Wind Rose

[SteelHammer]

Wind Rose - Trollslayer (2024)



Tracklista:
1. Of Ice and Blood 02:25      
2. Dance of the Axes 04:48      
3. The Great Feast Underground 04:44      
4. Rock and Stone 05:05     
5. To Be a Dwarf 05:01      
6. Home of the Twilight 04:17      
7. Trollslayer 04:06      
8. Legacy of the Forge 04:04      
9. No More Sorrow 07:37

Rok wydania: 2022

Gatunek: Power/Folk/Symphonic Metal

Kraj: Włochy

Skład zespołu:

Francesco Cavalieri - śpiew

Claudio Falconcini - gitara, śpiew

Cristiano Bertocchi - bas
Federico Gatti - perkusja

Federico Meranda - instrumenty klawiszowe

To już szósty album WIND ROSE, wydany tak, jak poprzedni przez Napalm Records, z premierą ustaloną na 4 października 2024 roku.

Nie ma już heroicznego, epickiego WIND ROSE z genialnego Warfront, a zdecydowanie wracają do pijackiego grania w stylu ALESTORM z wpływami GWYDION, to już słychać w Dance of the Axes, a już szczególnie w podlanym rumem The Great Feast Underground. Po songu, który był alkoholowym hymnem czas na Rock and Stone, bardową piosenkę o elfach i krasnoludach, folkową, ale tak jak w przypadku Stonehymn (czy nawet bardziej Wintersaga), nie do końca szczerą w wykonaniu i blednąca przy FOLKOID czy SKILTRON.

Najbardziej frustrujący jest brak oryginalności. Te wszystkie melodie już były, były zagrane lepiej, ale i ciekawiej. Orkiestracje wnoszą na tym LP niezbyt wiele, a ich wykorzystanie jest gatunkowo przewidywalne. To be a Dwarf jakoś się broni dzięki inspiracjom VEXILLUM, jest bardziej rycersko i epicko, chociaż nie jest to poziom LP poprzedniego. Wyróżnia się jednak na plus, ponieważ te kompozycje w dużej części zagrane na jedno kopyto i to wszystko się zlewa ze sobą w niewyraźną całość niczym noc po zbyt dużych ilościach alkoholu. Bo i czym się wyróżnia tytułowy Trollslayer na tle wcześniejszych, skoro jest to tak samo pijackie i generyczne granie ALESTORM? Od Home of the Twilight różni się tylko z powodu bardziej typowego dla Włoch power metalowego refrenu, a Legacy of the Forge typowym i monotonnym wykorzystaniem "folk" zaczyna już irytować. Miłym zaskoczeniem, ratującym przed kompletną kompromitacją jest No More Sorrow. Jest rycersko i epicko jak na Warfront, zagrane z przekonaniem i z ograniczoną ilością tanich uciech.

Lasse Lammert tym razem złagodził gitary i bardziej uwydatnił pijackie zaśpiewy, dlaczego i po co trudno powiedzieć. To nie jest sound tak potężny i dumny, jak ten z 2022 roku.

Niezbyt oryginalne i wyszukane granie, cofające WIND ROSE do czasów Wintersaga i generycznego, sztucznego folk power metalu, tym razem z większą zawartością ALESTORM.

No, może jest nieznacznie lepiej niż na Wintersaga, ale to niewiele zmienia. Poprawne melodie i poprawne granie, za mało wulgarne, aby przebić ALESTORM i za mało folkowe, aby zmieść konkurencję.

Ocena: 7/10

SteelHammer

Podziękowania dla wytwórni Napalm Records za udostępnienie materiałów do recenzji.