Edenbridge

[SteelHammer]

Edenbridge - Aphelion (2003)



Tracklista:
1. The Undiscovered Land 06:08     
2. Skyward 04:39
3. The Final Curtain 04:44     
4. Perennial Dreams 04:57     
5. Fly at Higher Game 04:48       
6. As Far as Eyes Can See 04:35
7. Deadend Fire 04:25       
8. Farpoint Anywhere 04:13     
9. Where Silence Has Lease 04:43     
10. Red Ball in Blue Sky 09:11

Rok wydania: 2003

Gatunek: Symphonic/Progressive Metal

Kraj: Austria

Skład:

Sabine Edelsbacher - śpiew
Lanvall - gitara, instrumenty klawiszowe
Andreas Eibler - gitara
Roland Navratil - perkusja

W 2002 roku zespołu odszedł Kurt Bednarsky, niedługo przed sesją nagraniową kolejnego albumu i nie było czasu na poszukiwania stałego zastępstwa, zaproszony więc został nieznany Stefan Model jako muzyk sesyjny.

Massacre Records wydało Aphelion 27 stycznia 2003 roku.

Album poszukiwań i braku zdecydowania, czym dokładnie EDENBRIDGE ma być. Może meczącą, progresywną papką jak The Undiscovered Land z mało interesującym motywem ancient, który nie został wykorzystany? A może pochodną NIGHTWISH, jak to słychać w pastelowym Skyward?

Kiedy grają bardziej energicznie, to jest to muzyka, do jakiej fani zdążyli przywyknąć, z melodyjnymi i zapadającymi w pamięć refrenami i neoklasycznymi wtrąceniami i w takiej formie ten zespół jest najciekawszy. Popisy w Skyward bardzo ładne i dialog gitar z klawiszami świetny. Równie dobrze wypada elegancko podany Fly at Higher Game, szybki Farpoint Anywhere ze wspaniałymi orkiestracjami jest już tylko dobry, szczególnie w partii środkowej i pokazuje pewne problemy tego albumu. Przede wszystkim brak jakichś wybitniejszych refrenów i czasami można odnieść wrażenie, że nie wiedzieli, czy pójść w kierunku ROYAL HUNT czy NIGHTWISH i ten rozłam najbardziej uwypukla Red Ball in Blue Sky, w którym gryzą się te dwa style i występ D.C. Coopera nie sprawia, że ta kompozycja jest w jakiś sposób lepsza. Ta kompozycja ma momenty, ale dziwnym trafem lepsze są te, kiedy śpiewa Cooper, bo refren jest niestety nijaki, tak jak rozwinięcie i zakończenie kompozycji, niestety. Takie rzeczy lepiej pozostawić ROYAL HUNT, które ma wyczucie i zna konwencję.

Reszta utworów to poprawne trzymanie się NIGHTWISH i The Final Curtain trudno posądzić o oryginalność, a bardziej przebojowy Perennial Dream to znów próby ROYAL HUNT, ale zabrakło wyrazistego refrenu, czy może mocniejszej oprawy, która by podkreśliła jego donośność, jak to jest w ROYAL HUNT. A tak wyszło płasko, powszednio jak Deadend Fire, albo po prostu nijako jak kolejna ballada Where Silence Has Lease.

Dennis Ward i Jürgen Lusky zadbali o sound i ten jest rewelacyjny, szczególnie ustawienie perkusji, celowo wysuniętej, bo na planie basowym nie dzieje się wiele.

Muzykom też trudno coś zarzucić, bo zostało to zagrane bardzo dobrze i zaangażowanie słychać w gitarach, klawiszach i szczególnie perkusji, przynajmniej w tych bardziej ożywczych partiach. No i oczywiście Sabine Edelsbacher śpiewa bardzo dobrze i jej również nie ma czego zarzucić.

Problemem jest synkretyczny i dość rozlazły repertuar, któremu zabrakło konkretnych melodii i kierunku, w jakim to ma iść, przez to popadają w rutynę i schematyzm, a to nie jest już takie interesujące. Kiedy jest energia, to jest dobrze, ale kiedy jej nie ma, jest po prostu przeciętne granie skandynawskie, jakiego w tamtych latach było pełno.

Bardzo nierówny album i momentami nieprzemyślany. Wśród fanów wywołał konsternację i o nim chyba mówi się najmniej, jak to często bywa w przypadku trzecich albumów.

Lanvall może oblał ten egzamin, ale uczył się pilnie i tego efekt można było usłyszeć rok później.

Ocena: 6/10

SteelHammer