Pyramaze

[Memorius]

Pyramaze - Bloodlines (2023)

tracklista:

1.Bloodlines 02:07

2.Taking What’s Mine 03:58

3.Fortress 04:57

4.Broken Arrow 04:20

5.Even If You’re Gone 05:08

6.Alliance 04:13

7.The Midnight Sun 05:10

8.Stop the Bleeding 04:52

9.The Mystery 05:31

10.Wolves of the Sea 04:00

rok wydania: 2023

gatunek: melodic progressive metal

kraj: Dania

skład zespołu:

Terje Harøy - śpiew

Jacob Hansen - gitara, gitara basowa

Morten Gade Sørensen - perkusja

Jonah Weingarten - instrumenty klawiszowe, pianino

W roku 2022 odszedł z PYRAMAZE Toke Skjønnemand, co jednak nie przeszkodziło zespołowi nagrać i wydać kolejny album, który zostanie przedstawiony przez AFM Records 23 czerwca 2023 roku.

Brak Toke jest wyraźny, Jacob Hansen to gitarzysta wysokiej klasy lecz tej finezji i pewnego specyficznego szlifu dla tej grupy charakterystycznego od zawsze, tu po prostu zabrakło. Nie zawsze Toke miał jakiś decydujący wpływ na same kompozycje w procesie tworzenia, więc to co tym razem zagrał PYRAMAZE, to efekt słabszej dyspozycji w tym aspekcie Jonaha Weingartena. Tak, bo tym razem utwory są po prostu dobrym, niczym się nie wyróżniającym zestawem melodyjnego progresywnego metalu, takiego na granicy zainteresowań konsumentów głównego nurtu melodyjnego rocka, oczywiście w wersji wyrafinowanej. Mamy tu do czynienia z muzyką ostrożną, słychać że zagraną przez ekipę doświadczoną, ale tym doświadczeniem tylko nadrabiającą brak pomysłów na oczarowanie słuchacza taką muzyką jak chociażby z albumu "Epitaph". Magia klimatu i melodii wyparowała, ustępując miejsca poprawności na dobrym poziomie kompozytorskim i znakomitym wykonaniu, bo przecież Terje Harøy nie zapomniał jak się śpiewa kapitalnie w PYRAMAZE. Tyle, że PYRAMAZE jest tym razem po prostu przesiąknięty lekko komercyjną powszedniością i tak to wygląda prawie przez cały czas, poza dwoma tylko chlubnymi wyjątkami. To Fortress, dumny triumfalny i fanfarowy w planie symfonicznym, wypełniony łagodnym dramatyzmem i jest to piękne po prostu. Ten utwór był jednym z singli pilotujących ten LP i ponownie rozbudzał nadzieje na płytę wielkiego formatu.Trudno jednak jakoś zachwycić się większością tych utworów i co z tego, że tak ujmująco śpiewa gościnnie zaproszona do partii żeńskich w Alliance Melissa Bonny z AD INFINITUM, skoro to powszednia sentymentalna kompozycja z pogranicza power, gothic i melodic heavy, jakich wiele się od lat pojawia na różnych albumach. Za dużo tej wystudiowanej, ale niezbyt szczerej, łagodnej melancholii, bez barw mroku i w kolorach pastelowych muzycznie... Drugi wielki hit to Even If You’re Gone. No tak, robi to wrażenie, z drugiej strony, gdzie tu jest Thomas Steffen Englund, bo to naprawdę brzmi jak numer pochodzenia EVERGREY. Niemniej, cieszmy się tym, bo innymi melodiami nie za bardzo jest jak... Bo przecież lansowany Broken Arrow to po prostu dobre granie i niczym się jako melodic metal z progresywnym akcentem nie wyróżnia, podobnie jak najdłuższy The Mystery.

Jest na pewno jeden wielki wygrany mimo wszystko i to Jacob Hansen jako inżynier dźwięku i twórca soundu. Brzmienie jest kapitalne i na nader wyśrubowanym poziomie technicznym, nawet jak na ogólny, niebotycznie wysoki poziom wszystkich produkcji Hansena w studio w Ribe. Selektywność, głębia muzycznych "kolorów" niespotykana i na pewno to jeden z najlepiej wyprodukowanych w tym roku metalowych albumów.

Album kryzysowy, ale nie jest zły. Pod warunkiem, że się nie oczekuje od tej doświadczonej, ale osłabionej jednak ekipy cudów z płyt poprzednich.

ocena: 7,7/10

new 8.06.2023

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości Agencji Reklamowej i PR