Nocturnal Rites

[Memorius]

Nocturnal Rites - The 8th Sin (2007)



Tracklista:
1. Call Out to the World 03:48
2. Never Again 03:19
3. Not the Only 05:16
4. Tell Me 04:13
5. Not Like You 04:25
6. Leave Me Alone 03:00
7. Till I Come Alive 03:45
8. Strong Enough 03:13
9. Me 04:13
10. Pain and Pleasure 03:53
11. Fools Parade (Outro) 02:37

Rok wydania: 2007
Gatunek: Melodic Power Metal
Kraj: Szwecja

Skład zespołu:
Jonny Lindkvist - śpiew
Fredrik Mannberg - gitara
Nils Norberg - gitara
Nils Eriksson - bas
Owe Lingvall - perkusja

Ósma płyta NOCTURNAL RITES, wydana przez Century Media Records w końcu maja, ósmy grzech ? No wielu fanów zespołu uznało, że tym razem zgrzeszyli ciężko.
Do tej pory w składzie z Lindkvistem grupa poruszała się po obszarach power metalu melodyjnego, ale nie nastawionego na prostą przebojowość, specyficznego i odrębnego od pozostałej rzeszy zespołów szwedzkich. Tym razem przedstawili muzykę lekką, łatwą i przyjemną, przeznaczoną dla zacznie szerszego kręgu odbiorców, uproszczoną, schematyczną i momentami ocierającą się o metalowy kicz. Przesłodzoną, lajtową i mało ambitną. Tak to widzą przeciwnicy tego albumu, bardzo liczni i bardzo stanowczy w swoich ocenach. Teraz jednak należy spojrzeć z drugiej strony. Czy naprawdę aż tak bardzo odeszli od tego grali wcześniej? Czy brzmienie się aż tak bardzo zmieniło?

"Call Out to the World" to te same mocne ołowiane gitary, bardzo głośna sekcja rytmiczna z ciężkimi bębnami i gęstym basem. Owszem jest to żwawe, już nawet w pewnych miejscach niemal dyskotekowe rockowe granie i refrenem z hard rockowymi chórkami, ale czy w takiej konwencji nie wypada to znakomicie? Co z tego, że elektroniczny wstęp do "Never Again" jest taki plastykowy, skoro dalej ten niemal romantyczny numer opatrzony jest bardzo dobrymi nowoczesnymi gitarami i udanymi solami. W "Not the Only" znakomite rockowe granie o cechach wysmakowanej przebojowości opartej o najlepsze wzory hard rocka i melodic metalu. Nie ma power? A czy zawsze musi być? Do tego doskonały występ wokalny Lindkvista w romantycznym stylu. No bo jest to romantyczna płyta i dlatego nie każdemu się musi podobać. "Tell Me" to killer w prostym, przypominającym gothic rockowe nagrania stylu i kolejny przykład, jak się robi przeboje, gdzie jest też ząb i pasja wykonania. Miękkie? Wcale nie. Trochę mniejsza jest ta przebojowość w "Not Like You", ale może tylko w melodii zwrotek, bo refren z mocnymi gitarami posuwisty i wzbogacenie fantazyjnym solem dodaje jeszcze smaku. Krytycznie można pod tym kątem ocenić "Leave Me Alone", bo tu jest tak sobie, ale znów niemal płaczliwy romantyzm w pół balladowym "Till I Come Alive" zaśpiewanym z rozmachem doprawdy chwyta za serce. Oczywiście jeśli się lubi taką muzykę. "Strong Enough" cięższy, bardziej pod nagrania z lat poprzednich, ale i tu refren bardzo chwytliwy i melodyjny, i takie modern podejście się w tym czuje. Przykład łączenia nowoczesnego grania z naiwną prostotą wyśmienity.
"Me" to może faktycznie pewne przegięcie, bo słodzenia przy pianinie od tego zespołu nie należało oczekiwać. Za to te neoklasyczne elementy w "Pain and Pleasure" to ogromne zaskoczenie na plus i sięgnięcie do dawnych lat i dawnych pomysłów. Umieszczenie tego utworu, podniosłego, patetycznego i mrocznego na swój sposób to z pewnością zabieg celowy. Coś w rodzaju - "pośpiewaliśmy radiowe przeboje, ale pamiętamy co można grać i co graliśmy".
Neutralne outro i koniec.

Co tu można jeszcze dodać? Niewiele, bo pod względem wykonania czy brzmienia to najwyższy standard NOCTURNAL RITES. Może gitarzyści nie dali z siebie wszystkiego, ale repertuar ich do tego nie zmuszał. Za to Jonny Lindkvist pokazał się jako wyborny wokalista ROCKOWY i tu wielkie brawa. Nośność tych kompozycji w dużym stopniu wynika z jego śpiewu.
Płyta dla szerszego kręgu odbiorców - na pewno tak.
To w niczym nie ujmuje samej muzyce, dlatego jest to album równie wartościowy jak poprzednie.

Ocena: 9,3/10

16.05.2007