Deadiron - Wersja do druku

DEADIRON to ekipa z Cleveland w Ohio kierowana przez bardzo ciekawego wokalistę Alexandra van Nessa, który założył ją w roku 2006. Alex to także śpiewak operowy wykształcony w konserwatorium, a także wokalista grindcore'owy i to już świadczy o jego wszechstronnych zainteresowaniach. W DEADIRON jest twardym i emocjonalnie zaangażowanym krzykaczem w klasycznej amerykańskiej manierze heavy/thrashowej i power metalowej i jest to człowiek właściwy na właściwym miejscu. Pokazuje to debiut tej grupy wydany nakładem własnym w marcu 2012 roku.

Pazur i zadzior w głosie, czasem na granicy metalcore'wej ekspresji i dwaj agresywni i wysokoenergetyczni gitarzyści... i doskonałe melodie, które można postawić gdzieś na granicy amerykańskiego heroicznego power, niemieckiego RAGE i czasem modern metalu, ale tylko czasem.
Rozdzierają na strzępy w Unite stosując przy tym niezwykle chwytliwe gitarowe ornamentacje, z nieco mniejszym powodzeniem stosują ten patent w Stand Alone, są rycersko patetyczni w On the Line i chce się chwycić za topór, a przy tym na pewno nie jest to metal typowy dla stylu heavy epic. I cały czas van Ness na czele, w roli główny, znakomity, pełen gniewu i drapieżności, a równocześnie taki dramatyczny! Wyborny to występ tego wokalisty, wsparty talentem reszty ekipy i takie kolejne numery jak potężny i przypominający neo thrashowe kompozycje Turk's Song włóczą po ziemi. No moc po prostu! I jest świetny, nieco smutny, refleksyjny klimat umiejętnie dawkowany i obudowany szybszą, bardziej agresywną muzyką. Jak w Underdog z nutą melodic metalcore. Legacy of Thunder jest może i mniej atrakcyjny, ale chyba dlatego, że nie ma tu tej odrobiny szaleństwa, jak tak ubarwia inne kompozycje. Ta nuta szaleństwa i desperacji doskonale się sprawdza rytmicznym i twardym Winter Is Coming. No tak, w końcu nadciąga zima... W świetnym Revelation słychać mocne echa NWOTHM i jest coś z tego, co kilka lat później zaprezentowały Metalowe Potwory z Calgary, choć zasadniczo DEADIRON sięga do takich klasycznych wzorców bardzo oszczędnie. Tak przy okazji- wyborne solo zostało tu zagrane, wyborne! Adaptują łagodniejszy melodic speed power do swoich potrzeb w Captivity i tworzą w ten sposób kolejny zapadający w pamięć killer w bardziej delikatnym (jak na DEADIRON) stylu. A co do patetycznego, epickiego i monumentalnego klimatu, to wyśmienicie to zostało wyartykułowane w drapieżnym i melodyjnie agresywnym Under the Midnight Stars.

Realizacja jest wyborna i metaliczny bas w takim wydaniu jest rzadko słyszalny (Underdog!). Wyraziste, ostre soczyste gitary, głośna amerykańska perkusja z dudniącymi bębnami i syczącymi blachami.
DEADIRON ma wszystko, czego wymaga się od USPM i jednocześnie jest zespołem na poły europejskim w stylu melodii, grającym te melodie z pasją i zadziornie. Z pewnością jest to jeden z najciekawszych debiutów niezależnych w power metalu w USA w ostatniej dekadzie.