Dendera

[Memorius]

Dendera - Mask of Lies (2024)

tracklista:

1.Face to Face 01:21

2.Mask of Lies 04:50

3.Scream in Silence 04:17

4.Fading 04:20

5.Guiding Light 05:18

6.The Fall 05:48

7.Drift Away 05:31

8.Inside My Head 04:27

9.Stare Into The End 03:20

10.Drag Me Below 05:05

rok wydania: 2024

gatunek: modern progressive heavy metal/metalcore

kraj: Wielka Brytania

skład zespołu:

Ashley Edison - śpiew

Tony Fuller - gitara

David Stanton - gitara

Bradley Edison - gitara basowa

Andy Finch - perkusja

DENDERA nakładem własnym 15 czerwca 2024 wydaje swój trzeci, po długiej przerwie, pełnometrażowy CD. Ostatnim studyjnym wydawnictwem był mini album "Part Two: Reborn Into Darkness" z roku 2020 i już wtedy słychać było, że grupa odchodzi od tradycyjnego heavy metalu na rzecz nowocześniejszych i bardziej ekstremalnych form metalowej muzyki. Było jednak melodyjnie i było obiecująco na przyszłość.

Ta przyszłość ujawniła się na "Mask of Lies".

Brutalne wokale w połączeniu ze śpiewem i aranżacjami, które można odnieść do kategorii modern w progresywnym, miejscami bardzo mało czytelnym sosie. Dużo estetyki melodic metalcore, bo nieraz te refreny są może nie boysbandowe, ale rockowo przystępne, choć żadnego w tej kategorii nie można nazwać atrakcyjnym. Dużo chaosu, naporu, ataków dla samych ataków i Mask of Lies jako kompozycja tytułowa zaczyna tę serię tak w miarę sensowny sposób, potem jest już jednak tylko powielanie tych samych wzorów w prawie wszystkich utworach, tylko po prostu w gorszym wydaniu. Jeden raz zdecydowanie łagodnieją w balladowym songu Stare Into The End, praktycznie rockowym, a może raczej progressive rockowym i ładnie zaśpiewał to Ashley Edison, ogólnie jednak brak tu tak oryginalności w melodii i to jest po prostu dobry utwór, a podobnych słyszało się wiele. Nie można też oprzeć się wrażeniu, że dwa razy przynajmniej, czyli w Drag Me Below i The Fall DENDERA kieruje się na obszary muzyczne wyznaczone przez EVERGREY. W Drag Me Below mamy najlepsze solo gitarowe na płycie, a w The Fall najlepszy, melancholijny refren. Reszta albumu jest po prostu nieinteresująca, rozmywająca się w chaosie i takiej muzyki wychodziło ostatnio bardzo dużo na świecie, a wnosiła ona bardzo mało do mixów gatunkowych z tego terytorium. Guiding Light to pierwszy z brzegu przykład zmarnowanego, poza niezłym refrenem, potencjału. Ogólnie za dużo wokalnych ryków, za dużo mieszania gatunków w niestrawnej konwencji.

DENDERA chciał być zapewne zespołem oryginalnym, ale zagubił się w tworzeniu tej oryginalności na siłę i dołączył do kategorii zapoznanych geniuszy, których się po prostu ciężko słucha.

No i tej faktycznej oryginalności jest dosłownie zero. Chyba nie tędy droga do sukcesu.

Ocena: 5,5/10

new 6.06.2024

Przedpremierowa recenzja dzięki uprzejmości zespołu DENDERA