Serenity in Murder

[SteelHammer]

Serenity in Murder - The Eclipse (2017)



Tracklista:
1. Earthrise 01:35       
2. A Torch for Avengers 03:40     
3. Isle of the Dead 02:52     
4. The Revelation 03:37     
5. Dancing Flames 04:34       
6. Genesis 00:56     
7. The Sea Is... 04:24     
8. Hybrid Evolution 03:08     
9. Phalaris 03:20       
10. Dreamfall 04:25     
11. Land of the Rising Sun 03:50       
12. The Eclipse 04:10

Rok wydania: 2017
Gatunek: Extreme Melodic Metal
Kraj: Japonia

Skład:
Emi - śpiew
Freddy - gitara, orkiestracje
Ryuji - gitara
Olly - bas
Allen - perkusja

Pomimo zmian w składzie na stanowisku perkusisty i odejściu klawiszowca Shuntaro, na kolejny album nie trzeba było długo czekać i pojawił się 8 lutego 2017 roku, tym razem nakładem japońskiego Oyster Brothers Records.

Jest to również pierwsza płyta, na której Olly zagrał jako oficjalny członek zespołu, a nie muzyk sesyjny, jednocześnie ostatnia.

Nadzieje na powrót do muzyki z debiutu miażdży już symfoniczny otwieracz Earthrise, a utwierdza A Torch For Avengers z ogromnym naciskiem na orkiestracje . Melodyka dość podobna do tej z WHISPERED późniejszego okresu, melodia jest bardzo mocno zaznaczona i wyeksponowana i nie można powiedzieć, że słucha się tego źle. Tak jak Isle of the Dead, który jest stanowczo za krótki i nie rozwija swojego potencjału, a to jedno z niewielu nawiązań do debiutu.

Momentami jest to wtórne, jak The Revelation, innym razem bardzo chaotyczne i może w pewnym stopniu nieprzemyślany zlepek pomysłów jak Dancing Flames, ale poza wybornym wykonaniem nie ma tutaj zbyt wiele ciekawego, czasami jednak potrafią z siebie wykrzesać coś więcej i mimo nieprzekonującego wstępu The Sea Is... ma w sobie coś pociągającego. Może to fińskie przestrzenie, delikatne klawisze i orkiestracje, a może bardzo udane sola gitarowe.

Hybrid Evolution wywołuje mieszane uczucia, bo bardzo dobre solo gitarowe i melodia przeplatają się ze zwrotkami i zagrywkami typowymi dla KALMAH. Phalaris to już bardziej progresywne rejony i amerykański MDM, tutaj znów wychodzi chaotyczność i brak pomysłu na spięcie tego wszystkiego tak, aby miało sens, bo blasty to jednak za mało i najbardziej szkoda pojedynku gitarowego.

Dreamfall to znów tęsknota debiutu, z początku może zniechęcające, ale jak cudownie rozwijające się, z najlepszymi solami na całej płycie. Co do tego nie ma dyskusji. Szkoda, że to jest zrujnowane fatalnym, niemetalowym zakończeniem. Land of the Rising Sun zobowiązuje tytułem i klimat Japonii we wstępie się wręcz z niego wylewa. Kompozycja poprawna, ponownie z bardzo dobrymi solami, ale brzmiące dość wtórnie w porównaniu z MY MATERIAL SEASON, ale jest autentyczna. Symfoniczny The Eclipse to tylko symfoniczne, miałkie zakończenie bez niespodzianek.

Brzmienie znacznie lepsze od tego, co można było usłyszeć na płycie poprzedniej, gitary tną tak, jak powinny, ale perkusja w końcu nie brzmi tak sztucznie i płasko.

Kompozycyjnie są dokładnie te same problemy, co na albumie poprzednim i zespół nie do końca potrafi się zdecydować, co chce grać i nadal stoi okrakiem pomiędzy tym, co grali na debiucie a nowym kierunkiem, nie do końca odcinając się od przeszłości.

Wszyscy zagrali na bardzo wysokim poziomie i sola gitarowe są więcej niż bardzo dobre i szkoda, że większość kompozycji to niewiele ponad gatunkowa poprawność, technika jednak nie pozostawia obojętnym, tak jak nadal bardzo dobry śpiew Emi, która momentami jest jednak przygłuszana orkiestracjami.

Płyta została ciepło przyjęta, chociaż nie jest to taki wygar, jak debiut.

Po nagraniu tego albumu zespół zrobił sobie przerwę i zaczęły się poszukiwania nowego głosu, bo Emi odeszła z zespołu w 2018 roku, a przed nią basista Olly.

Nowy skład zebrał się w pełni w 2020 roku i będzie można go usłyszeć na albumie Reborn.

Ocena: 7.5/10

SteelHammer