Praying Mantis

[Memorius]

Praying Mantis - To the Power of Ten (1995)

tracklista:

1.Don't Be Afraid Of The Dark 5:33

2.Bring Of The Night 4:19

3.Ball Of Confusion 4:57

4.Welcome To My Hollywood 6:05

5.Another Time, Another Place 6:59

6.To The Power Of Ten 4:36

7.Little Angel 4:16

8.Victory 6:46

9.Only The Children Cry 4:28

10.Night And Day 3:49

11.Angry Man 3:56

rok wydania: 1995

gatunek: melodic heavy metal/hard rock

kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:

Gary Barden- śpiew

Chris Troy -  gitara basowa

Dennis Stratton - gitara

Tino Troy - gitara, instrumenty klawiszowe

Bruce Bisland - perkusja

Colin Peel odbył z PRAYING MANTIS trasę promującą album "A Cry For The New World" i rozstał się z zespołem w przyjacielskiej atmosferze. Niestety jako wokalista nie pojawił się już więcej na muzycznej scenie. W tym czasie grupa była już jednak tak znana i szanowana, że bez problemu pozyskany został do zespołu sam Gary Barden, wsławiony chociażby występami w różnych składach THE MICHAEL SCHENKER GROUP. Z jego udziałem powstała płyta "To the Power of Ten" nagrana w Londynie i bardzo starannie wyprodukowana przez Normana Goodmana, który w latach 80tych był producentem jednego z albumów STRATUS braci Troy. Tym razem płyta ukazała się tylko w Japonii w ramach kontraktu z Canyon w sierpniu 1995 roku.

Niestety płyta rozczarowuje. Jeśli opener Don't Be Afraid Of The Dark można uznać za solidny, melodic metalowy numer z rozległym refrenem, to dalej jest już tylko gorzej i zespół oferuje ciepły, przyjemny rock/metal, gdzie sztampowe kompozycje w umiarkowanie szybkich tempach wypadają z pamięci zaraz po tym, jak się kończą i pozostaje wrażenie wtórności i niemal całkowitego braku pomysłu na coś, co by choć trochę przykuło uwagę jako szlachetny AOR. Markują tylko takie granie w Bring On The Night i tu może tylko coś miejscami przypomina dobry WHITESNAKE. Owszem, trudno się do czegoś przyczepić w ładnie rockowo polakierowanym Welcome To My Hollywood i gdyby takie utwory tu dominowały, to pewnie można by powiedzieć, że Brytyjczycy wyprzedzili w koncepcji grania duński ROYAL HUNT, ale to wyjątek. Drugi pozytywny wyjątek to z całą pewnością Another Time, Another Place, także mający pewne cechy duńskiego melodic progressive heavy metalu ta kompozycja realnie się jednak w dobrym kierunku rozkręca tylko w refrenach. Fantastyczny, uroczysty AOR refren.

I przeciętnie, bardzo przeciętnie poczynają sobie w nieco prymitywnych To The Power Of Ten, Little Angel, Only The Children Cry, Angry Man. Zupełnie nic nie wnosi blady Angry Man, a umieszczenie Ball Of Confusion amerykańskiej spółki kompozytorskiej Barrett Strong/Norman Whitfield jest tu raczej błędem. W Victory jest nieco lepiej, ale to taki trochę odskok w stronę MAGNUM w gorszym wydaniu, zbyt gładkim i przesłodzonym.

Barden śpiewa bardzo dobrze, może nawet z większą pasją niż w ekipie Schenkera, ale ograniczona konwencja prostych kompozycji pozwala mu rozwinąć skrzydła tylko kilka razy i najszerzej oczywiście w Another Time, Another Place. Zgranie zespołu perfekcyjne, choć większość utworów nie jest wykonawczo zbyt wymagająca.

Układny, przewidywalny rock/metalowy album środka i mainstreamu, który dla słuchaczy heavy/AOR oferuje niewiele, a dla fanów hard rocka jest raczej zbyt wygładzony.

ocena: 6,8/10

new 8.11.2021