Imago Imperii

[Memorius]

Imago Imperii - A Tale Of Darkness And Hope (2021)

tracklista:

1. Memories from Hell (Intro) 01:55

2. Look at the Stars 05:07

3. Forbidden Love 03:59

4. The Accusation 04:19

5. The Gate 07:19

6. Torture 1481 02:59

7. Infernal Procession 04:42

8. Trap or Escape 04:16

9. Darkness and Hope 07:28

10. Freedom Flies 05:02

11. Last Queen MMXXI (Bonus Track) 05:56

12. The Curse of the Dark Castle (Bonus Track) 04:53

rok wydania: 2021

gatunek: epic symphonic power metal

kraj: Włochy

skład zespołu:

Fabio Guarnieri (Gwarner) - śpiew

Jeyn Hope - śpiew

Luca Fortini - gitara

Michele Manderioli - gitara basowa

Alessio Monacelli (Iskandar) - perkusja

IMAGE IMP)ERII przedstawia w październiku swoją trzecią płytę wydaną przez Sleaszy Rider Records. Skład zespołu został uzupełniony w roku 2020 o wokalistkę Jeyn Hope, która teraz tworzy duet z Gwarnerem.

Tym razem grupa przedstawiła muzykę o nieco większym niż poprzednio wydźwięku symfonicznym, choć na pewno nie można tu mówić o przejściu na pozycje grup pokroju EDENBRIDGE.

Jest to raczej ubarwione o głos żeński i bogatsze aranżacje kontynuowanie stylu z płyty poprzedniej. Z całą pewnością to ubarwienie zyskuje dzięki znakomitej produkcji, gdzie mastering wykonał Mistrz Sebastian "Seb" Levermann z ORDEN OGAN, a efekty jego roboty są zawsze najwyższej klasy. Masywnie, a zarazem selektywnie i wieloplanowo to brzmi i pod tym względem to jeden z lepiej wyprodukowanych albumów z podobną muzyką nie tylko z Włoch.

Jeśli chodzi o same kompozycje, to jest to niestety nierówne. Udany, dynamiczny jest Look at the Stars w kategorii melodyjnego power metalu głównego nurtu, o lekko radiowym ukierunkowaniu, ale już toporny, bezmelodyjny i fatalnie zaśpiewany przez Gwarnera jest po prostu koszmarny... W The Accusation po raz pierwszy słychać więcej Jeyn Hope, jednak tylko na planie drugim i w słabo zaznaczonym duecie i trochę dziwi fakt, że Gwarner tak ją spycha na boczny tor, albo ma po prostu ona głos o bardzo słabej emisji. W tej kompozycji wyróżnia się doskonałe solo gitarowe. Ogólnie to jakoś za bardzo siłowo grają Włosi, jakby rozkrzyczanymi wokalnie i instrumentalnie atakami chcieli się wedrzeć do grupy bandów mocnych i bezkompromisowych niemal teutońskim graniem. W The Accusation jest ładna melodia, ale gdyby to zostało dwa razy łagodniej, to byłby to pełen wdzięku metalowy przebój, a tak... kontrowersyjnie jest i tyle. Rozbudowany The Gate ma charakter epicki, ale poza kilkoma momentami zagranymi poetycko jest to raczej zbiór ciętych riffów i jakichś progresywnych klawiszowych pasaży niż realnie epicki, klimatyczny utwór. Część instrumentalna jest zupełnie do przyjęcia, podobnie jak nic niewnoszący instrumentalny Torture 1481. Te wrzaski na końcu to faktycznie prawdziwa tortura dla uszu. Infernal Procession na tym tle prezentuje się zdecydowanie lepiej jako utwór, gdzie znalazło się miejsce i dla zagrywek neoklasycznych i tego, co kiedyś do niedawna jeszcze zwane było dark power metalem. Ciekawy klimat, ciekawa melodia, ciekawe ornamentacje gitarowe. W Trap or Escape po prostu zdecydowani pędzą do przodu w niemieckim stylu i to też jest dobre, pod warunkiem, że ktoś takiej muzyki oczekuje akurat od Włochów. Tyle,  że po raz kolejny Gwarner słabo tu śpiewa i ogólnie to bardzo słaby punkt zespołu tym razem. Dużo szumu, dużo gwaru, dużo mocy speed metalu w Darkness and Hope, co z tego jednak, gdy się to potem rozmywa, rozpływa w partiach wolniejszych, choć ta sentymentalna jest urokliwa, ale czemu tak ostro została zagrana i zaśpiewana? Taka nijakość bije od Freedom Flies, chaotycznego w układzie melodii i z niepewnym udziałem Jeyn Hope.

Bonusowe kompozycje chyba muszą pochodzić z innej epoki i bajki, bo to bardziej konkretne i melodyjne numery w stylu epic power fantasy, bez udziwnień i gdyby cała płyta była takimi wypełniona, można by mówić o co najmniej dobrym albumie. Na pewno The Curse of the Dark Castle to najlepsze co mają do zaoferowania na tej płycie.

Kiepski Gwarner, nowa wokalistka praktycznie nie istnieje, przeciętna gra sekcji rytmicznej, wyraźny brak znającego się na rzeczy klawiszowca po odejściu Ivanhoe i tylko Luca Fortinii gra znakomicie, ale sam gitarzysta nie uratuje wszystkiego...

Jakiś taki zupełnie nieprzemyślany album i jednak, gdy się temu przysłuchać dokładniej, to bezstylowy. Szkoda, bo wydawał się, że ten zespół wychodzi na prostą.

ocena: 5,6/10

new 7.10. 2021