Winterstorm

[Memorius]

Winterstorm - Everfrost (2023)

tracklista:

1.Origin 02:25

2.To the End of All Known 05:25

3.The Phoenix Died (Remember) 05:47

4.SCircle of Greed 05:17

5.Future Times 05:04

6.Everfrost 05:45

7.Final Journey 04:55

8.Fate of the Atlanteans 03:39

9.Crusade 04:51

10.Overcome the Fear 03:04

11.Silence 04:34

rok wydania: 2023

gatunek: melodic power/ progressive power metal

kraj: Niemcy

skład zespołu:

Alexander Schirmer - śpiew

Jochen Windisch - gitara

Michael Liewald - gitara

Peter Cerveny - gitara basowa

Jonas Hack - perkusja

14 lipca nakładem wytwórni AFM Records ukaże się kolejny, po dłuższej przerwie, album WINTERSTORM.

Zasadniczo zespół pozostaje wierny swoim wcześniejszym muzycznym fascynacjom i płyta zawiera mieszankę klasycznego, melodyjnego power metalu w niemieckim stylu, elementów epic fantasy w symfonicznej oprawie i rycerskiego folka, w bardzo ograniczonej ilości. Może nie jest to tak do końca kopiowanie stylu z 2016 roku, jednak tego mocniejszego power metalu jest tu sporo, a wokal zwłaszcza w zwrotkach równie twardy. Dosyć ciekawe są ogólne aranżacje, w tym nowocześniej niż poprzednio zbudowanym planem symfonicznym, jednak melodie czy to To the End of All Known, czy też Everfrost niespecjalnie porywają. Podobnie z trochę mocniej zaznaczonym elementem rycerskiego folka Final Journey oraz w Crusade.

Circle of Greed ma w sobie pewien pierwiastek melodyjnego progressive, bez folka i to jest udane odejście od głównej stylistyki, jaką do tej pory zespół prezentował. Sporo cięższych riffów przypominających groove/thrashowe to coś nowego w WINTERSTORM, bardzo dobra jest także partia instrumentalna. Z nowoczesnym refrenem i ogólnie tak modern metalowo opowiadają historię w Fate of the Atlanteans i jest to pewne zaskoczenie, nawet pozytywne, bo i refren jest tu chwytliwy i nośny. Najsłabszy jest Overcome the Fear, stylistycznie bardzo eklektyczny, kierujący się w stronę progressive/power, ale bez powodzenia. Silence na koniec także generalnie jest z obszaru progressive melodic power w takiej nieco delikatniejszej, bardziej melancholijnej, ale przepełnionej światłem konwencji, jest to niezłe. Do łagodnej i melodyjnej heroiczności dodają przebojowości z list radiowych oraz głos żeński w The Phoenix Died (Remember) i to wyszło tak sobie. Takiej muzyki się ostatnio pojawia jako zachęta dla szerszego niż metalowe grona słuchaczy i są to numery bardziej chwytliwe. Grają także po prostu dosyć nowoczesny melodic power głównego nurtu w Future Times i to jest raczej powszednie granie, choć biegłości w wykonaniu odmówić nie można.

Doświadczony zespół nagrał album bardzo sprawny warsztatowo, brzmiący ponownie solidnie dzięki Olafowi Reitmeierowi, ale w mieszance konwencji, z których żadna nie jest bardzo dobra oddzielnie i jako suma.

ocena: 7.1/10

new 5.07.2023

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości Agencji PR All Noir