Adagio

[Memorius]

 Adagio - Archangels in Black (2009)

Tracklista:

1. Vamphyri 04:27

2. The Astral Pathway 05:04

3. Fear Circus 03:59

4. Undead 04:41

5. Archangels In Black 05:37

6. The Fifth Ankh 04:43

7. Codex Oscura 09:08

8. Twilight At Dawn 06:24

9. Getsu Senshi 03:42

Rok: 2009

Gatunek: Progressive Symphonic Metal

Kraj: Francja

Skład:

Chris Palin - śpiew

Stéphan Forté - gitara

Franck Hermanny - bas

Eric Lebailly - perkusja
Kevin Codfert - instrumenty klawiszowe, pianino

Po "Dominate" ciężkim jak na ADAGIO albumem z pogranicza power metalu i progresywnego heavy Francuzi postanowili wrócić do swoich korzeni, przynajmniej częściowo. Pojawił się w składzie nowy wokalista, wówczas jeszcze bliżej nieznany Chris Palin, oraz niepozbawiona ciężaru, ale jednak bardziej typowa dla ADAGIO muzyka. Płytę wydała w lutym 2009 francuska wytwórnia Listenable Records.

Vamphyri jest pomostem pomiędzy dwoma albumami, ale melodyjny, elegancki neoklasycznie już nie. Gitara współgra z pianinem, współzawodniczy z nim, prowadzi dialogi. Tego oczywiście jest tu znacznie więcej i w pozostałych kompozycjach. Fear Circus ma być może najbardziej przebojowy refren, jednak jest również najbardziej melodyjnie posępny i niepokojący. Perłą jest bez wątpienia Undead z klasycznym wstępem na pianinie, mocnym gitarowym riffem przewodnim, modern metalowym refrenem i kapitalną częścią instrumentalną. Solo Forte najlepsze na całej płycie. Archangels In Black ma ekspresję progresywnego pędu w połączeniu z neoklasyką i ornamentacjami zahaczającymi o symfoniczny black metal jednak gdzieś sama melodia się lekko zaciera i rozmywa. Skoro mowa o wpływach black metalowych i gotyckich to najwięcej tego jest w niezwykle ponurym i klimatycznym The Fifth Ankh. Słabiej na tym tle wypada Twilight At Dawn, gdzie drapieżność jest nieco przesadna. Getsu Senshi to jakby bardziej power neoklasyczne wcielenie ADAGIO, jednak tu zawodzi sama melodia, choć zapewne w zamyśle ten utwór miał trochę rozpraszać mroki muzyczne całości. Na pewno najbardziej skomplikowaną i wymagająca szczególnej uwagi jest najdłuższa Codex Oscura, w której każdy z muzyków zaznacza coś po swojemu, jakoś odmiennie, coś dokłada do tego posępnego chłodu pomieszanego z ciepłym śpiewem Palina przy pianinie.Palin doskonale wywiązał się ze swojego zadania Jest dramatyczny, jest agresywny i jedynie może przy najcięższych riffach lekko Forté go przytłumia. Forte wygrywa na tym albumie cudeńka, i tu każdy utwór zawiera znakomite solo.

Ponury, mroczny album ADAGIO, bogaty w pomysły, wybornie zagrany. Ciemna strona symfonicznego progresywnego grania, choć zawsze należy pamiętać, że ADAGIO to bardziej specyficznie podana neoklasyka niż symfoniczność typu włoskiego. Doskonała produkcja, brzmienie instrumentów wyborne, a wieloplanowość dopracowana w najdrobniejszych detalach.
Po nagraniu tego albumu zespół zamilkł na wiele lat, a Palin odszedł już  w roku  2010.
W zmienionym składzie ADAGIO zaprezentował kolejny LP dopiero w roku 2017.


ocena: 8/10

new 13.07.2018