Running Wild

[Memorius]

Running Wild - Blood on Blood (2021)

Tracklista:

1. Blood on Blood 04:07

2. Wings of Fire 03:57

3. Say Your Prayers 05:14

4. Diamonds & Pearls 04:44

5. Wild & Free 05:28

6. Crossing the Blades 06:00

7. One Night, One Day 04:59

8. The Shellback 06:11

9. Wild, Wild Nights 04:30

10. The Iron Times (1618-1648) 10:29

Rok wydania: 2021

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: Niemcy

Skład zespołu:

Rolf Kasparek - śpiew, gitara

Peter Jordan - gitara

Ole Hempelmann - gitara basowa

Michael Wolpers - perkusja

Wolpers jako stały członek zespołu od 2019, weteran niemieckiej sceny heavy metalowej Ole Hempelmann (niegdyś w THUNDERHEAD) jako basista, także od 2019 i październik 2021 jako data wydania nowej płyty RUNNING WILD. Album został zaprezentowany przez Steamhammer, a dwa dni wcześniej w Japonii przez Victor.

Wydarzenie? Z historycznego punktu widzenia na pewno, w końcu to nowa płyta RUNNING WILD. Z muzycznego niekoniecznie. Jest to płyta bez historii, płyta kompozycji riffowo wtórnych, monotonnych w miarowych średnich tempach. Bez energii, bez polotu, absolutnie przewidywalnie, i wszystko to już było, zanim powstał Wings of Fire i Say Your Prayers. Często jest tak, że gdy coś już było, a było dobre, to można z wzorca skorzystać i cieszyć słuchacza, nawet jeśli ktoś wytknie auto powielanie. To jednak musi być dobre, a nie wzorowane na przeciętności. W sumie tu nic nie ma poza tym, co już było w roku 2016, a to nie jest fajna rekomendacja. Jak można aż bardzo robić to, co już było w Wild & Free. Udawana energia, udawana moc. Pirackie numery z tego albumu nie zachęcają do abordażu, ani podnoszenia żagli na fregacie "Under Jolly Roger" i Blood on Blood, The Shellback oraz Diamonds & Pearls są po prostu jako pirate heavy metal prymitywne. Jakąś sympatię wywołuje nieco bardziej zadziorny Crossing the Blades, gdzie także sama część instrumentalna została bardziej dopracowana. To jednak też tylko blade odbicie lat chwały... I ten kompromitujący song One Night, One Day... Wild, Wild Nights jakoś bardziej przypomina X Wild niż RUNNING WILD...

Kulminacja to kolos epicki o Wojnie Trzydziestoletniej The Iron Times (1618-1648). Ten utwór ratuje trochę nowy album. Nie jest to może Battle of Waterloo, ale utwór dobry, zapewne na miarę aktualnych możliwości kompozytorskich Kasparka. Ten przewodni motyw gitarowy to chyba najlepsze co od lat Kasparek wymyślił. Może i trochę to ogólnie przyciężkie, trochę toporne, ale jednak lider włożył tu znacznie więcej sił i talentu niż w praktycznie "copy paste" numery pozostałe.

Wszyscy odegrali bez większego entuzjazmu swoje partie, można jedynie powiedzieć, że sam Kasparek zaśpiewał nie najgorzej, bo gorzej bywało... Także produkcja jest dobra, najlepsza od lat i ten sound przypomina albumy czasów chwały, z mięsistymi gitarami i dosyć dobrze zaznaczoną sekcją rytmiczną. Tradycyjny heavy metalowy sound RUNNING WILD, może nawet już miejscami nudnawy, bo zasadniczo całość ma jednoplanowy charakter.

Kasparek przed premierą mówił, że jest to płyta, z której jest najbardziej zadowolony, z utworami, w których by nic nie zmieniał, i po raz pierwszy nagrał taki album. Zadowolenie autora się zawsze liczy najbardziej, ale zadowolenie słuchaczy chyba także. Całe szczęście, że w wieku XX nie tworzył muzyki, z której byłby zadowolony. Nie byłoby wówczas zestawu mega klasycznych LP RUNNING WILD tylko coś, o czym się szybko zapomina.

Czy w takim graniu już powiedziano wszystko, co można powiedzieć? Jasne, że nie. BLAZON STONE Ceda pokazał w tym roku, że można zachwycać i porywać.

ocena: 6,3/10

new 29.10.2021