Megahera

[Memorius]

Megahera - Metal Maniac Attack (2011)



Tracklista:
1. Metal Maniac Attack 06:25
2. Welcome Back (Heavy Metal) 08:06
3. Before The Night 05:19
4. Nasty Savage 07:57
5. Nostalgia 06:54
6. The Electric Wizard 05:34
7. Apocalyptic Ride 07:08
8. Thrashing Mad 06:36
9. Along The Rainbow 05:13
10. Megahera 08:05

Rok wydania: 2011
Gatunek: speed/heavy/power metal
Kraj: Włochy

Skład zespołu:
Mario Marras - śpiew, gitara
Marco Cossu - gitara
Antonio Borgesi - bas
Roberto Piu - perkusja

Kolejny debiutant z Włoch mierzy się z historią heavy metalu. MEGAHERA pochodzi z Sardynii i ta pierwsza płyta poprzedzona była tylko EP "Lethal Noise of Violence" wydaną własnym nakładem zawierającą między innymi cover słynnego "Let it Loose" brytyjskiego SAVAGE. Album, wydany przez My Graveyard Productions w końcu maja, jest już znacznie dłuższy, nawet bardzo długi jak na płyty z tego rodzaju muzyką.

A jest to żywcem przeniesione z lat 80tych granie gdzie speed/heavy/power amerykański miesza się z EXCITER z tamtego okresu, z holenderskim speed i brytyjskim heavy w długich, niespodziewanie długich utworach w przeważającej większości. Jest to pewna nowość, bo tu MEGAHERA rozbudowuje i przedłuża to, co 25 lat wcześniej grywano w czasie często poniżej trzech minut. No dzieje się tu sporo przede wszystkim za sprawą gitarzystów i to na nich spoczywa główny ciężar tego wszystkiego. Masa solówek, masa pojedynków gitarowych grania unisono oraz METALLICA z czasów "Kill'em All".
Przykład? Już na samym początku "Metal Maniac Attack". No kapitalnie to zostało zrobione w tej jakże rozpoznawalnej konwencji. Są i chórki "kalifornijskie" i jest także to samo brzmienie, zapewne absolutnie celowo wystylizowane na ten akurat album METALLICA. Wycieczka w tę przeszłość entuzjazmu i szczerości, której dziś coraz mniej. Mario Marras jako wokalista nie jest tu żadnym herosem i początkowo lekko ten amatorski śpiew razi. Tyle że gdyby był inny, nie byłoby efektu cofnięcia się w czasie zapewne. W "Welcome Back (Heavy Metal)" w pewnych momentach cofają nawet do rozwiązań z lat 70tych, takich sabbathowskich, ale to bardzo odległe nawiązania.
To wszystko jest szybkie, dynamiczne i agresywne agresywnością METALLICA z 1983 roku i ani roku dalej. Nie stronią również od stylizacji na główny strumień NWOBHM i takim w całości jest "Nasty Savage" z dobrym, lżejszym i czystszym wokalem tym razem.  Czasem dla zmyłki tytuł jest nieadekwatny do muzycznej zawartości jak w przypadku "Nostalgia" gdzie nostalgii wcale nie ma. Jest cały czas METALLICA A.D. 1983 plus to wszystko co grały zespoły z Portland chociażby, dwa trzy lata później. Czego odbiciem jest instrumentalny "The Electric Wizard" może zdradzać nie warto, ale niech tam - pamiętacie Rwanie Zęba? Na pewno. Tu jednak trwa to dwa razy dłużej i też nie boli (Anesthesia). "Apocalyptic Ride" niszczy wszelkie obiekty i onegdaj mógł powstać taki speed/heavy/power potwór tylko w USA.
Tak przy okazji - bardzo dobre są te melodie, jakie zespół prezentuje. Takie zdecydowanie z tamtych szczęśliwych lat metalu. Komu mało tego pierwotnego prymitywnego "thrashu" z lat 1982-1984 to ma do dyspozycji "Thrashing Mad'. No mordują te gitary i tyle. Tak sobie myślę, co by było gdyby ten zespół cofnąć w czasie i zaproponować ich panu Zazula zamiast METALLICA?
Natomiast nie powinni zanadto zwalniać i grać zbyt łagodnie. Ten ich bardziej tradycyjny heavy numer "Along The Rainbow" z elementami rycerskimi jest co najwyżej dobry i za bardzo nie czują tej konwencji. Za to wypada wyróżnić firmowy "Megahera" z długim delikatnym wstępem i następującą po nim szaleńczą speed metalową eksplozją. No dawno nie słyszałem, żeby ktoś grał tak szybko i tak rasowo najbardziej klasyczny speed metal.

Wielkie brawa dla gitarzystów. Wspaniale sobie radzą przez cały czas. Zresztą sekcja rytmiczna z mocnym istotnym dla prezentacji melodii basem i bardzo dobrym perkusistą dotrzymuje im kroku cały czas. A perkusja jak prawdziwa! Różne wpływy, różne inspiracje a stale w końcu wyłazi METALLICA z debiutu. Wyciągnięta z szuflady i nieco podrasowana taśma demo z USA z początkowych lat 80tych?
Nie, to MEGAHERA. Z Włoch.
Bardzo dobra oldschoolowa płyta. Ma coś w sobie, oj ma.

Ocena: 8,7/10

27.07.2011

[Memorius]

Megahera - Condemned to Insanity (2013)

Tracklista:

1. Adventus 04:08

2. An Eye for an Eye 07:43

3. Condemned to Insanity 06:19

4. Pharaoh's Curse 06:59

5. Fighting Forever 08:14

6. Into the Sea 07:02

7. Atlantis 07:53

8. Bipolar Mind 08:37

9. Azure Mirror 08:26

10. Against the Law 04:07

11.Dancing in the Fire 08:32

Rok wydania: 2013

Gatunek: heavy/power/thrash metal

Kraj: Włochy

Skład zespołu:

Mario Marras - śpiew, gitara

Marco Tronu - gitara

Antonio Borgesi - bas

Antonello Mocci - perkusja

"Thrashing Mad". Taki bywa zazwyczaj początek, a potem następuje ewolucja lub rewolucja. W przypadku MEGAHERA trzeba mówić o rewolucji, bo to, co zajęło grupie METALLICA lat pięć, Włochom zajęło niespełna dwa lata. Rzecz jasna ktoś musiał ścieżkę przetrzeć i nie była to ekipa z Sardynii...

MEGAHERA nagrał swoją drugą płytę, w połowie zmienionym składzie i takie zmiany zazwyczaj niosą ze sobą określoną nową jakość. Bunt "Thrashing Mad" z LP "Metal Maniac Attack" zastąpiła muzyka z "And Justice For All" Mistrzów, przy czym jeszcze bardziej złożona, z wyraźnymi echami HEATHEN z "Victims of Deception" i być może nawet gdzieś ocierająca się o WATCHTOWER.  MEGAHERA przygotował płytę z prawie 80 minut muzyki, wypełnioną kompozycjami długimi, wewnętrznie zmiennymi, rozbudowanymi i opartymi na thrashowych, a miejscami post-thrashowych podstawach, gdzie energia wykonania schodzi na plan dalszy, ustępując miejsca klimatowi i jakiemuś trudnemu deo zdefiniowania elementowi, powodującemu, że ta muzyka jest niezwykle atrakcyjna.
Już samo intro, instrumentalny Adventus, zagrany w zasadzie na gitarach akustycznych, werblach i z ambientowym tłem rozciągnięty do czterech minut wskazuje, że będzie inaczej, nietypowo, ciekawie i tak jest właśnie praktycznie do końca albumu. Długie wstępy, serie hipnotycznych riffów, szybkie i wolne sekwencje przeplatające się nawzajem, sekcja rytmiczna absolutnie podporządkowana gitarom, finezyjne dialogi i duety tychże. Na tym wszystkim, a może raczej wewnątrz tej konstrukcji głos Mario Marrasa, chłodny, zdystansowany powściągliwy w emocjach... Zimne klasyczne thrashowe chórki, a czasem całość łamie zdecydowana szarża basu Borgesi. I tylko Against the Law przypomina, jak grał poprzednio zespół MEGAHERA.
Tak, wiele z tych riffów i zagrywek jest zapożyczonych wprost od METALLICA, ale trudno jest tego uniknąć jeśli nagrywa się "And Justice For All" Mark II, przynajmniej w riffowym fundamencie i tempach.
A melodie? Melodie są bardzo atrakcyjne, tak bardzo jak mogą być atrakcyjne melodie w takim właśnie graniu, chłodnym, wyrachowanym, wycyzelowanym w szczegółach technicznych.

Produkcja jest bezbłędna. Zimne gitary, stalowy sound całości z metalicznym basem i głośną perkusją opartą na fantastyczne ustawione bębny. Za ten element był odpowiedzialny Andrea Giribaldi, znany włoski metalowy gitarzysta (ex SCREAMING SHADOWS, obecnie NEGACY), który pracował jako inżynier dźwięku z wieloma innymi zespołami włoskimi, chociażby z ICY STEEL.

Album wydała w lipcu 2013 niemiecka wytwórnia Hellion Records, a producentem był jej właściciel Jürgen Hegewald.
Jest to jak na razie niestety ostatni LP MEGAHERA. Nowi członkowie opuścili kolegów i od 2016 roku obok Marrasa i Borgesi w składzie znajdują się gitarzysta Kiko Shred oraz pochodzący z Brazylii perkusista Lou Taliari (Lucas Tagliari Miranda), jednak jak na razie grupa nie nagrała nic nowego.


ocena: 9,4/10

new 20.09.2018