Nightmare (Fra)

[Memorius]

Nightmare - Insurrection (2009)

tracklista:

1.Eternal Winter 05:09

2.The Gospel of Judas 04:14

3.Insurrection 04:55

4.Legions of the Rising Sun 05:01

5.Three Miles Island 08:43

6.Mirrors of Damnation 05:25

7.Decameron 04:50

8.Target for Revenge 06:20

9.Cosa Nostra (Part I: The Light) 05:20
10.Angels of Glass 04:19

rok wydania: 2009

gatunek: heavy/power metal

kraj: Francja

skład zespołu:

Jo Amore - śpiew

Franck Milleliri - gitara

Jean-Christophe Lefevre - gitara

Yves Campion - gitara basowa

David Amore - perkusja


Zyskujący na popularności NIGHTMARE uzyskał kontrakt z prestiżową wytwórnią AFM Records, która we wrześniu 2009 wydała album "Insurrection" nagrany z nowym gitarzystą JC Lefevre.

To  jak do tej pory to najcięższa muzyka w dorobku grupy, zdecydowanie idąca w kierunku masywnego i niezbyt skomplikowanego heavy/power z drapieżnym przeważnie śpiewem Jo Amore i bezlitosnymi natarciami gitarzystów oraz mniejszym naciskiem na wyrazistość melodii niż poprzednio. Co prawda zagrany w umiarkowanym tempie, klimatyczny i heroiczny epicki Eternal Winter jest znakomity i przywodzi na myśl najlepsze utwory w tym gatunku z dwóch poprzednich płyty, ale już The Gospel of Judas (zaśpiewał tu gościnnie główne partie Fabrice Emmanuelson z ELLIPSIS) i Insurrection to granie brutalne, ostre, i zaskakuje tylko refren kompozycji tytułowej, znacznie łagodniejszy, ale w ostatecznym rozrachunku stanowiący nie kontrapunkt a dysonans.

Takie siłowe granie być może jest ukłonem w stronę publiczności amerykańskiej rozmiłowanej w tego rodzaju power/thrashu, ale Francuzów stać na bardziej pomysłowe i wysublimowane granie. Niestety, nie w podobnym stylowo do poprzedniego Legions of the Rising Sun... Tu także ten refren jest niemal romantyczny i w tak ostrej stylistyce zwrotek nie robi specjalnego wrażenia. W Three Miles Island mamy prawie dziewięć minut zmagania się z posępnymi riffami w stylu EIDOLON, brakuje tylko Glena Drovera, a partia ambientowo-instrumentalna jakoś nie chwyta, choć pojawiają się tu dawne progresywne zagrywki i wokale Patrick Liotarda, który w chórkach śpiewał w NIGHTMARE także 10 lat wcześniej. Liotard zrobił tu oczywiście mastering i jest to bardzo szacownie brzmiąca płyta z modnie, w stylu modern, minimalnie rozmytymi głębokimi gitarami i gęstą lekko cofniętą perkusją (mix wykonał Mistrz Achim Kohler). Znowu EIDOLON w takim sobie Cosa Nostra (Part I: The Light). Jeśli to jest część I to cześć druga powinna być zdecydowanie bardziej interesująca, by ten dyptyk został jakoś bardziej zapamiętany.

Tak jakoś bez historii przemyka dosyć szybki i dosyć ponury Mirrors of Damnation i, co dziwne, żywiej serce bije przy zdecydowanie power/thrashowym Decameron z wyśmienitym rozległym refrenem epickim  i to jest trafione, bardzo trafione w tej stylistyce, bo praca gitarzystów jest po prostu hipnotyzująca! Potem trochę heroicznego nudzenia w wolnym tempie Target for Revenge i miejscami to porusza, ale ogólnie budzi pewne zniecierpliwienie dłużyznami i powtórzeniami i nadmiernie rozdętym patosem refrenem. Patos w mniejszej, dużo bardziej strawnej dawce, jest także w melodyjnym heavy/power o poetyckim klimacie Angels of Glass i to dobre zakończenie albumu, gzdie poza wszystkim Amore jest w trochej słabszej niż zwykle formie głosowej.

Zasadniczo jeden BRAINSTORM i jeden EIDOLON wystarczy na świecie... Nie można odmówić biegłości w graniu takiej muzyki przez NIGHTMARE, ale to jest poniżej ich poziomu twórczego po prostu. Album dobry warsztatowo, ale zdecydowanie pozostawia niedosyt. Jeden Decameron to za mało.

ocena 7,3/10

new 21.02.2021