Flotsam and Jetsam

[Memorius]

Flotsam and Jetsam - The Cold (2010)



Tracklista:
1. Hypocrite 04:05
2. Take 04:19
3. The Cold 07:19
4. Black Cloud 04:41
5. Blackened Eyes Staring 04:38
6. Better Off Dead 05:43
7. Falling Short 05:12
8. Always 03:38
9. K.Y.A. 05:26
10. Secret Life 07:03

Rok wydania: 2010
Gatunek: Power/Thrash Metal
Kraj: USA

Skład zespołu:
Eric "A.K." Knutson - śpiew
Edward Carlson - gitara
Mark Simpson - gitara
Jason Ward - bas
Craig Nielsen - perkusja

FLOTSAM AND JETSAM to w wielu kręgach zespół kultowy, można powiedzieć dzielący fanów, bo grali różne rzeczy. Jedne albumy się podobały, inne nie, jednak jest to band ciekawy, z ciekawą historią i takie tam. W tym roku, we wrześniu zaatakowali albumem "The Cold" wydanym przez Driven Music i po zapoznaniu się z nim mogę stwierdzić, że nie trzeba znać, a nawet lubić poprzednich LP, aby ten się podobał.

To, co panowie zaprezentowali tutaj jest wszechstronne. Jest tutaj muzyka metalowa. Są tutaj thrashowe momenty, ale są tutaj również inne gatunki, jak rock czy groove, oczywiście w wersji metalowej bez zbędnych, odsiewających udziwnień.
"Hypocrite" zaczyna się pięknie, smutno, refleksyjnie, jednak to nie trwa długo i po chwili wkracza niszczące, melodyjne solo, ostre jak żyleta gitary i świetnie ustawiona perkusja. Tempo i melodia świetne, tak jak thrashowe chóry. "Take" niszczy całkowicie - zimny, bardzo agresywny pod względem wokalnym, ale utrzymany w wolniejszym tempie, wyrachowany. Tutaj warto zwrócić uwagę na drugi plan, gdzie przewijają się różne sample - bardzo ciekawa zagrywka. "The Cold" to bardzo niepokojący, posępny rocker z wieloma ciekawymi urozmaiceniami, jak choćby gitary akustyczne. "Black Cloud" to kolejne morderstwo - wyczuwalny tu jest młodzieńczy bunt, napięcie, moc z urywającym łeb solem. Jeśli komuś mało mordu w rytm dźgania ofiary nożem, to wchodzi z takim rytmem "Blackened Eyes Staring", w którym obaj gitarzyści świetnie się rozumieją i przy okazji pokazuje, dlaczego są dwaj. "Better Off Dead" przepiękny, rockowy, bardzo refleksyjny i przejmujący - tutaj akustyki są po prostu niezbędne, tak jak Knutson niszczy totalnie, jeśli chodzi o przekaz emocji. Po tej chwili nostalgii wkracza pędzący i masakrujący "Falling Short", który jest świetnie obliczony. Perfekcja niestety nie trwa na tym albumie wiecznie i są tu 2 zakalce. Pierwszym jest trącający ALICE IN CHAINS, aż nazbyt rockowy "Always" i jedyne, co go ratuje to solo i wokalista. Kichą numer dwa jest "K.Y.A", który to aż nazbyt trąca core'em, i o ile wcześniej materiał zawarty na tym LP był agresywny i masywny (ale nie przytłaczający), tak tutaj sięgnęli po wyrażenie agresji w bardziej prymitywny sposób, który niestety do całości nie pasuje. "Secret Life" wieńczący całość świetny i takiego utworu by nie powstydzili się szwajcarzy z PURE INC. Bardzo ciekawie rozbudowany, z wieloma motywami i kapitalnymi solami.

Brzmieniowo kompletnie bez zarzutu i zostało dopasowane perfekcyjnie. Jest to muzyka agresywna, jednak nie uciekająca się tylko do tłuczenia blastów czy innych takich - tu na agresję i moc składają się śpiew Knutsona i brzmienie. Gitarzystom również nie ma nic do zarzucenia, świetnie się tutaj sprawdzają, a sam materiał różnorodny, nie nużący i nie męczący słuchacza, co jest ogromnym plusem. Gdyby nie dwa zakalce, to byłby album idealny, a tak to jest "niemal".

Ocena: 9/10

15.10.2010