Lörihen

[Memorius]

Lörihen - Paradigma (2003)

tracklista:

1.Séptima visión 02:15

2.Paradigma 04:51

3.Presa fácil 03:59

4.Juego de ambiciones 03:45

5.Realidad virtual 04:34

6.Ausencia 05:25

7.Capricho (Síssimo) 02:49

8.Golpe subterráneo 05:02

9.Cara o seca (ceca) 04:23

10.Guerra santa 03:59

11.El último eclipse 05:06

12.Esa gran mujer 04:17

rok wydania: 2003

gatunek: power metal/heavy metal

kraj: Argentyna

skład zespołu:

Javier Barrozo - śpiew

Emiliano Obregón - gitara

Julián Barrett - gitara

Nicolás Ciancio - gitara basowa

Obok IMPERIO LORIHEN należy do pionierów power metalu w Buenos Aires. Powstał w roku 1996 z inicjatywy dwóch młodych muzyków, gitarzysty Emiliano Obregóna oraz bardzo utalentowanego wokalisty Javiera Barrozo. Początki były średnich lotów, bo debiut "Utopia" (2000) zawierał zbyt dużo muzyki instrumentalnej i akustycznej, a "Antes de tiempo" to faktycznie mini album, gdzie coverów jest zdecydowanie zbyt wiele. Zespół od początku jednak zwrócił uwagę ważnych wytwórni i publiczności, głównie argentyńskiej, dojrzał, okrzepł i we wrześniu 2003 nakładem Virtual Records ukazała się ich trzecia płyta, która okazała się najlepsza.

Z coverów zrezygnowali, zagrali tylko dwie instrumentalne miniatury Séptima visión i Capricho (Síssimo), koncentrując się na graniu power i heavy/power oparty o dwu gitarowy atak i świetny, lepszy z pewnością niż poprzednio wokal Barrozo. To, że grupa ma talent do tworzenia kompozycji stosunkowo mocnych i melodyjnych pokazała parę razy już wcześniej, tu jednak dokazali tego w pełni, tworząc repertuar porównywalny pod względem wartości do albumów chociażby RENACER czy JEZABEL z tego samego okresu.
Grają nieraz dosyć drapieżnie i surowo, opierając się po części na wzorach amerykańskich, jak w Paradigma, jednak nie zapominają przy tym o zachowaniu proporcji pomiędzy siłą a melodyjnością. No i wybornym gitarzystą jest Emiliano Obregón i jako gitarzysta solowy jest na pewno swoisty i rozpoznawalny. Najlepiej grupa prezentuje się w szybkich niemal speedowych w pewnych fragmentach utworach o cechach europower metalowych, z ozdobnikami neoklasycznymi. Tu dewastują w Presa fácil czy też wspaniałym Juego de ambiciones z porywającą melodią w szwedzkim neoklasycznym stylu i mocarnym wokalem Javiera Barrozo. Argentyńska klasyka! Moc, po prostu moc! I do tego jak gra nie tylko w tym numerze cały zespół. Perkusja! I rzecz jasna nietaktem byłoby pominąć ekwilibrystykę gitarową Juliána Barretta.

Realidad virtual oraz Cara o seca (ceca) są bliższe klasycznemu melodyjnemu heavy metalowi i w tym stylu są dobrzy, ale się tu i niczym nie wyróżniają, wychodząc do szerszej publiczności, także rozmiłowanej w hard'n'heavy i hard rocku. A romantyków na pewno ujmują delikatnym, z gitarą akustyczną rzecz jasna zagranym songiem Ausencia. A jak się ma takich gitarzystów jak LORIHEN, to elektryczne gitary płaczą przejmująco... I ten plan klawiszowy tak dobrze został tu dobrany do budowy melancholijnego klimatu. I melodyjny, zdecydowany, pełen przestrzeni heroiczny power metal w Golpe subterráneo i podobnie zdecydowanie rozegrany także epicko brzmiący Guerra santa z wybornym ultra nośnym refrenem i bezwzględnymi atakami gitarzystów w pełnej pasji części instrumentalnej. Tak, potrafią grać w szybkich tempach, to power metal najwyższej klasy. Tak jak i nader zgrabny w aranżacji El último eclipse. Umieszczony na zakończenie pastelowy song akustyczny Esa gran mujer, mimo kunsztu gitarzystów, jakoś pozostawia raczej obojętnym...

Mastering wykonał jeden z najsłynniejszych argentyńskich inżynierów dźwięku Diego Martínez i ten sound jest bardzo dobry, niemniej pewnie gdyby gitary były masywniejsze, to efekt byłby jeszcze lepszy. Za to ustawienie głosu Javiera jest wręcz wzorcowe.

Barrozo w roku 2006 odchodzi z LORIHEN stając na czele własnej heavy metalowej formacji MAGNOS. Na jego miejsce przychodzi Lucas Gerardo z INJURIA, a grupa zmienia styl na bardziej komercyjny melodic heavy metal.

ocena: 9,3/10

new 3.09.2022