Secret Sphere

[Memorius]

Secret Sphere - Scent of Human Desire (2003)

Tracklista:

1. Rain 05:26

2. Still Here 03:01

3. 1000 Eyes Show 05:45

4. More Than Simple Emotions 04:01

5. Surrounding 05:53

6. Desire 05:16

7. Virgin Street 69 04:15

8. Runaway Train 04:24

9. Scent of a Woman 04:44

10. Life 1 (Walking Through the Dawn) 01:53

11. Life 2 (Daylight) 08:41

Rok wydania: 2003

Gatunek: Progressive Melodic Metal

Kraj: Włochy

Skład zespołu:

Roberto Messina - śpiew

Paco Gianotti - gitara

Aldo Lonobile - gitara

Andrea Buratto - bas

Luca Cartasegna - perkusja

Antonio Agate - instrumenty klawiszowe

W roku 2003 SECRET SPHERE uzyskał kontrakt  ze słynną wytwórnią Nuclear Blast i to ona wydała w maju 2003 trzeci album tego zespołu.

Ten LP SECRET SPHERE jest zaskakującym zwrotem w kierunku nieco innej muzyki i to zwrotem udanym. Nagłe odejście w stronę AOR i progresywnie (ale nie za bardzo) melodic metalu to był strzał w dziesiątkę. Ludzie ci sami, a jak się słucha "Rain" to wydaje się, że to po prostu inny zespół.
Cały album to perfekcja wykonania. Każdy dał tu z siebie wszystko, a Messina rozegrał to wręcz wyśmienicie. Pewność siebie i panowanie nad wszystkim perfekcyjne. Jeśli "Still Here" to taka pozostałość po poprzednim stylu, to "1000 Eyes Show" już na pewno nie. Czy muzyka stała się trudniejsza w odbiorze? Na pewno nie jest taka łatwa, ale jest przyjazna dla słuchacza, sprawia przyjemność w odbiorze, bez konieczności łamania głowy nad sensem przekazu. Przyjemny "More Than Simple Emotions" z duetem męsko-damskim to przykład, jak AOR zagrać z dawką mocy, która tu jest przekazana w gitarach. Podobnie jest z "Surrounding" gdzie znów wokalizy i klawisze wiodą prym. "Desire" i "Virgin Street 69" niestety wypadają słabiej, są uboższe i pozbawione ciepła innych, wcześniejszych kompozycji. Za to "Runaway Train" intryguje niebanalnymi rozwiązaniami, zwłaszcza na początku. W "Scent of a Woman" wyciszonym i łagodnym, mamy doskonałe symfoniczne tło. Jest też dramatyzm, jakiego wcześniej SECRET SPHERE nie prezentował. "Life" w części drugiej to świetny popis wokalny zaproszonych gości i te wszystkie niemetalowe i rokendrolowe wstawki - wybornie pomyślane.

Dopasowane, stonowane brzmienie, ciepłe gitary. Interesujące klawisze, sekcja rytmiczna, w dyskretny sposób umiejscowiona bez zagłuszania pozostałych.
Podsumowując - zrobili coś innego niż inne włoskie zespoły. Odcięli się od etykiety melodic power z elementami progresywnymi. Wyszło bardzo dobrze.

Ocena: 8/10

12.09. 2009