Ironbound

[Memorius]

Ironbound - Serpent's Kiss (2024)

tracklista:

1.Doomsday to Come 05:00

2.Holy Sinners 04:00

3.Serpent's Kiss 06:16

4.The Destroyer of Worlds 07:45

5.The New Dawn 04:35

6.Forefathers' Rites 04:41

7.Vale of Tears 05:32

8.The Healer of Souls 08:50

rok wydania: 2024

gatunek: heavy metal

kraj: Polska

skład zespołu:

Łukasz Krauze - śpiew

Michał Halamoda - gitara

Krzysztof Całka - gitara

Zbigniew Bizoń - gitara basowa

Adam Całka - perkusja

IRONBOUND w niezmienionym składzie ponownie w barwach polskiej wytwórni Ossuary Records z Warszawy przedstawi 16 marca swój drugi album.

Był tradycyjny heavy metal i jest tradycyjny heavy i IRONBOUND to jeden z przedstawicieli tej nielicznej grupy polskiego heavy metalu klasycznego, który się nagle nie brutalizuje, ani nie przechodzi na jednoznaczne pozycje radiowej komercji. W sumie też w tym co grają nie zrobili ani kroku naprzód, ani wstecz. Typowe riffy, sprawnie odegrane znane i mniej znane, ale nie oryginalne motywy i te samy zalety i wady wokalu Łukasza Krauze. No, raczej występ w The New Dawn trudno jest mu zaliczyć do udanych. Brylują gitarzyści, zwłaszcza Michał Halamoda w finezyjnie zakręconych solach niemal wszystkich kompozycji i to dobrze wpływa na odbiór realnie średniej klasy kompozycyjnej takich numerów jak Doomsday to Come, Serpent's Kiss.

Gdy coś tam się miejscami pojawia z muzycznej teki IRON MAIDEN (skromnie co prawda), to jest całkiem przyjemne w Holy Sinners - niby proste, ale wciąga i buja jak należy w heroicznym stylu. Długi The Destroyer of Worlds jako classic bojowy heavy metal wypada jakoś ogólnie blado, czeka się tu na jakieś bardziej interesujące rozwinięcie, ale mamy tylko umiarkowanie poetycką partię w instrumentalnym, wolniejszym, dostojnym stylu. Żwawiej i z ciekawszymi ozdobnikami gitarowymi grają w Forefathers' Rites, a potem jeszcze lepiej w gitarowo rozegranym wzorcowo szybkim i bojowym Vale of Tears. Gdyby tak jeszcze lepiej to uwypuklili w refrenie, to byłby taki killer z echami bardzo wczesnego IRON MAIDEN w ogólnej motoryce. No i sola wyborne po raz kolejny, także w unisono i  w dialogach. No, a na koniec odważyli się na takiego epickiego mini kolosa na dziewięć minut z ładnym onirycznym rozpoczęciem z pięknym metalicznym basem i łagodną nostalgicznie sentymentalną narracją. Potem heavy metal dostojnie rozbujany w angielskim stylu i w końcu The Healer of Souls rozpędza się i nabiera dramatyzmu. Bardzo dużo w tym zespole znaczą gitarzyści. Ileż oni tu włożyli pasji i staranności aranżacyjnej! Mnóstwo.

Wydaje się, że ta muzyka zabrzmiałaby lepiej, gdyby robiący mastering po raz drugi Daniel Arendarski dociążył nieco gitary. Jakoś często taka bojaźń w tym zakresie panuje w przypadku polskich realizatorów tradycyjnego heavy metalu i to jest taki nieco bardziej sterylny sound europejski heavy z lat 80tych. Czasem lepiej, gdy gitary gniotą, niż gdy świdrują.

Dobre, bo polskie? Dobre, bo po prostu dobre, ale tylko dobre w reprezentowanej kategorii. Nadal Legion Włoski, ale już z wyższej półki niż poprzednio.

ocena: 7,6/10

new 14.03.2024

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości wytwórni Ossuary Records