Accept

[Memorius]

Accept - Predator (1996)



Tracklista:
1. Hard Attack 04:37
2. Crossroads 05:12
3. Making Me Scream 04:13
4. Diggin' in the Dirt 04:01
5. Lay it Down 05:01
6. It Ain't Over Yet 04:15
7. Predator 03:38
8. Crucified 03:01
9. Take Out the Crime 03:12
10. Don't Give a Damn 02:58
11. Run Through the Night 03:21
12. Primitive 04:36

Rok wydania: 1996
Gatunek: Heavy Metal
Kraj: Niemcy

Skład zespołu:
Udo Dirkschneider -śpiew
Wolf Hoffmann - gitara
Peter Baltes - bas, śpiew
Michael Cartellone - perkusja

Po raz trzeci w latach 90tych ACCEPT przypomniał się albumem "Predator" w 1996 roku. "Death Row" był przyjęty różnie, zespół nie odnosił aż tak wielkich sukcesów, jak można by było oczekiwać. Odszedł też Stefan Kaufmann i po raz pierwszy od ponad 15 lat za perkusją zasiadł ktoś inny - Amerykanin Michael Cortellone. Ciekawe, że zanim płyta została oficjalnie przedstawiona przez RCA to premiera światowa miała miejsce w Japonii pięć dni wcześniej 10 stycznia 1996 (Victor).

Na tym LP ACCEPT zaprezentował się jako zespół wypalony i próbujący ratować się rockową stylistyką w amerykańskiej konwencji w oprawie riffów acceptowych tylko po części, a na pewno odległych od mocy tych z "Objection Overruled". Kompozycje są nieciekawe i albo bardzo sztampowe w graniu melodyjnego heavy/hard rocka jak marny otwieracz "Hard Attack" albo monotonne i bez ognia jak pół balladowy song "Crossroads", który zapewne zagrany przez WASP mógłby być hitem, ale tu jest blady i stacza się w akustycznym wyciszeniu na obrzeża melodyjnego rocka komercyjnego.
W wielu kompozycjach są wtrącenia orientalne jak arabskie w "Making Me Scream" przy czym w tym numerze jest tyle wszelkiej maści motywów, że sens główny się tu po prostu gubi. Próby unowocześnienia stylu są bezradne i to słychać w "Diggin' in the Dirt" oraz "It Ain't Over Yet" zresztą dosyć typowym dla metalowych poszukiwań lat 90tych w obszarach określanych jako alternatywne. Tytułowy "Predator" to zapewne najsłabszy z tytułowych utworów ACCEPT, ospały, choć pozujący na ponurą drapieżność heavy metal. Jakieś słabe echa dawnego ACCEPT słychać w nadmiernie udziwnionym (nowocześnie zaaranżowanym?) "Crucified" gdzie jedynie część instrumentalna, melodyjna i składna zasługuje na uwagę. Pierwiastki groove tu i ówdzie słyszalne poutykane nieumiejętnie i tego wchodzącego w modę stylu zespół nie potrafił wykorzystać do własnych celów. Do tego usypiające kompozycje "przebojowe" w wolniejszych miarowych tempach "Lay it Down" czy też "Don't Give a Damn" i chyba tylko "Run Through the Night" w pewnych momentach (interesujący riff główny) coś w tej kategorii pozytywnego prezentuje. Na koniec totalnie nieudany "Primitive". Taki sens płyty w pigułce niestety...

Poprawne wykonanie, zresztą nawet w kategoriach porównań z accept metalem niedające się ująć, bo zespół gra po prostu coś innego. Dirkschneider nie do końca w swojej skórze, pozostali także, przy czym akurat debiutant w zespole zagrał parę razy doprawdy ciekawe rzeczy na swoim perkusyjnym zestawie.
Nijakie brzmienie, ni to ostre, ni to rozmyte, bez głębi, która tu czasem może nadałaby pewnym utworom inny wymiar. Dobrze ustawiona jest tylko perkusja. To mało. To za mało, aby wzbudzić chociażby fragmentaryczne zainteresowanie. Naturalnie każdy zespół ma prawo zmienić styl, nawet drastycznie, zdecydowanie wejść w nowe obszary muzyczne, ale ACCEPT na tej płycie zmierza od początku do końca donikąd. Przemieszanie stylów i konwencji, a w żadnym nie są dobrzy.
"Nowoczesny" heavy metal trafiający donikąd. Ten album w dosyć niesławny sposób zakończył drugi rozdział działalności ACCEPT. Udo Dirkschneder reaktywował grupę U.D.O. ACCEPT powrócił już bez niego kilkanaście lat później, rozpoczynając rozdział trzeci swojej historii.

Ocena: 3,3/10

2.12.2007