Visions of Atlantis

[SteelHammer]

Visions of Atlantis - Ethera (2013)



Tracklista:
1. The Ark 04:29     
2. Machinage 03:33     
3. Avatara 04:50       
4. Vicious Circle 04:28       
5. Hypnotized 04:20       
6. Tlaloc's Grace 04:05     
7. Burden of Divinity 03:39       
8. Cave Behind the Waterfall 03:52     
9. A.E.O.N. 19th 04:10     
10. Bestiality vs. Integrity 04:36       
11. Cleric's Emotion 05:08       
12. Tlaloc's Grace (Orchestra version) 04:10

Rok wydania: 2013
Gatunek: Symphonic/Modern Metal
Kraj: Austria

Skład:
Maxi Nil - śpiew
Mario Plank - śpiew
Cris Tían - gitara
Fabio D'Amore - bas
Thomas Caser - perkusja
Martin Harb - instrumenty klawiszowe

Niedługo po nagraniu Delta część składu się wykruszyła, tym razem jednak poszukiwania nie trwały długo i do zespołu dołączył nieznany wtedy Christian Hermsdörfer, występujący tutaj pod pseudonimem Cris Tian oraz basista PATHOSRAY i SERENITY Fabio D'Amore. Znalazło się też miejsce dla gości i wystąpił tutaj gościnnie w kilku kompozycjach Roland Navratil i zaśpiewała niedoszła wokalistka grupy, Joanna Nieniewska.

Album wydało Napalm Records 22 marca 2013 roku.

Ethera to zwyczajny i nijaki album, na którym zespół nie potrafi się jasno określić. Jest LACUNA COIL, NIGHTWISH, EVANESCENCE oraz absolutnie nijaki modern metal. The Ark jest prawdopodobnie najlepszy z całej płyty jeśli chodzi o bardziej modern podejście, ale jest to muzyka zupełnie bez mocy jak ostatnie płyty LACUNA COIL.

Tym razem na plus wypada Mario Plank, który śpiewa zaskakująco dobrze w absolutnie wyliczonym i poprawnym Machinage. Pseudometalowych ciągot jest mniej, ale to bardzo dobrze. Maxi Nil również śpiewa bardzo dobrze, chociaż momentami można odczuć zmęczenie i sztuczność, jak w Avatara czy zagrany zupełnie bez emocji i przekonania Hypnotized.

Vicious Circle jako ballada wypada zupełnie nijako nawet w stylistyce bardziej tradycyjnego melodic metalu z elementami symfonicznymi, podobnie absolutnie schematyczny Cave Behind the Waterfall, gdzie kurczowo trzymają się NIGHTWISH. Radiowy Tlaloc's Grace wypada poprawnie, ale tutaj kłóci się konserwatywne podejście do metalu z modern i tutaj Plank już idzie w "nowoczesność" i brzmi to fatalnie. Burden of Divinity to ponownie próba pogodzenia nowoczesności z tradycją, dobrze tutaj śpiewa Nieniewska i szkoda, że już nigdzie więcej się nie pojawiła. A.E.O.N. 19th to wariacja na temat SIRENIA i wypada równie mdło jak wszystko na tym albumie.
Na koniec Clerics Emotion i to ponownie fatalna próba zagrania modern metalu. Zabrakło tutaj wyraźnie zaznaczonej melodii, sample są bardzo przewidywalne i ich wykorzystanie jest co najwyżej przeciętne.

Mix Jakob Grabmayr poprawny, mastering Mika Jussila typowy dla soundu każdego albumu ze stajni Finnvox Studios. Album nie tylko zupełnie nie wyróżnia się na tle kompozycyjnym, ale również w kwestii brzmienia.
Wokaliści zaśpiewali, co mieli zaśpiewać, Fabio D'Amore zagrał, a Cris Tían niemal nieobecny. Zdumiewające, jak bardzo styl gry tego gitarzysty ewoluował w SERENITY i dobrze, że tam zaczął robić karierę, a VOA porzucił niedługo po nagraniu tego albumu.
Każdy zrobił to, co miał do zrobienia i czego od niego oczekiwano. Wyszedł produkt dla mas, który jest poprawny w całym oceanie modern metalu i niczym się nie wyróżnia na tle chociażby AMARANTHE, ani też nie robi wrażenia w zestawieniu z takimi grupami jak TEMPERANCE czy nawet w porównaniu z albumem poprzednim.
Album zebrał mieszane recenzje i Thomas Caser został sam. Zaczęły się roszady składowe, powroty i odejścia, a skład na tyle stabilny, aby nagrać nowy materiał zebrał się dopiero w 2017 roku.


Ocena: 6.1/10

SteelHammer