Nazwa zespołu pochodzi od wokalistki Katra Solopuro, która założyła zespół w 2005 roku. Grupa szybko została zauważona i w 2007 roku został wydany debiut zatytułowany Katra przez Edel Music AG, który w Finlandii odniósł sukces.

Napalm Records wyczuło w tym okazję i postanowiło dać szansę zaistnieć zespołowi na skalę światową, a nie lokalną, proponując nagranie i wydanie albumu w języku angielskim. I taka jest historia Beast Within, wydanego przez Napalm Records 29 sierpnia 2008 roku.

Jest to album bardzo nierówny i z różnymi inspiracjami, od NIGHTWISH, TRISTATNIA i LEAVES EYES po WITHIN TEMPTATION. Zaczyna się obiecująco i lekko w Grail of Sahara, w którym podkreślone są walory głosowe Solopuro, która śpiewa niewymuszenie i naturalnie, nadając ciepłych barw muzyce, równie dobre jest Forgotten Bride, chociaż miewa momenty słabsze i manieryczne, jak Beast Within, ale tutaj to może być wina przekładu.

Niezdecydowanie stylistyczne jest widoczne i Swear, Mystery i Flow wypadają bardzo blado. Scars in My Heart jako ballada rozpoczyna się fatalnymi partiami klawiszowymi, ale rockowe rozwinięcie i druga połowa są znacznie ciekawsze. Storm Rider to bardzo niewinny rock. Kolejną balladą jest Mist of Dawn, w którym jest dużo NIGHTWISH i tutaj Solopuro wypada bardzo dobrze, bez siłowania się i z przekonaniem, ale to może być zasługa tego, że jest to kompozycja z naciskiem na orkiestracje, a mniejszym na metal.

Od strony gitarowej jest to muzyka bardzo prosta, utrzymana w większości w wolniejszych tempach z rzadkimi przyspieszeniami. Sekcja nie ma zbyt wielkiego pola do popisu i nie ma za bardzo za co pochwalić, ale sola gitarowe, mimo że skromne i minimalistyczne, to są dobrym uzupełnieniem, choć tak jak sekcja, bez rewelacji. Gwiazdą, jak sama nazwa wskazuje, jest Katra Solopuro, która ma bardzo dobry głos, co można usłyszeć już w pierwszych kompozycjach, ale są momenty, kiedy jej forma wokalna budzi zastrzeżenia, szczególnie w utworach bardziej gitarowych a mniej symfonicznych, jak Beast Within czy Swear, w którym śpiewa bardzo mechanicznie i manierycznie, a niewiele lepiej to wypada w Fade to Gray.

Za mix i mastering odpowiadają Jesse Vainio i Svante Forsbäck i brzmi to dobrze, każdy instrument jest dobrze ustawiony, a Katra w słabszych momentach jest cofana na dalszy plan. Produkcja dobra, tak jak orkiestracje, ale bardzo sztampowa, standardowa i bezpieczna. Od takiego duetu można było oczekiwać więcej.

KATRA po wydaniu tego albumu przestało być jedynie lokalną sławą i sukcesem mogła się teraz poszczycić również za granicą i kolejny album został zaśpiewany od początku w języku angielskim i wyszło to zespołowi na dobre.

Tutaj jest nierówno i niezbyt odkrywczo, ale i bez kompromitacji, dla niezbyt wymagających słuchaczy.