Iron Angel

[SteelHammer]

Iron Angel - Emerald Eyes (2020)



Tracklista:
1. Sacred Slaughter 04:23      
2. Descend 04:05         
3. Sands of Time 03:24        
4. Demons 04:06         
5. What We're Living For 05:33         
6. Emerald Eyes 04:36         
7. Fiery Winds of Death 03:31         
8. Sacrificed 04:36         
9. Bridges Are Burning 04:26         
10. Heaven in Red 03:54         
11. Dark Sorcery 03:58

Rok wydania: 2020
Gatunek: Heavy/Power/Thrash Metal
Kraj: Niemcy

Skład:
Dirk Schröder - śpiew
Robert Altenbach - gitara
Nino Helfrich - gitara
Didy Mackel - bas
Mäx Behr - perkusja

IRON ANGEL powraca nową płytą, ponownie nakładem Mighty Music, co nie dziwi, bo Hellbound z 2018 roku to bardzo solidny kawał metalu. Skład się zmienił i z zespołu odszedł w 2019 roku Mischi Meyer, a na jego miejsce przyszedł Nino Helfrich, który ma własny solowy zespół, który jest tytułowany jako shred i znany jest tylko z tego.

Na poprzednim albumie był heavy power metalowy wygar, jednak zaszły zmiany.

Gdyby SLAYER pochodziło z Hamburga, to całkiem prawdopodobne, że ta nazwa by była tłumaczona jako IRON ANGEL, a Tyrant albo Kimball by miał na imię Dirk Schröder, bo nie tylko SLAYER człowiek żyje i są tu echa JAG PANZER, a raczej wszystkich, którzy liczyli się na scenie US Power lat 80-tych.

Sacred Slaughter to może jeszcze niemiecki heavy/power na fali REACTOR, cytat SLAYER w środkowej partii jednak jest aż zbyt oczywisty. Descend to 100% Show no Mercy w Show no Mercy, tak jak Sands of Time z gęstą perkusją i burczącym basem, ale to Didy Mackel, a nie Tom Araya. Pięknie pędzą, te refreny są udane i Demons to wypaczone METAL CHURCH z Bay Area.

Dużo tutaj US Power, ale to głównie zasługa brzmienia, które stara się stylizować tę muzykę na lata 80-te, z mocną, ale cofniętą perkusją z dobrymi blachami i gitarami, które są nieco stępione i mają teutoński sound. Może po prostu to nawiązanie do debiutu. Teutoński duch wczesnego KREATOR wisi nad tym wszystkim bez wątpienia.

Ekipy OMEN, OVERKILL i TESTAMENT spotkały się na piwie w What We're Living For, Emerald Eyes to znów SLAYER z nutą PROTECTOR. Fiery Winds of Death to może jakiś zarys wczesnego METALLICA i METAL CHURCH, i perkusja jest tutaj doprawdy wyborna.

Oczywiście nie mogło zabraknąć cytatu MEGADAVE i nim jest SACRIFICED, chociaż nie jest to zagrane aż tak wściekle i bardziej do przypomina JAG PANZER. Bardzo dobry jest rytmiczny Bridges are Burning, speedowy w stylu SLAYER i VICIOUS RUMORS z debiutu i dynami SAVAGE GRACE.

Na koniec melodyjny Dark Sorcery i tu znów coś z SAVAGE GRACE, a może i z OMEN.

Tribute album dla amerykańskiej sceny lat 80-tych z teutońskim wydźwiękiem, z solidnym jak już wspomniałem brzmieniem, z sekcją rytmiczną grającą bez zarzutu i świetnym wokalistą, który tę muzykę czuje i jest jej nieodłącznym elementem. Bardzo równy album i kompozycje wręcz obsypują słuchacza melodiami. Jednak jest jeden, bardzo poważny zarzut, którego w takiej muzyce po prostu nie da się zignorować.

Trudno powiedzieć, czy to wina tego, że Helfrich przyszedł czy tego, że Meyer wyszedł, ale w dużej części sola gitarowe są niestety niesamowicie przeciętne, momentami słabe i jedyny ładunek, jaki w sobie mają to ogromnego rozczarowania. Może w Sacred Slaughter jeszcze aż tak tego nie słychać, ale co grają w Descend czy What We're Living For, które są po prostu nijakie.

Po takiej muzyce oczekuje się jednak więcej i to ten album ciągnie mocno w dół, szczególnie mając w pamięci album poprzedni, na którym były one bez zarzutu i słychać było, że gitarzyści bawią się dobrze. Może następnym razem będzie lepiej pod tym względem, bo samą grę i melodie mają opanowane bez zarzutu, ale popisy ciekawsze daje tutaj perkusista Mäx Behr.

I pod tym właśnie względem całościowo, płyta poprzednia jest lepsza. Co nie zmienia faktu, że i tak ta jest bardzo dobra. Mogło być jednak znacznie więcej.

Ocena: 8/10

SteelHammer

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni Mighty Music