NovaReign

[Memorius]

NovaReign - Legends (2018)

tracklista:

1.Call On the Storm 06:58

2.Mace of A Fist 10:11

3.Beyond the Cold 05:58

4.Heavy Heart 05:10

5.Skyline 08:57

6.To Wander the Stars 02:24

7.The Builder 05:22

8.Black As the Dead of Night 08:44

9.Legends 09:26

rok wydania: 2018

gatunek: melodic power metal

kraj: USA

skład zespołu:

David Marquez - śpiew

Danny Nobel - gitara

Balmore Lemus - gitara

Moizilla Galvez - gitara basowa

Paul Contreras - perkusja

M-Theory Audio wydał w lutym pierwszy album NOVAREIGN.

Apologeci amerykańskiego grania doszukują się w debiucie tego zespołu z Los Angeles jakiegoś nowego dobrego zespołu grającego metal progresywny. Tymczasem mamy do czynienia z czymś w rodzaju włoskiego KALEDON z paskudnym męczliwym wokalistą i kapitalnym perkusistą Paulem Contrerasem.

Ogólnie zespół radośnie pędzi do przodu napędzany dwoma speedowymi gitarami, czasem posiłkując się IRON MAIDEN w tle, jak w Mace of A Fist i obraca się w kręgach zbliżonych do rycersko epickich. Nie można odmówić gitarzystom dobrych umiejętności i grają sola technicznie zaawansowane, lecz w większości zupełnie bezsensowne. To co można by uznać za elementy pseudo progresywne, to granie w kółko tego samego przez minutę lub dwie, chyba tylko, by sztucznie wydłużyć czas trwania i tak już rozciągniętych ponad miarę kompozycji.

Byłoby to wszystko jeszcze strawne na miarę KALEDON i podobnych włoskich grup, gdyby nie wyjący i tracący oddech w końcu wokalista i ohydne jarmarczne klawisze, którymi na szczęście nie katują zbyt często.W tworzeniu melodii brak inspiracji. Wszystko do siebie podobne, a podjazdy pod AVANTASIA (tak!) w sosie neoklasycznym w Heavy Heart to totalna kompromitacja. W Skyline suche speed thrashowe riffowanie miesza się ze słodko-ostrymi zaśpiewami Marquez i ogólnie tworzy to męczącą zupełnie niesłuchalną papkę. W nieco wolniejszym The Builder jakieś przebłyski bardziej tradycyjnego grania rycerskiego, ale naprawdę na poziomie wczesnego KALEDON, co najwyżej.

Dwa ostatnie kolosy po prawie 10 minut wymagają sporo cierpliwości w dobrnięciu do końca. Speedowe oklepane riffy, fatalnie zrobione kroczące fragmenty gitarowe, przerysowane sola...

To słabizna, nuda i amatorszczyzna kompozytorska, dodatkowo zamulona słabą produkcją, eksponująca tylko perkusję i to chyba jedyny pozytywny moment w tym wszystkim. Gitary ustawione paskudnie, jak w jakimś speed thrashowym zespole, bas suchy gdzieś tam ginie w ich tle. Wyjec niesłusznie wysunięty do przodu.

Doprawdy, jak się już czymś takim pomęczyć, to raczej graniem takiego speed power melodic z rycerzami w tle Made In Italy.

Po prostu słabo i tylko oczko w górę za grę perkusisty.

ocena: 4/10

new 15.07.2018