Pharaoh

[Memorius]

Pharaoh - The Powers That Be (2021)

Tracklista:

1. The Powers That Be 06:00

2. Will We Rise 04:21

3. Waiting to Drown 02:41

4. Lost in the Waves 05:29

5. Ride Us to Hell 04:25

6. When the World Was Mine 05:01

7. Freedom 05:06

8. Dying Sun 06:48

9. In Your Hands 05:07

Rok wydania: 2021

Gatunek: Power Metal

Kraj: USA

Skład zespołu:

Tim Aymar - śpiew

Matt Johnsen - gitara

Chris Kerns - gitara basowa

Chris Black - perkusja

No prawie dziesięć lat upłynęło od wydania poprzedniej płyty PHARAOH, przez te lata o grupie nie było słychać zbyt wiele, ale w końcu zapowiadany w sumie dosyć niedawno nowy album ukazał się i to jeszcze raz wydawcą jest Cruz del Sur Music z Rzymu.

Ten sam skład, ta sama wytwórnia i... ta sama muzyka co na "Bury The Light". Praktycznie w konwencji i stylistyce ta sama i można by odnieść wrażenie, że te dwie płyty dzieli rok, a nie dziesięć. PHARAOH korzystając z potęgi głosu Aymara, który jest tu bardzo dobry i jak zwykle wysuwa się na pierwszy plan prowadząc wszystko głosem, sporo miejsca poświęca usadowieniu się w obszarze klasycznego USPM, z naciskiem na "amerykański", ale ponieważ ten podgatunek jakoś w ostatnich latach zdecydowanie wytracił impet, a standardy grania heavy power w 2021 roku w USA wyznacza FLOTSAM AND JETSAM, to efekt ostateczny sprowadza się do umiarkowanie interesującego grania PHARAOH w The Powers That Be. Kompozycja to średniej długości, wystarczająco agresywna, i wystarczająco niewyraźna w melodii, by zainteresować Amerykanów. Podobnie  surowszy Lost in the Waves i pełen finezyjnych ornamentacji gitarowych I Can Hear Them, ponadto jednak oferujący niewiele. Jednak melodyjność w rycerskim stylu pozostaje dla PHARAOH ważna i po prostu dobrze to grają w miejscami bardzo łagodnym a miejscami nawet dosyć ponurym Will We Rise, ale realnie rozkwitają w tej stylistyce dopiero w dynamicznym, pełnym patosu i rwanych dumnych riffów Johnsena Ride Us to Hell.

Melancholijne nuty z takich dawniejszych czasów zespołu przebijają się w granych delikatnie akustycznych wstępach i balladowych aranżacjach poetyckiego Waiting to Drown oraz subtelnej, chłodnej opowieści świetnie akcentowanej basem When the World Was Mine, takiej w duchu ANCIENT EMPIRE czy też SHADOWKILLER z ostatnich płyt. Smutny, patetyczny Dying Sun wolniejszy od innych ma najwięcej z klimatu muzyki z "Be Gone", tam jednak masywniejszy sound tworzył bardziej gęstą i przytłaczającą melancholią atmosferę. Tu mamy szkic, niekonkretny jeszcze do czegoś w rodzaju Telepath o większym ładunku łez. Ale czy można dorównać Telepath? Bardzo, bardzo to trudne.

Ciekawa sprawa... Najbardziej wpada ucho i zapada w pamięć szybki, o realnych cechach heavy/power metalowego killera Freedom. Prosty, zdecydowanie zagrany z mocnymi wpływami RUNNING WILD, BLAZON STONE i LONEWOLF jest po prostu świeży niewymuszony w żadnym aspekcie, choć przecież ten główny motyw gitarowy sam z siebie nie jest specjalnie oryginalny.

Mistrz Dan Erland Swanö niczego nowego tu w opcji masteringu nie wymyślił. Jest ostro i głęboko w stylu amerykańskim w gitarze, zdecydowanie ustawiony ponad nią Aymar i to dobrze. No, może tylko perkusja Blacka odrobinę za głośna.

To umiarkowanie interesujący powrót PHARAOH. Czegoś tu jednak całościowo brakuje, może także rozeznania, że się na scenie heavy/power i power w USA przez te dziesięć lat zmieniło, ze trendy są trochę inne i główni gracze, nadający ton, także się zmienili.

ocena: 7,5/10

new 18.06.2021