Greydon Fields

[Memorius]

Greydon Fields - Tunguska (2018)

tracklista:

1.Sole Survivor 04:53

2.Autophobia 04:41

3.Tunguska 05:36

4.Golem 06:12

5.Defcon Zero 04:32

6.The Island 06:16

7.One Last Prayer 01:01

8.The Walking Dead 03:54

9.Inner Fire 03:41

10.Dancing on Our Graves 05:13

rok wydania: 2018

gatunek: heavypower/thrash metal

kraj: Niemcy

skład zespołu:

Volker Mostert - śpiew

Gregor Vogt - gitara

Patrick Sondermann - gitara basowa

Marco Vanga - perkusja

W pewnych kręgach zbliżonych do wiarygodnych, GREYDON FIELDS  z Essen został uznany za sensacyjny w tym roku.

Grupy tej nie znam i postanowiłem to sprawdzić. "Tunguska", nawiązująca tytułem do słynnego upadku meteorytu w okolicy miejscowości Tunguska na Syberii, to drugi album tego zespołu, przy okazji którego przewijają się określenia power metal, heavy/power metal i melodic thrash metal w różnych zestawieniach i konfiguracjach.

Do zespołów z Zagłębia Ruhry podchodzę zawsze z dużą rezerwą. Ryczące gitary, ryczący wokalista, marne siłowe kwadratowe granie teutońskie... Oczywiście nie zawsze.

Sole Survivor to ostre power metalowe gitary, przeciętny wokalista o wąskim zakresie operowania głosem... ale, właśnie. Ten dramatyczny refren jest rewelacyjny, przypomina coś z grania DESTILLERY, coś z  BLACK DESTINY, coś z DARK AT DAWN. To killer jest ogólnie i jest to granie bardzo inteligentne. Autophobia to power/ thrashowy atak, ale bardzo melodyjny w refrenach i surowy w zwrotkach, a takie zestawienie dobrze zrobione się zawsze broni bardzo skutecznie. I jaka ładna rozpędzona w melodii część instrumentalna!

Tytułowa "Tunguska" niszczy wszelkie obiekty. Niesamowita melodia, niesamowity klimat niesamowity dramatyzm. Ten wokalista zaczyna mi się coraz bardziej podobać jako inne wcielenie Kohlrauscha z DARK AT DAWN. Co za moc we fragmencie z komunikatem w tle. Szacunek. We wstępie do Golem piękny gitarowy minimalizm, a potem wspaniały popis wokalno-gitarowy w poprowadzonym w średnim tempie emocjonalnym songu. Czekałem na solo... No, rewelacja w emanacji emocji. Wspaniale pociągnęli w  szybkim, melodyjnym, potoczystym Defcon Zero. Och, jakie to niemieckie, jakie reńskie, ale jakie ekscytujące jednocześnie! Ileż mocy w power/thrashowym The Island, i jakie to ponure, jakie posępne, jakie bezlitosne w stalowym motywie głównym. Ile w tym rozpaczy, także w części z gitarą akustyczną i solem... Miazga! Jeśli nawet dosyć szybki, rwany w zwrotkach The Walking Dead, jest trochę słabszy (trochę), to na pewno nadrabia Inner Fire, przepotężny w nowoczesnych pulsujących power/thrashoiwych riffach. Melodyjne zniszczenie i tyle. Dark power w Dancing on Our Graves, na najwyższym możliwym poziomie wyznaczonym onegdaj przez DARK AT DAWN.

Perfekcyjne brzmienie, jakże odmienne od wielu produkcji z Zagłębia Ruhry. Ostra głęboka gitara, piękne blachy, czysty mruczący bas,  wokalista ustawiony na przodzie, słyszalne najbardziej subtelne detale, a tych nie brak i można je wyłowić przy kolejnych sesjach z tym albumem. Bardzo to zgrany zespół, jak na skład, który się ponoć ostatnio zmienił.

Co tu dużo mówić, kręgi zbliżone do wiarygodnych podały tym razem wiarygodną informację.

Melodyjne, inteligentne power/heavy/thrashowe zniszczenie z Essen.

Ocena: 9,5/10

new 12.07.2018