Helloween

[Memorius]

Helloween - Better Than Raw (1998)



tracklista:
1.Deliberately Limited Preliminary Prelude Period in Z 01:45
2.Push 04:44
3.Falling Higher 04:45
4.Hey Lord! 04:06
5.Don't Spit on My Mind 04:23
6.Revelation 08:21
7.Time 05:41
8.I Can 04:38
9.A Handful of Pain 04:48
10.Lavdate Dominvm 05:09
11.Midnight Sun 06:20

rok wydania: 1998
gatunek: power metal
kraj: Niemcy

Andi Deris - śpiew
Micheal Weikath - gitara
Roland Grapow - gitara
Markus Grosskopf - gitara basowa
Uli Kusch - perkusja
oraz
Jörn Ellerbrock - instrumenty klawiszowe

Dwa lata po "The Time of the Oath" światło dzienne ujrzał LP "Better Than Raw" wydany poprzednio przez, nomen omen, brytyjską wytwórnię Raw Power.

Przy okazji tej płyty sporo mówi się o nowatorstwie, o eksperymencie muzycznym, o odwadze HELLOWEEN w doborze kompozycji i stylów, co przecież było przyczyną porażki "Chameleon". Czy ten album rzeczywiście jest taki niezwykły pod tym względem?  Warto przyjrzeć się temu bliżej.
Klasyczny power metalowy Lavdate Dominvm ma tekst w całości po łacinie. Sensacja? Chyba nie, zważywszy na to co w tej kwestii ma do powiedzenia POWERWOLF. Nie było wtedy POWERWOLF? Nie było, ale były zespoły z kręgu doom i doom/death z takim samym patentem. Do tego Deris zaśpiewał to fatalnie i wydaje się, że po włosku.
Wokale Derisa ogólnie są słabe na tym "eksperymentalnym" LP. Plus za drapieżny kawałek Push, pełen pędu i agresji... i nagle te słodkie przełamania. Taki "eksperyment".
Słabizna przeziera z Hey Lord! pieśni festiwalowej sięgającej dna w refrenie oraz z niby to psychodelicznego Don't Spit on My Mind, gdzie wizja wytworzyła się chyba po przedawkowaniu płatków śniadaniowych. No marne to jest, sztuczne, nieautentyczne, nieprawdziwe. Eksperymentalna nuda w usypiającym songu Time, gdzie w końcu Deris budzi wszystkich mocniejszym wykonaniem, ale nie na tyle atrakcyjnym, by nie przewrócić się na drugi bok. Revelation to kolaż stworzony z elektroniki, a na początku pompatyczności tego, co MANOWAR ma często na końcu oraz power thrashowych riffów akompaniujących miauczącemu po prostu Derisowi. Realnej, konkretniej melodii tu brak, a jak na ponad osiem minut, to się instrumentalnie dzieje niewiele z przewagą mieszaniny gitarowego i klawiszowego chaosu.
To zapewne miał być progresywny power metal europejski, ale jeśli już to do MANTICORA temu sporo brakuje.
Tam, gdzie żadnego wydziwiania nie ma można usłyszeć piszczącego Derisa w słodkim włoskim power metalu, prężącego muskuły w refrenach (Falling Higher), albo bez prężenia ( I Can).
Co takiego niby eksperymentalnego jest w rock/ metalowym songu A Handful of Pain? Rachityczne tło niby-symfoniczne? Midnight Sun to solidny włoski power metal z grupy dramatyczno - rycerskiej, mniej więcej na poziomie KALEDON czy HIGHLORD...

Wszyscy się tu bardzo starają, zwłaszcza gitarzyści tym razem, by zrobić dużo szumu, by było tłusto i bogato. Czasem to się wszystko  rozmywa w metalowej mazi, bo produkcyjnie jest bardzo dobrze, gdy gitary nieco cichną i w zasadzie tylko wtedy. Bas jest mocny bez przesady, perkusja na tyle cicha, by wychwycić rewelacyjne zagrywki Kuscha, ale by nie dodawała kolejnej porcji szumu do całości i nie pogłębiała przeładowania pierwszego planu. Deris ustawiony w tym wszystkim źle, chyba że tym razem potraktowano jego głos w mocniejszych numerach i tylko jako jeden z instrumentów. Przesadna klarowność soundu nie jest wskazana, ale tu tym razem Tommy Hansem chyba nie spisał się najlepiej.
Rewelacji nie ma, nie ma nawet dobrej płyty. Wszystko można usłyszeć gdzie indziej, zazwyczaj wszędzie lepiej, a o tym, że to "prekursorzy" czegoś tam niech lepiej nie mówią ci, którzy słabo znają historię metalu.

ocena: 3/10

new 7.11.2018