Flotsam and Jetsam

[Memorius]

Flotsam and Jetsam - Cuatro (1992)



Tracklista:
1. Natural Enemies 03:35
2. Swatting At Flies 04:03
3. The Message 04:33
4. Cradle Me Now 04:01
5. Wading Through The Darkness 06:00
6. Double Zero 03:43
7. Never To Reveal 04:16
8. Forget About Heaven 04:47
9. Secret Square 05:22
10. Hypodermic Midnight Snack 03:46
11. Are You Willing 03:59
12. (Ain't Nothing Gonna) Save This World 03:46

Rok wydania: 1992
Gatunek: Thrash/Groove/Heavy Metal
Kraj: USA

Skład zespołu:
Eric A.Knutson - śpiew
Edward Carlson - gitara
Michael Gilbert - gitara
Jason Ward - bas
Kelly Smith -perkusja

FAJ zawsze podążał własnymi drogami. Nigdy nie kopiował ani METALLICA, ani SLAYER, ani nie upodabniali się do batalionu bandów z Kalifornii w nurcie EXODUS/TESTAMENT.
Grali swoje, czasem daleko odchodząc od tego, co się zwykło za thrash uważać. Już w 1990 roku spróbowali czegoś innego na "When the Storm Comes Down", ale gdy amerykański thrash największych sław zaczął ewoluować, poszli jeszcze dalej niż inni, tak daleko, że przez wielu zostali skreśleni, ale i chyba też niezrozumiani.
Co zagrał ten band z Arizony na Czwartej Płycie wydanej przez MCA Records w październkiu 1992 roku? Tak do końca określenie Thrash/Groove/Heavy Metal niczego tu nie wyjaśnia. Thrashu tu bardzo mało, groove jako takiego też skromnie, a pojęcie heavy metal jest bardzo rozciągliwe. Jest tu też Cornell z SOUNGARDEN, także fizycznie obecny przy realizacji albumu, jest granie inne niż do tej pory i zupełnie inne niż tego się można było spodziewać.

Ta płyta w swoim czasie jawiła się bardzo nowoczesną, znacznie nowocześniejszą niż Czarna Metallica czy "Ritual" TESTAMENT, a także "Force Of Habit" EXODUS, produkcją.
Jest to album chyba po prostu z muzyką metalową, energetyczną, masywną i bardzo melodyjną.
Kilka rzeczy od razu jest zauważalnych i są to części składowe, jakie ważą na odbiorze całości w największym stopniu.
Pierwsza sprawa to wokal A.K.
On tak nigdy wcześniej nie śpiewał, tu jest całkowicie odmieniony. Owszem, jest sobą, to Knutson, ale gdzieś zniknął i głos wysoki, i chłodny, i ta specyficzna, fascynująca monotonia.
Druga sprawa to brzmienie.
FAJ był zespołem ostrych riffów, suchego, zimnego brzmienia też. Tu jest to bardzo głębokie, masywne, a bas Warda to podstawa większości kompozycji. Grzmi, dudni.
Trzecia sprawa.
Absolutna nieprzewidywalność kompozycji. Dobór wszystkiego jest tak niezwykły, że w przypadku numerów z tego albumu można napisać co najwyżej "melodie znakomite, od razu zapadające w pamięć, maksymalnie zróżnicowane, a jednocześnie wszystkie w zasadzie utrzymane w klimatach podobnych, flotsamowych i jeśli już szukać analogii, to będzie to album poprzedni". W niesamowitym "The Message", skomponowanym przy udziale Cornella, jest coś z SOUNGARDEN i jeśli się upierać przy wpływach Seatlle na FAJ, to tylko SOUNDGARDEN może przyjść na myśl. Ta muzyka jest masywna, klimatyczna, ale przecież w pewnych kompozycjach są tak rozluźnieni, jak nigdy nie był ani ANTHRAX, ani grupy crossover, budujące swa potęgę na thrashu. Wystarczy posłuchać "Hypodermic Midnight Snack". Ta kapela jest też delikatna i tak jak tylko ona potrafi wzruszyć w głównym motywie "Double Zero". Słodki mrok, jaki słychać w "Secred Square" zachwyca, równie jak "inny" rock'n'roll w "Are You Willing", gdzie bas Warda wybija dziury w mózgu raz na zawsze. Thrashowe riffy dozowane są skąpo, a jeśli już, to są proste i przez to tak zabójcze, jak w "Forget About Heaven". Sola gitarowe nigdy nie miały wcześniej tak marginalnego znaczenia, a przecież są, i to jakie!
O każdym kawałku można by napisać oddzielną recenzję i pewnie żadna by nie wyczerpała tematu.

O to, czy brzmienie na tym albumie jest absolutnie genialne, czy najohydniejsze ze wszystkich LP FAJ stoczono już niejedną bitwę. Brzmienie jest oczywiście genialne, a że inne niż Czarna Metalika to już trudno...
Taka to dziwna płyta, która oczarowuje od razu, uzależnia natychmiast, "zabija na śmierć" albo pozostawia obojętnym na zawsze.

Ocena: 9.8/10

14.02.2008