COBRA SPELL z Tilburga założone w 2019 roku i szybko zdobyło sympatię grając lokalnie koncerty, a która zaistniała dzięki EP z 2020 roku, a podkreśliła swoją obecność w 2022 kolejnym, równie dobrze przyjętym EP. Ten zespół dla tej konkretnej sceny może być też ważny z tego powodu, że poza cenionym, rodzimym ANGUS, nie było więcej takich grup, ze skórzanym image i z przymrużeniem oka.

Kontrakt został podpisany z uznaną i dobrze znaną niemiecką wytwórnią Napalm Records, z premierą wyznaczoną na pierwszego grudnia 2023 roku.

Ciekawe, że akurat Napalm Records wydaje ten LP, którego zawartość bardziej kojarzy się z rockerami od włoskiego Frontiers ostatnich lat. To przyzwoicie zagrany hair metal, osadzony tradycyjnie w latach 80., z przebojowymi refrenami i starannie wyeksponowanymi melodiami, kojarzącymi się z takimi grupami jak QUIET RIOT, MOTLEY CRUE czy SKID ROW. To już słychać w bardzo rozbujanym, autostradowym S.E.X. i zdecydowanie na plus jest wokalistka Kristina Vega, która śpiewa z przekonaniem, nakładki wokalne są tutaj znakomite i tylko podkreślają, jak wokalistka jest tutaj wyluzowana i czuje klimat. Sola gitarowe na albumie są raczej z tych prostszych i nie ma tutaj wielkiej pirotechniki, ale są melodyjne, potrafią być długie i przyjemnie słucha się dialogów pomiędzy Anubis i Anjos.

Satan is a Woman to stadionowe granie w wolniejszych tempach, gdzieś tam wisi nad tym QUEEN i MOTLEY CRUE, ale najważniejsze jest to, że nawet mimo wtórności nie jest to muzyka męcząca. Melodia i refreny tutaj zaprezentowane nie prezentują tutaj niczego nowego, ale jak się nie zachwycić bardzo rytmicznym Bad Girl Crew, który przypomina ANNIHILATOR z czasów King of the Hill?

The Devil Inside of Me jest bardzo udany, znakomite chórki, świetna prezentacja całego zespołu i tego, jak dobra jest tutaj Kristina Vega i trudno wyobrazić tutaj za mikrofonem kogoś innego.

Jeśli chodzi o słabsze punkty, to niestety są to potknięcia wpisane w ten konkretny styl i obligatoryjna ballada Fly Away wyszła bardzo przeciętnie, nie ma tutaj zacięcia, nie ma melodii wyciskającej łzy albo chociaż nostalgicznie nawiązującego do lat 80. refrenu, tylko kiepsko nakreślona melodia i płaski refren. Warrior from Hell to takie granie QUIET RIOT i MOTLEY CRUE w tempach wolniejszych, które mnie osobiście nie porywają i tylko przypomina się tutaj znakomitość HITTEN. Lepiej to wszystko brzmi, kiedy jest bardziej energicznie i na luzie, jak w Love Crime. Dobry jest też bardziej słoneczny i w klimacie AC/DC You're a Cheater i w latach 80. to bez wątpienia kompozycja, na której stadiony by robiły chóry.

Na koniec rytmicznie w stylu SKID ROW i MOTLEY CRUE High on Love, bardzo nośny i bardzo dobry.

Produkcja jest bez zarzutu w ramach przyjętego tutaj stylu, ale niczego innego po duecie Mistrzów Jens Bogren i Tony Lindgren nie można było oczekiwać. Lata 80., ciepłe i kolorowe, bez pirotechniki, ale jest selektywnie i stosunkowo czysto. Na plus perkusja stereo.

No cóż, to nie jest LP równy i pełen hitów i ma takie same problemy, jak wszystkie inne i wielu na pewno będzie zarzucać tej płycie wtórność, co nie ma sensu, bo na tym polegają takie hołdy do czasów minionych.

Solidny hair metal, który w Holandii na pewno będzie świecić sukcesy.

Ocena: 7.9/10