

Yoshihiro Nozaki - perkusja, pianino, syntezatory, śpiew

To druga płyta extreme melodic metalowego MY MATERIAL SEASON wydana przez Lights Out Records w kwietniu 2012.  Tym razem już z nowym wokalistą Akihiro Muto.

Jest znacznie mniej odniesień do KALMAH, czego za minus uważać nie można, jednak ten Muto... Po prostu jest beznadziejny, jestem przekonany, że korzysta z przetwornika akustycznego i jest zponadto upełnie niezrozumiały. Co więcej, wstydliwe chyba został umieszczony na jednej linii z gitarami i to dodatkowo obniża jego przejrzystość przekazu.

Jeśli w Little Girl Alice przeważa mainstreamowy modern extreme, to w Bridal Aisle of Tragedy znowu coś z KALMAH, w rytmice przede wszystkim. Jest tu także drugi harsh pomocniczy Sakurai i może by było lepiej, gdyby to on przejął obowiązki wokalisty głównego. Pianino Nozaki nadal piękne w Twilight Memorial, ale już nic specjalnie innego. Są tu próby brutalnego zagrania neoklasycznych motywów i nie jest zbyt interesujące, nawet wykonawczo. Ponadto jest zdecydowanie zwrot w kierunku JRocka, jakby odrzucili fińskie korzenie swojej muzyki. No może nie do końca w childrenowym Ruge, skocznym, z dyskotekowymi klawiszami i nośnym power rockowym refrenem w stylu modern. Brutality Smile to niestety tylko słaba kalka "ciężkiego" KALMAH  z 2006. Release from Eternity po prostu szkoda komentować. Fatalny czysty wokal (czyj?) przy pianinie w JRockowym songu wątpliwej wartości. Wielki kiks na tym LP, bardzo wielki. Przeciętny extreme melodic  w Circurate Drama ocierającym się melodyjny symfoniczny black metal, no i poza takim sobie coverem jest tu ten klasyczny kolos Vanish, tym razem trwający osiem minut. Więcej tu melodic power metal we włoskim czy fińskim stylu z harshem i cięższymi partiami gitarowymi niż realnego extreme melodic. Klawisze i ozdobniki gitarowe typowe dla flower power, a dokładanie ciężaru nie kryje tego zbyt dobrze. Tak jak w kilku innych numerach następuje to nagłe załamanie tempa i zastąpienie akcji opukiwaniem perkusji przy melancholijnych syntezatorach, wiolonczeli Sakurai i mniej niż na pierwszym LP atrakcyjnych popisach Nozaki przy pianinie.

Fantastyczna jak poprzednio produkcja, przy bezbłędnej i wieloplanowej realizacji. Jednak odchodząc od Finlandii KALMAH i CHILDREN OF BODOM niebezpiecznie zbliżają się do komercyjnego modern metalu bez czystych wokali. Sensem modern metalowego grania jest przeplatanie brutalności z rockową nośnością wykorzystując nowoczesne aranżacje nawet na granicy electro. Tutaj pianino nie zastąpi strzelistych klawiszy ani czystego wokalu, a refreny są za mało wyraziste.

Chyba nastąpiła próba wyjścia do szerszej publiczności, ale ten zespół w swojej manierze i strategii grania nie był na to przygotowany.

ocena: 7,3/10

new 2.08.2018

tracklista:

1.Piano of the Tragedy 00:51

2.Divine Blaze 05:56

3.Sandglass 04:14

4.Clown's Behind 04:28

5.Awaking to the Piano Dramatic 05:21

6.Black Dahlia 03:53

7.Widow Maker 05:36

8.Disengage 04:17

9.Die After Tomorrow 03:00
10.Lost Forsaken 05:24

Rok wydania: 2014

Gatunek: extreme melodic metal

Kraj: Japonia

Skład zespołu:

Akihiro Muto - śpiew

Yuya Sakurai - gitara, śpiew

Masahiro Ozawa - gitara

Shinpei Aida - gitara basowa

Yoshihiro Nozaki - perkusja, pianino, syntezatory

Druga płyta z Muto jako wokalistą  została wydana w marcu 2014 roku przez Walküre Records już z udziałem nowego basisty Shinpei Aida.

Przed dwa lata śpiewać, także harshem, nauczyć się jest trudno, więc wokalnie rewelacji tu nie ma, jednak tym razem Nozaki wykorzystując instrumenty klawiszowe, pianino i dawkę elektroniki stworzył znacznie bardziej przekonujące dramatyzmem tło i plan drugi. Jest ostro szybko, ale równocześnie sentymentalnie i dramatycznie w JRock stylu, ze zdecydowanym odejściem od stylistyki fińskiej. Plany dalsze i subtelne, ale rock/metalowe ornamentacje Nozaki powodują, że takich kompozycji jak Divine Blaze czy Black Dahlia z gothic szlifem słucha się bardzo dobrze. Zresztą tego melancholijnego klimatu gothic nie zabrakło także w nasyconym neoklasyką i funeralną atmosferą Widow Maker. Ten utwór jest najbardziej zapadającym w pamięć z całego albumu. Tytułowy Awaking to the Piano Dramatic, pełen autentycznie przemyślanej dramatycznej extreme muzyki zachwyca przede wszystkim w części instrumentalnej i pewnie echa takiego bardziej bombastycznego KALMAH tu słychać, jednak japońskie podejście ma zdecydowaną przewagę. Jeśli coś z COB pozostało, to takiego w bujającym rokendrolem stylu i to słychać to w Sandglass pewnego rodzaju odbiciu stylu Finów z "Hate Crew Deathroll". Niestety są w tych obszarach także mieszanki, które przez czysty wokal i ogólną wtórność uznać za udane i to przede wszystkim Clown's Behind. Ładna partia pianina na koniec niewiele tu rekompensuje. Disengage jest z kolei najbliższy muzycznej filozofii debiutu, szybki, melodyjnie agresywny, potoczysty i tylko sama melodia nie prezentuje tamtego poziomu. Instrumentalny Die After Tomorrow to w sumie taki Jrockowy sentymentalny wypełniacz, natomiast Lost Forsaken... ostro do przodu, udane klawisze, pewne naleciałości melodic black metal i szkoda, że ta płyta nie jest wypełniona akurat takimi kompozycjami.

O ile bas jest ustawiony bardzo dobrze, podobnie jak pianino i plany dalsze, to gitary wydają się nadmiernie przesterowane w modern stylu, a perkusja mało wyrazista, choć Nozaki gra znakomicie (Black Dahlia !)
Ostatecznie powstała płyta na dobrym poziomie, w paru momentach ekscytująca, ale ogólnie dosyć wtórna i gatunkowo i w odniesieniu do kompozycji z LP poprzedniego. Ten album MY MATERIAL SEASON spotkał się z umiarkowanym zainteresowaniem i w roku 2016 zespół został rozwiązany, przy czym w czerwcu tegoż roku przedstawił jeszcze suitę "Desire in the Black Material".  Reaktywował się jednak w roku 2019 i w 2020 zaprezentował czwartą płytę zatytułowaną "Bloody Pains Stigmata".


ocena: 7,7/10

new 30.04.2020

My Material Season - Bloody Pains Stigmata (2020)



tracklista:
1.Dramatic Death 06:35
2.Punish For My Weakness 04:07
3.Bloody Pains Stigmata 04:47
4.Frozen Tears 04:30
5.Winter Mirage 04:26
6.Cold Moon Smile 03:51
7.Act of Sorrow 03:49
8.Piano of Maria 06:48
9.Lunatic Alice 04:39
10.Rosary 06:02
11.Last Dance 05:13

Rok wydania: 2020
Gatunek: extreme melodic metal
Kraj: Japonia

Skład zespołu:
Akihiro Muto - śpiew
Yuya Sakurai - gitara, śpiew
Yoshihiro Nozaki - perkusja, gitara basowa, gitara, pianino, syntezatory

Reaktywowany jako trio w 2019 MY MATERAL SEASON przedstawił nową płytę oficjalnie w marcu 2020, nakładem japońskiej wytwórni Repentless Records.

Choć minęło sześc lat grupa zaprezentowała ten sam pełen dramatyzmu i partii pianina extreme melodic metal i na pewno Dramatic Death to bardzo dobry przykład wykorzystania tego, co najlepsze w muzyce zespołu, dla stworzenia atrakcyjnego openera. Trzeba też powiedzieć, że Muto i jego ekstremalne wokale są znacznie lepsze niż wcześniej i na pewno w przekroju całej płyty jest mocnym punktem zespołu.

Choc element romantyczny jest ważny to sporo z tych kompozycji to zgrabne i potoczyste nawiązania do CHILDREN OF BODOM, z oszczędniejszymi partiami klawiszowymi i ornamentacjami typowymi dla JRocka i Punish For My Weakness to bardzo solidna porcja takiego rodzaju extreme grania. Czasem, jak w bardzo udanym Lunatic Alice, jest trochę więcej KALMAH. I to piękne dynamiczne solo gitarowe, klasa! Gdy graja nieco bardziej twardo robią znakomite wrażenie w dynamicznym i mocnym tytułowym Bloody Pains Stigmata i po raz kolejny motyw zaczerpnięte z muzyki klasycznej są wybrane idealnie. Wczesne CHILDREN OF BODOM, oj tak, zresztą jak i w potoczystym, zapadającym w pamięć Winter Mirage z łagodnym wstępem na pianinie. Choć i tu pewne echa KALMAH również są słyszalne. Trochę gorzej w tej kategorii wypada Frozen Tears. Centralne miejsce na albumie zajmują dwa zwarte i krótsze od pozostałych Cold Moon Smile i Act of Sorrow. Ten pierwszy zbudowany jest na łagodnym i delikatnym gitarowym motywie przewodnim oraz surowszym refrenie i jest to doskonałe tu zestawienie. drugi oparty jest na lekkich krążących motywach neoklasycznych i wodwilowych a la wczesny COB i to także jedna najbardziej udanych kompozycji na tej płycie. A kończy to wszystko bardzo dobry, oparty na muzycznym schemacie openera Last Dance. Pełen polotu, swobodnie zaimplementowane motywy sentymentalne i typowe dla romantycznego JRocka w umownie mówiąc tradycyjnej tanecznej konwencji wieku XIX.

Nie wszystko, co zostało pokazane na tej płycie, to materiał nowy i oryginalny. Rosary to mix/remake kompozycji Eyes of Enemy i Commit Suicide in the Paradise Lost i raczej należy traktować to jako pewnego rodzaju nostalgiczny bonus.

Dużo jest grania instrumentalnego i romantyczny Piano of Maria to tylko urokliwe pianino Nozaki...

Nienaganna produkcja. Tym razem zdecydowanie nienaganna produkcja! I takie bardziej fińskie niż japońskie brzmienie ogólne.
Godny powrót ekipy, która zeszła ze sceny tak niespodziewanie i z niejasnych powodów. Klasyczne motywy MY MATERIAL SEASON w oprawie atrakcyjnych melodii i wykonane z gracją i polotem.

ocena: 8,9/10