Shok Paris

[Memorius]

Shok Paris - Full Metal Jacket (2020)

Tracklista:

1. The Creed 01:22

2. Full Metal Jacket 03:14

3. Nature of the Beast 04:20

4. Do or Die 02:58

5. Metal on Metal 03:53

6. Brothers in Arms 04:39

7. Black Boots 04:21

8. Hell Day 04:33

9. Those Eyes 05:10

10. Fall from Grace 05:20
11.Symphony of the Sea 04:24
12.Up the Hammers 07:15

Rok wydania: 2020

Gatunek: heavy metal

Kraj: USA

Skład zespołu:

Vic Hix - śpiew

Ken Erb - gitara

John Korzekwa - gitara

Ed Stephens - gitara basowa

Donovan Kenaga- perkusja

Gotowa na początku roku 2020 czwarta płyta SHOK PARIS oczekiwała na wydawcę i album wydała No Remorse Records w końcu maja. Czwarta, po trzydziestu latach płyta znanej amerykańskiej ekipy...

Jest Hix, jest Erb nie ma jednak dobrej muzyki. Grupa zaprezentowała płytę o której można powiedzieć bardzo niewiele choć trwa ponad 50 minut. Kompozycje są trywialne, motywy ograne, a wykonanie toporne. Już Full Metal Jacket budzi zdumienie bezradnością kompozytorską, prostackimi riffami gitarowymi i niestety słabym, siłowym wokalem Hixa, któremu z dawnego głosu pozostało bardzo niewiele i to śpiew trudny do zniesienia do końca płyty.
Trywialny ograny heavy metal to Do or Die, Metal on Metal, Black Boots. Setki amerykańskich lokalnych grup heavy metalowych gra to podobnie, a nieraz  znacznie lepiej. Hell Day brzmi jak marna kalka starych doskonałych numerów SHOK PARIS z pogranicza USPM. Przebłyski godnego uwagi heroicznego grania w Symphony of the Sea niweczy fatalny śpiew Hixa. SHOK PARIS gra także coś na kształt zmetalizowanego hard rocka/ rock arena  w paru utworach i żeby to wyglądało mniej radiowo dokładane są elementy epickie. Zupełnie to nie wyszło w Nature of the Beast i Fall from Grace, a Those Eyes to jakieś podjazdy pod Alice Coopera... Najwięcej nadziei robi początek Brothers in Arms z pięknym motywem gitarowym, ale potem to wszystko grzęźnie w muzycznej metalowej szarzyźnie tego LP. Oczywiście poza tym, co jest na tej płycie najlepsze - solo gitarowym Hixa, zagranym w przeszywającej dramatyzmem manierze. Wspaniałe! Siedem minut Up the Hammers, to popis Erba i w zasadzie tylko jego. Instrumentalne granie kończy się i gdy pojawia się Hix, a melodia zmienia na mniej epicką, to już po prostu tylko grają coś tam do końca w umiarkowanym tempie true heavy stylistyki.

Tylko Ken Erb podtrzymuje tu resztki dawnej chwały, ale też tylko momentami i głównie w solówkach. Basy przeciętne i jednak Ed Stephens w ostatnich latach pokazał się w VANIK z lepszej strony, perkusja miejscami chaotyczna i przekombinowana. O Hixie już wspominałem...

Samo brzmienie jest wyraziste, klasyczne dla soundu classic metal z USA z lat 80tych i jesli założeniem była taka stylizacja , lekko podrasowana techniką to w tym wypadku się udało. Bardzo dobry sound perkusji, ale sam Hix mógłby zostać ustawiony nieco ciszej.

Jeszcze jednak płyta z tradycyjnym metalem z USA. Jeszcze o której się szybko zapomina, chociaż to dawni mistrzowie z SHOK PARIS. Pozostaje solo Erba  z Brothers in Arms. za mało, po prostu za mało.


ocena: 4,5/10

new 2.06.2020