Greydon Fields

[Memorius]

Greydon Fields - Otherworld (2023)

tracklista:

1.The Machine 03:35

2.Otherworld 04:33

3.Seven Years 03:52

4.Ratline 04:38

5.Talk To The Hand 03:59

6.Another Dawn 04:45

7.Time Is A Killer 04:29

8.Reanimator 04:05

9.The Eternal Idol 07:19

rok wydania: 2023

gatunek: dark power metal

kraj: Niemcy

skład zespołu:

Volker Mostert - śpiew

Gregor Vogt - gitara

Patrick Sondermann - gitara basowa

Marco Vanga - perkusja

Nowej płyty GREYDON FIELDS z Essen nie można oczywiście pominąć milczeniem. A premiera już 1 grudnia nakładem wytwórni Roll the Bones Records z ich rodzinnego Essen.

Ten zespół nadal zgłębia trudną sztukę power metalu w odmianie dark, takiego prawdziwego dark, a nie tylko teatralnie uszminkowanego, takiego dark, który w swoim czasie przyniósł sławę DARK AT DAWN. Mroczny i umiarkowanie drapieżny wokal Volkera Mosterta jest jeszcze bardziej posępny niż poprzednio, nasycony ponurym dramatyzmem, bardziej wyeksponowanym niż wcześniej i można odnieść wrażenie, że gitara i sekcja rytmiczna nieraz po prostu budują muzyczne tło dla jego interesującej narracji. Tym razem tempa są zdecydowanie średnie, a nawet średnio wolne i nieoczekiwanych przyspieszeń i zmian rytmicznych zbyt wiele tu nie ma. Gitara mocno akcentuje, powtarza riffy często w kierunku hipnotyzowania słuchacza, niekiedy tylko korzystając z chwytów typowych dla power/thrashu, co pewnie najlepiej słychać w ostatnim i najbardziej rozbudowanym jednocześnie Eternal Idol. A rozpoczyna to wszystko The Machine i jest dobrze, masywnie i konkretnie. A potem... No właśnie. Jak się posłucha The Machine, to w zasadzie jakby się posłuchało wszystkiego. GREYDON FIELDS gra spokojnie i z dużą pewnością siebie, ale w zasadzie cały czas niemal to samo i tego elementu nieprzewidywalności i zaskoczenia nagłym wprowadzeniem killerskiego refrenu czy gitarowego ataku tu nie ma do samego końca. Ta muzyka nie jest może nużąca, o ile się wczuć w klimat, ale jednostajna i na swój sposób przewidywalna na pewno. Nie ma tu hita, który by w tej konwencji nagle zachwycił, nie ma refrenu zdecydowanie się wyróżniającego, bo refrenom z Seven Years, Another Dawn czy też Time Is A Killer do tego sporo brakuje. I nie bardzo udały się pozbawione w praktyce klimatu Reanimator i Ratline. W ten sposób najlepszym utworem okazuje się dostojny i majestatyczny Talk To The Hand, ale to po prostu tylko bardzo dobre wyrażenie stylu dark power i nic ponadto. Nie wstrząsa ani nie zachwyca.

GREYDON FIELDS jest na tym albumie konsekwentny i co najmniej bardzo dobry w sferze wykonania. Szkoda jednak, że nie idzie to w parze z atrakcyjnością samych melodii, z czego grupa do tej pory słynęła. Dark power to nie tylko sam klimat, to także, a może przede wszystkim, właśnie zapadające w pamięć melodie w manierze "dark", a tego tu niestety zabrakło.

ocena: 7,3/10

new 5.11.2023

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości GREYDON FIELDS i wytwórni Roll the Bones Records