Tad Morose

[Memorius]

Tad Morose - March of the Obsequious (2022)

tracklista:

1.March of the Obsequious 03:46

2.Witches Dance 04:51

3.Pandemonium 03:26

4.Phantasm 03:50

5.Dying 04:31

6.Escape 03:53

7.A Trail of Sins 03:49

8.A Quilt of Shame 03:24

9.Legion 03:57

10.This Perfect Storm 04:17

rok wydania: 2022

gatunek: heavy/power metal

kraj: Szwecja

skład zespołu:

Ronny Hemlin - śpiew

Christer "Krunt" Andersson - gitara

Markus Albertson - gitara

Tommi Karppanen - gitara basowa

Peter Morén - perkusja

Wrzesień to miesiąc premiery nowej płyty TAD MOROSE, która nieco wcześniej była prezentowana w wersji digital, a teraz na CD wydała ją wytwórnia GMR Music Group ze Sztokholmu.

W okresie od wydania płyty poprzedniej w roku 2018 w grupie zaszły spore zmiany, powrócił bowiem do składu Tommi Karppanen oraz gitarzysta Markus Albertson, który występował w TAD MOROSE w latach 2007-2012 lecz do tej pory nic z tą ekipą nie nagrał. Zastąpił on Kennetha Jonssona, który pożegnał się z kolegami w roku 2019, a w tym roku triumfalnie powrócił z nowym zespołem STARCHASER.

A TAD MOROSE powraca z nową muzyczną koncepcją, odległą od grania heavy/power metalu bez historii z LP "Chapter X". Okładka mówi bardzo wiele. Tak, jest mrocznie, jest posępnie, jest atmosfera duszna i gęsta potęgowana ciężkim, leciutko rozmytym soundem gitar i dostosowanym do stylu wokalem Hemlina i tak heavy/power metalu w Szwecji nikt na solidnym poziomie już dawno nie grał. Odrzucono progresywność, która w wydaniu TAD MOROSE była umiarkowanie interesującą może za czasów Kristiana Andréna oraz "A Mended Rhyme" i nigdy potem, i teraz mamy zwarty, monolityczny album z ponurym uporczywym graniem, opartym przy tym na wyrazistych melodiach. Takich bez heroizmu, bez silenia się na agresywną moc i bez ukłonu w stronę list przebojów w nudnych balladach. To heavy/power sugestywny, dramatyczny jak w March of the Obsequious i jeszcze raz należy podkreślić zbudowany na wybornym wokalu Hemlina. Utwór tytułowy to świetna, wyrazista wizytówka i muzyczne credo tej płyty. Duch średniowiecza unosi się nad rozgrywanym w umiarkowanym tempie Witches Dance, potrafią tu jednak i w tym średnim tempie rozerwać na strzępy w potężnym, ponurym Pandemonium i TAD MOROSE już dawno tak mocno nie przygniatał słuchacza gitarami do ziemi. Lekko rozpraszają ten gęsty mrok w nastrojowym songu Phantasm, łagodniej i wyżej zaśpiewanym przez Hemlina i jest w tym tak wiele poetyckiego uroku, a przecież cały czas grają heavy/power metal, wzmacniając wszystko w drugiej części i Mrok powraca. Dominuje w dosyć surowym Dying i jest dobrze, a tu nagle zaraz potem uderzają wybornym Escape, majestatycznym i rozdzierającym w melodyjnych gitarowych akordach. Moc! Moc pozostaje z TAD MOROSE w brawurowym, dumnym i heavy/power metalowo monumentalnym A Trail of Sins. Tu się nasuwa uwaga, że duet Andersson - Albertson to jest właśnie to, czego potrzeba było TAD MOROSE. Doskonałe zgranie, doskonałe sola, idealne wyczucie koncepcji i konwencji muzycznej tu zaprezentowanej. Grając wolno, wchodzą w psychodeliczne wyrażenie Mroku w A Quilt of Shame, a przy tym jak interesująco to ubarwiają bardzo melodyjnym refrenem, zapewne najbardziej na tym albumie rozpoznawalnym. Nie odpuszczają do końca i to uporczywe riffowanie w podniosłym Legion robi duże wrażenie, przy czym nie ma wątpliwości, jak wiele zrobił tu i we wszystkich utworach Hemlin i jest to najlepszy występ od lat. Zapewne najlepszy na tym albumie w łagodnej formie w zamykającym This Perfect Storm, zbudowanym na kontrapunkcie dewastujących ataków gitarowych i refleksyjnych fragmentów, gdzie rola główna przypada właśnie Hemlinowi.

Przy tak ciężkim i mrocznym graniu mastering jest wyjątkowo ważny. Tu zrobił go Mistrz Jonas Kjellgren i trudno sobie wyobrazić lepszy sound do przyjętej tu konwencji muzycznej.

TAD MOROSE był Wielki z Urbanem Breedem, teraz stał się Wielki z Hemlinem.

ocena: 9/10

new 16.09.2022