Tokyo Blade

[Memorius]

Tokyo Blade - Fury (2022)

Tracklista:

1. Man in a Box 05:09

2. Blood Red Night 05:35

3. I Am Unbroken 04:24

4. Disposable Me 04:45
5. Eyes Wired Shut 04:39

6. Cold Light of Day 06:36

7. We Fall Down 05:14

8. Heart of Darkness 05:22

9. Kill Me ‘till I’m Dead05:10
10. Life Leaves a Scar 04:18
11.Message on the Wall 05:13

12.Nailbomb 05:32

13.Rhythm of the Gun 04:57

14.Static 05:24

15.When the Bullets Fly 06:04

Rok wydania: 2022

Gatunek: Heavy Metal

Kraj: Wielka Brytania

Skład zespołu:

Alan Marsh - śpiew

Andy Boulton - gitara

John Wiggins - gitara

Andy Wrighton - gitara basowa

Steve Pierce - perkusja

W styczniu 2022 brytyjska wytwórnia Dissonance Productions wydała trzeci w ciągu ostatnich czterech lat album TOKYO BLADE.

Tym razem konkluzja będzie już na początku, a długość recenzji będzie odwrotnie proporcjonalna do długości płyty, a to niebagatelne prawie 70 minut i piętnaście nowych kompozycji.

"Dark Revolution" to był wspaniały album, triumf brytyjskiej szkoły klasycznego heavy metalu, album natchniony epiką i heroizmem. Widocznie jednak nie taki TOKYO BLADE jest miły sercu fanów z UK, a oni (a szkoda) są najwidoczniej dla zespołu najważniejsi. Częściowy brytyjski izolacjonizm i konserwatyzm publiczności powoduje, że to co od lat nazywane jest "sztampowym, nudnym angielskim heavy metalem" ma dla UK tak duże znaczenie, że TOKYO BLADE decyduje się wrócić w obszary, powiedzmy "Unbroken" z 2018 roku, zaprzepaszczając szanse na pozostawanie w elicie światowego traditional heavy, do której awansowali w 2020.

Ta płyta jest po prostu zbiorem bladych, bezbarwnych kompozycji heavy metalowych rodzaju nijakiego, jaki gra się tylko w UK, zabarwionych w większym lub mniejszym stopniu hard rockiem, czasem po prostu udając heavy metal jedynie w prężeniu gitarowych muskułów. Chociaż prawdę powiedziawszy, to i samo brzmienie jest wygładzone, złagodzone w stosunku do roku 2020. Dominuje sztampowość i nuda zbliżonych do siebie rock/metalowych akordów, liniowych i przewidywalnych solówek i ogranych po stokroć w Albionie refrenów. No, gdyby to były jeszcze przynajmniej te refreny w ucho zapadające i chwytliwe, ale niestety tak nie jest. Być może 40 minut by jakoś dało się wysłuchać bez nadmiernej irytacji i ziewania, ale 70 to już stanowczo za długo. Nieduża nagroda na koniec w postaci When the Bullets Fly i ten melodic heavy metal jest w przyjętej stylistyce udany, choć także nie porywający. Klika razy coś tam przemyka ciekawego miejscami w robocie gitarowej w Disposable Me, jakiś bardziej zdecydowany motyw główny w Eyes Wired Shut, pewne sentymentalne nawiązania do THIN LIZZY w Heart of Darkness. Kompletnie zmarnowany potencjał riffowy Life Leaves a Scar... Najlepszy refren, może ten z Message on the Wall? Nudny romantyzm w przyciężkiej oprawie w Static.

Poza basem, przeciętne brzmienie, przeciętna forma wokalna Alana Marsha.

Wszystko nad wyraz przeciętne. Tytuł albumu to "Furia". Lepszy byłby "Nuda".

ocena: 6/10

new 4.02.2022