Saxon

[Memorius]

Saxon - Call to Arms (2011)



Tracklista:
1 Hammer of the Gods 04:23
2. Back in '79 03:28
3. Surviving Against the Odds 03:01
4. Mists of Avalon 05:02
5. Call to Arms 04:29
6. Chasing the Bullet 04:14
7. Afterburner 03:06
8. When Doomsday Comes (Hybrid Theory) 04:29
9. No Rest for the Wicked 03:09
10. Ballad of the Working Man 03:48
11. Call to Arms (orchestral version) 04:28

Rok wydania: 2011
Gatunek: heavy metal
Kraj : Wielka Brytania

Skład zespołu:
Peter Byford - śpiew
Paul Quinn - gitara
Doug Scarratt - gitara
Tim Carter - bas
Nigel Glockler - perkusja

Która to już płyta SAXON od 1979 roku? W każdym razie została wydana przez wytwórnię UDR Music w czerwcu 2011.

Od SAXON zawsze należy oczekiwać dwóch ostrych gitar, specyficznego rozpoznawalnego wokalu Byforda i kompozycji w takim stylu, jaki prezentują od 30 lat, prostych, dynamicznych, utrzymanych w jednym tempie. Jeśli są od tego odstępstwa, to znaczy że SAXON nagrał albo płytę znakomitą, albo nic niewartą. Jeśli nie ma to, oznacza, że pojawia się kolejny album SAXON. I tylko. "Hammer of the Gods" na początek to właśnie zwiastun takiej po prostu kolejnej płyty SAXON. Tylko głuchy by ich tu nie rozpoznał i nie dostrzegł przynajmniej kilku autocytatów.
SAXON jednak chce zawalczyć i już poniekąd autobiograficzny "Back in '79" to coś innego, rockowego nietypowego dla ich grania ...nawet w 1979. Jakoś nasuwają się odległe skojarzenia z "The Eagle Has Landed", odległe, ale jednak pobrzmiewające w części instrumentalnej i tej niepokojącej "rozchwianej" gitarze. Tak to bardzo kawałek.
W sumie gdy nie są bezbarwni w melodiach, to zawsze im coś dobrego wyjdzie i "normalny" SAXONowy "Surviving Against the Odds" też nie wypada źle. Źle wypada natomiast w ich wykonaniu mieszanie wątków epicko rycerskich z miękkimi rockowymi refrenami, które położyły chociażby LP "Destiny". Tu kładą "Mists of Avalon". Do tego te słabe pseudo orkiestracje...
Grający wolno i majestatycznie SAXON prawie nigdy nie był interesujący i numer tytułowy albumu, tak skonstruowany jest po prostu nudny. Zresztą potem tej nudy jest więcej w "Chasing the Bullet" gdzie odnotować można dobry bas i kilka chwil melodii z refrenu, ale nie więcej. SAXON nie powinien także tak brać się za ściganie ekip grających heavy power. Nie czym takim na pewno jak "Afterburner" bo taki "wymiatacz" już obecnie mało kogo rusza. Mnie na pewno nie. Potem rozwlekły muzycznie i pusty heavy metalowy "When Doomsday Comes (Hybrid Theory)" i do końca już się nic nie dzieje, może poza dosyć słabym miejscami wokalem Byforda w "No Rest for the Wicked". Udziwnia, a niepotrzebnie, bo śpiewa na tym LP wyjątkowo dobrze i jego czas się nie ima. Nawet jak wino - im starszy, tym lepszy.
Najlepszą partię rozegrał Glockler i chyba już dawno tak dobrze i bogato nie grał.Gitarowo jak to SAXON, solidnie a kilka solówek z pierwszej części albumu nawet udanych.
Zadowoleni powinni być fani tego suchego ostrego brzmienia SAXON. Takie tu jest, przy czym bardzo dobrze zrobione i pod tym względem ta płyta jest lepsza od poprzedniej "Into the Labyrinth" Tyle że kompozycje są bardzo przeciętne i tego nie da poprawić ani wykonaniem opartym o wieloletnie doświadczenie, ani profesjonalną dopasowana do dźwiękowego oblicza zespołu produkcją.

Zapewne ci, którym albumy SAXON się podobają, "bo to SAXON" będą zadowoleni, że zespół pozostał wierny stylowi i tradycji. Niemniej jednak chyba tylko ci najwierniejsi fani.
Pojawił się kolejny album SAXON.
I tylko.

Ocena: 5,8/10

3.06.2011