Beast In Black

[Memorius]

Beast In Black - Dark Connection (2021)

tracklista:

1.Blade Runner 04:08

2.Bella Donna 03:53

3.Highway to Mars 05:13

4.Hardcore 03:34
5.One Night in Tokyo 03:07

6.Moonlight Rendezvous 05:39

7.Revengeance Machine 04:09

8.Dark New World 03:57

9.To the Last Drop of Blood 03:55

10.Broken Survivors 04:25

11.My Dystopia 05:51

12.Battle Hymn (Manowar cover) 06:54
13.They Don't Care About Us (Michael Jackson cover) 04:32

rok wydania: 2021

gatunek: melodic power metal/power rock

kraj: Finlandia

skład zespołu:

Yannis Papadopoulos - śpiew

Anton Kabanen - gitara, instrumenty klawiszowe

Kasperi Heikkinen - gitara

Máté Molnár - gitara basowa

Atte Palokangas - perkusja

Nowa trzecia płyta BEAST IN BLACK ukazała się 29.10.2021 nakładem Nuclear Blast.

Żeby wszystko było jasne od samego początku. To ABBA XXI wieku na sterydach i z fatalnymi klawiszami, zawstydzającymi jak te z disco polo. Są przebłyski czegoś interesującego w rozpoczynającym ten festiwal pop rocka Blade Runner i można to jakoś odnieść do tego, co zagrali z takim zębem na poprzedniej płycie w konwencji power rock.

Plastik, spandex, latex, sreberka. Tuzinkowe, naiwne melodie z paskudnymi refrenami z list przebojów dla nastolatek i toną w Bella Donna, zanurzając się z ogromną szybkością w popowym bagnie w zatrważająco naiwnym i płytkim Highway, to Mars z zagrywkami klawiszowymi jak z wiejskich dyskotek w remizie na Podlasiu, które serdecznie pozdrawiam, zwłaszcza żubry.

Hardcore może nawet w tym zamaszystym refrenie się jakoś broni, ogólnie po prostu więcej melodic power metalu w nieskomplikowanej przebojowej formie, ale jeśli to ma czarować szesnastoletnie dziewczęta, do których się zaliczam, to już wolę posłuchać debiutu STURM UND DRANG. Takiej klawiszowej tandety jak w One Night in Tokyo, to chyba już dawno nie słyszałem. Kompromitacja i chyba nawet Shaza miała lepsze linie klawiszowe w swoich nieśmiertelnych szlagierach disco polo. Moonlight Rendezvous promował ten album, także w formie teledysku i wcześniej się wydawało, że to po prostu taki singlowy wabik na szeroką publiczność zainteresowaną nieco mocniej podaną muzyką pop i disco. Nic z tych rzeczy. To sztandarowy dla tego albumu numer "power rock". Po prostu dla metalowego ucha starca, którym jestem, to tortura. Po prostu coś okropnego. Co ciekawe, główny motyw z Revengeance Machine się broni i ogólnie to wreszcie jakiś udany numer z epoki "From Hell With Love". Gdyby tak nie ta paskudna, elektroniczna partia instrumentalna, byłby to techniczny nokaut. Anton, co ty masz z tymi klawiszami na tej płycie? Z takimi klawiszami? Gdzie fińska szkoła tego instrumentu w melodic metalu? Nic i o niczym w nijakim, w melodii całkowicie już ogranym, Dark New World i jeśli to jest słabe, to co powiedzieć o To the Last Drop of Blood? Takie słabe refreny to już  w tym roku ARION zagrał w wystarczającej ilości. Pop rock/power rock w Broken Survivors się broni wyjątkowo słabo, a My Dystopia jest po prostu miałki w tym swoim przesłodzeniu, w żadnym wypadku nie zasługuje na miano ballady, nawet soft metalowej. Rock, przeciętny rock.

Co w tym towarzystwie robi Battle Hymn? Na szczęście Yannis Papadopoulos pokazał prawdziwą klasę i nie zostało to spieprzone wiejską elektroniką. Jak to dobrze, że przynajmniej tego nie zepsuli. Triumfalne solo jest kapitalne! Tyle, że za covery się płyt nie ocenia. A na pisanie o Jacksonie, szkoda czasu. Jego się nie w taki sposób coveruje po prostu.

Co z tego, że wiele razy gitarowe ataki w solówkach są udane, co z tego, że Atte Palokangas stara się jak może wyjść ponad elektroniczny, prymitywny beat techno.

Plastik, spandex, latex, sreberka. Kolorowy kicz, słaby nawet jak na pop rock i disco, bo wypełniony melodiami stanowiącymi marne odbicie autentycznych przebojów lat 80tych.

Kompromitujący album. Zamiast występu na Wacken, proponuję Festiwal Eurowizji.

ocena: 3/10

new 29.10.2021