Aeolian

[SteelHammer]

Aeolian - The Negationist (2020)



Tracklista:
1. Momentum 04:48     
2. We Humans 04:13     
3. Animals Burned 04:29     
4. Unseen Enemy 04:39     
5. Blackout 04:58     
6. Golden Cage 04:14     
7. Bleeding Garbage 05:04     
8. The Flood 04:19     
9. Children of Mud 03:45     
10. Ghosts Anthem 04:34     
11. Reborn 06:11

Rok wydania: 2020
Gatunek: Melodic Death Metal
Kraj: Hiszpania

Skład:
Daniel Pérez - śpiew
Gabi Escalas - gitara
Raúl Morán - gitara
Leoben Conoy - bas
Bârg (Alberto Barrientos) - perkusja

Hiszpański AEOLIAN powraca po dwóch latach z drobną zmianą w składzie na stanowisku basisty, bo zagrał tutaj wokalista FIRESWORD Leoben Conoy.

Szwedzka wytwórnia Black Lion Records wyznaczyła datę premiery na 20 listopada 2020 roku.

Zmianie uległa muzyka, w pierwszych taktach Momentum słychać zmianę. Jest granie bardziej tradycyjne i szwedzkie, nadal z pogłosami KEEP OF KALESSIN, co słychać szczególnie w potępieńczych krzykach Pereza, który brzmi jeszcze lepiej, ale i melodiach. Rozbujany Blackout to perła tego albumu i bardzo klimatyczne zakończenie to może i klimatyczne AMORPHIS... Ale na szczęście metalowe. A może raczej nawiązanie do wczesnych lat INFLAMES? Golden Cage to pogłosy ANTESTOR, bardzo luźno i mocno zagrane, z echami MERCENARY.

Może i rozpoczynający to wszystko Momentum to typowy MDM, tak jak We Humans, jednak to dobrze i bardzo dobrze zagrane IN FLAMES z nutą SUIDAKRA. Co by jednak nie mówić, miażdżą dobrze i wolny, mocny Unseen Enemy jest solidny. Bleeding Garbage, mimo że nie można mu odmówić solidności i mocy, szczególnie w przyspieszeniach, ale słychać, że zespół ma pomysły. The Flood we wstępie to power/thrash rodem z SURVIVORS ZERO, refleksyjny klimat rodem z DESULTORY w partii środkowej, choć nie z tak masakrującymi solami. Ciekawe, choć potrzeba paru odsłuchów, aby docenić, bo chóralny refren nie został tutaj wpleciony sensownie. Jest wolniej i rytmiczniej w Children of Mud i tu znów echa refleksji DESULTORY i INSOMNIUM, znacznie lepszy jednak jest KALMAH w Ghost Anthem. Co prawda bagienny dziad jest tylko jeden i w porównaniu z braćmi Kokko nie mają najmniejszych szans, ale jest to zagrane dobrze. Zabrakło tylko sol, ale orkiestracje w drugiej połowie są ciekawe. Szkoda, że jest ich na tym albumie tak mało.

W Reborn czuć morską sól i skandynawski chłód wykonania i tutaj bliżej im do AMON AMARTH. Dobra i lekko refleksyjne zakończenie, ale chciałoby się usłyszeć jednak coś z większym pazurem albo nostalgią. Tutaj plasują się gdzieś po środku i jest to dobrze wyważone, choć przewidywalne.

Za mix ponownie odpowiada Miguel A. Riutort i zarzutów brak, tym razem kwestią masteringu zajęła się legenda sceny szwedzkiej Dan Swano i podszedł do tematu poważnie, ale bardzo tradycyjnie. Perkusja nie jest tak sterylna jak poprzednio i jest bardziej tradycyjny, szwedzki sound i nie ma syntetyczności debiutu.

Oryginalnością zespół nie powala, a duet gitarzystów mógłby zagrać coś ciekawszego jeśli chodzi o partie solowe, ale na plus ponownie Perez, który jest bardzo dobry i brzmi tak jak powinien i tak jak ta płyta - czyli szwedzka jakość.

Są lepsze i gorsze momenty, ogólnie jednak album jest równy i nie jest to tak monotonne jak debiut.

Może i trochę brakuje do albumu bardzo dobrego, ale patrząc na to, jaka jest posucha w gatunku i skok jakościowy względem debiutu, nie może to przejść niedocenione i bez wpływu na ostateczną notę.

Pozostaje liczyć, że zespół nie spocznie na laurach i nadal będzie się rozwijać. IN FLAMES ostatnich lat przebili na pewno, do czołówki jednak jeszcze daleka droga.

Ocena: 8/10

SteelHammer