NERGARD to solowy, poboczny projekt perkusisty Andreas Nergård, który założył w 2010 roku. Mimo długiego stażu, zespół nie ma zbyt wielkiego dorobku i poza zbiorem singli są tylko dwa EP z 2011 i 2014 roku.

Z powodu pandemii, Nergård miał więcej czasu i w 2020 roku skupił się na tworzeniu materiału na debiut i 21 maja zostanie on wydany przez Pride and Joy Music.

Gdyby cały album był jak God Forgive My Haunted Mind, utrzymanym w stylu symfonicznych projektów pokroju BETO VAZQUEZ INFINITY albo nawet CELESTY, to by było bardzo dobre. W tej kompozycji jest wyborna realizacja, świetne orkiestracje, pięknie zaznaczające melodię główną i refreny, wspomagane wybornymi wokalizami w stylu CELESTY i NIGHTWISH. O filmowym rozmachu RUINS OF ELYSIUM nie ma tutaj mowy, ale są momenty, gdzie słychać późne KAMELOT.

Dalej już bywa równie i może pastelowy Pride of the North przypomina TWILIGHT FORCE z dodatkiem VISIONS OF ATLANTIS czy delikatniejszych kompozycji SERENITY, From the Cradle to the Grave to już symfonika i osłabiający, sztuczny i popowy refren grup z okręgu AVANTASIA i BATTLE BEAST, z którego bije okrutna sztampa.
Jest i miejsce na akcent szwedzki i zapożyczenie z ostatniej płyty DRAGONLAND w Carry Me i tutaj są punktowane najsłabsze elementy takich płyt, od przewidywalnej melodii po wyliczone wykonanie. Podobnie Beneath Northern Skies, zagrany z większym pazurem Where No One Would Shed a Tear, ale tutaj chociaż grają konkretnie i nie próbują być imitacją KAMELOT, które mieszają z NIGHTWISH w Downfall. Now Barely There to Ripper, który niestety na tle pozostałych wokalistów wypada poprawnie i nawet gorzej od tego, co zaprezentował na trzeciej płycie Mariusa Danielsena. Melodia może i udana, ale nostalgii Owensowi nie udaje się z tego wydobyć jak Roy Khanowi czy Andi Kravljača, za to są fatalne skrzeki wokalistki. Rockowe korzenie zespołu wychodzą w Eternal White i w swoim wyliczeniu oraz odtwórczości to się może podobać i szkoda, że solo jest tak krótkie i oszczędne. Na koniec próbują uderzyć minimalizmem EVERGREY, ale po bardzo dobrym wstępie Erasing The Memories przeradza się w teatrzyk AVANTASIA.

O ile kompozycje są w większości tylko poprawne, tak produkcja Jon Tore Dombu jest absolutnie bez zarzutu. Solidne wypunktowanie basu, dobre umiejscowienie perkusji, która grzmi nad orkiestracjami, które są zrealizowane bardzo dobrze, jak w CELESTY.

Szkoda, że pomysłów starczyło na jeden bardzo dobry utwór. Pozostałe to kapsuła czasu, w której zawarte jest ostatnich 10-15 lat muzyki symfonicznej czołowych grup jak NIGHTWISH, SERENITY czy nawet KAMELOT, oblepione kurzem AVANTASIA.

Muzyka niezbyt wymagająca i prosta, ale i nieoferująca zbyt wiele. Na sezon posuchy czy niedobory u fanów AVANTASIA jak znalazł zaraz obok AVALAND, co ambitniejsi zawodnicy zwrócą się raczej w stronę tegorocznych, bardzo słonecznych Włoch.

Ocena: 7.1/10