Staccato

[Memorius]

Staccato - Del imperio del sol (2014)

tracklista:

1.Entrada al imperio 01:12

2.Del imperio del sol 06:02

3.El guerrero de la luz 06:57

4.La puerta al mar rojo 07:36

5.Sólo la esperanza 05:22

6.Tocatta 05:59

7.Siete guerreros 05:45

8.Hombre de piedra 05:10

9.Doncella de cristal 03:45

rok wydania: 2014

gatunek: neoclassical power metal

kraj: Peru

skład zespołu:

Jesús Salinas - śpiew

Josué Campoverde - gitara, gitara akustyczna

Rafael Martinez - gitara basowa

Billy Gleen - perkusja

Cristian Vicente - instrumenty klawiszowe

Peru to kraj, gdzie zainteresowanie metalem o cechach neoklasycznych jest duże, no i są tam uzdolnieni w tym kierunku gitarzyści. Jednym z nich jest Josué Campoverde i wokół niego powstał zespół STACCATO z Limy. Grupa wydała nakładem własnym w sierpniu 2014 swój jak dotąd jedyny album, właśnie z melodyjnym power metalem neoklasycznym.

Josué Campoverde gra przepięknie i to, jaką dysponuje techniką, dobitnie pokazuje instrumentalny Tocatta w stylu kompozycji Malmsteena. Album nie jest jednak egocentrycznym popisem gitarzysty i można nawet powiedzieć, że często zajmuje on pozycję skromną, wysuwając w grupie na plan pierwszy wokalistę Jesúsa Salinasa. Bardzo dobrze śpiewa, potrafi w iberyjskim stylu udramatyzować sztywne reguły i kanony neoklasycznego wykonania i to wyszło świetnie w porywającym, pełnym pasji i elegancji Del imperio del sol. Niemniej, solówki Campoverde są imponujące, tak w tej kompozycji, jak i w następnej El guerrero de la luz. Jest na to czas, bo większość z tych utworów jest dosyć długa. El guerrero de la luz to akurat odejście od neoklasyki na rzecz ciepłego, sentymentalnego latino power metalu i to wyszło po prostu poruszająco... I ponownie pełen dumnego pędu neoklasyczny La puerta al mar rojo, najbardziej tu rozbudowany, z elementami symfonicznymi a zarazem romantyczny, heroiczny i łagodny. Pięknie grają i tu już się czeka na popis gitarzysty z wielką uwagą. I oczywiście Josué nie zawodzi, także prowadząc dialog z klawiszami Cristiana Vicente. Zaproponowali także delikatny song z gitarą akustyczną Sólo la esperanza, w miarę upływu czasu wzmacniany do poziomu realnej metalowej ballady i ładnie to brzmi, choć to co power metalowe jest na tej płycie znacznie bardziej interesujące. Siete guerreros z pompatycznym wstępem może nie tak bardzo jak znakomity Hombre de piedra z chwytliwym refrenem i eleganckim solowym popisem gitarzysty. Nie wiem, czy w Peru byli minstrele i bardowie, ale song Doncella de cristal to właśnie utwór z tej kategorii. Dobry, autentycznie emocjonalny.

Sound mógłby być lepszy. Mastering nie wyszedł specjalnie dobrze i mało tu głębi uzyskano w procesie mixu. Trochę to psuje ogólne wrażenie i utrudnia wyłowienie wszystkich niuansów  kunsztownej gry lidera oraz rozmywa obraz doskonałej współpracy wszystkich instrumentalistów.

Obecnie po pewnej przerwie zespół wznowił działalność w nowym składzie i być może za jakiś czas pojawi się ich druga płyta...

ocena: 8,5/10

new 24.07.2022