DT
18.12.2018, 16:28:15
Judas Priest - Redeemer of Souls (2014)
![[Obrazek: R-5952910-1407241402-7220.jpeg.jpg]](https://img.discogs.com/CQJ4t18ezrcjIlLdCpJAKpQRlRk=/fit-in/600x600/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-5952910-1407241402-7220.jpeg.jpg)
Tracklista:
1. Dragonaut 04:26
2. Redeemer of Souls 03:58
3. Halls of Valhalla 06:03
4. Sword of Damocles 04:54
5. March of the Damned 03:55
5. March of the Damned 03:55
6. Down in Flames 03:56
7. Hell & Back 04:47
8. Cold Blooded 05:35
9. Metalizer 04:37
10.Crossfire 03:52
11.Secrets of the Dead 05:41
12.Battle Cry 05:18
13.Beginning of the End 05:09
11.Secrets of the Dead 05:41
12.Battle Cry 05:18
13.Beginning of the End 05:09
Rok wydania: 2014
Gatunek: heavy metal
Kraj: Wielka Brytania
Rob Halford – śpiew
Glenn Tipton – gitara
Richie Faulkner – gitara
Ian Hill – gitara basowa
Scott Travis – perkusja
Po wydaniu kontrowersyjnego konceptualnego albumu o Nostradamusie JUDAS PRIEST na kolejne kilka lat zawiesił działalność nagraniową. W roku 2011 skonfliktowany z managerami grupy K.K. Downing opuszcza zespół, a jego miejsce zajmuje grający dotąd zmetalizowanego hard rocka Richie Faulkner (VOODOO CIRCLE, LAUREEN HARRIS).
Wreszcie w lipcu 2014 roku ukazuje się nakładem Sony kolejny album zespołu, gdzie następuje powrót do grania klasycznego heavy metalu w brytyjskiej tradycji, pod którą zresztą grupa w swoim czasie położyła podwaliny.
Do "Painkillera" tu raczej daleko i JUDAS PRIEST odgrzewa bardziej pomysły i stylistykę z "Angel Of Retribution". Tradycyjny heavy metal w wykonaniu JUDAS PRIEST miał się znacznie lepiej. Tu zespół jest ospały i gra wymęczone prościutkie kompozycje, oparte na kilku riffach i pozbawionym charyzmy wokalem Halforda.
Straszna to monotonia w Dragonaut, w Secrets of the Dead, w niby epickim Sword of Damocles z fatalnym śpiewem Halforda, zarówno chrypiącym jak i tym wysokim w drugiej części. Okropnie prymitywny jest Metalizer, przypominający karykaturę motoryki z "Painkiller" i z tak zawstydzającym refrenem, że te z "Turbo" to przy tym dzieła sztuki.
Takie bezpłciowe granie heavy metalowe na granicy hard rocka jak March of the Damned, Down in Flames grają w UK zespoły, które kiedyś w czasach rozkwitu NWOBHM coś znaczyły, a teraz grają tylko aby grać cokolwiek. To jest absolutnie beznadziejny kawałek. W Hell & Back tę ekipę rzuciło aż do "Rocka Rolla" i niepotrzebnie, bo takiego retro-proto-heavy metalu z 1974 roku nie bardzo jest teraz komu słuchać. No chyba, że JUDAS PRIEST kieruje swoją muzykę tylko do zatwardziałych fanów szkoły brytyjskiej, dla których heavy metal poza Wielką Brytanią nie istnieje.
Rycerski, bojowy pomysł na heavy metal jest w tytułowym Redeemer of Souls, ale zagrane jest to tak, jakby wszyscy nałykali się prochów na uspokojenie i mieli za kilka chwil zasnąć. Co za potworny brak energii... A przecież zagrany znacznie szybciej i dynamiczniej mógłby być autentycznym killerem. Szybciej zagrany jest Halls of Valhalla, jednak tylko przez chwilę wydaje się, że naprawdę coś z tego będzie. A to też solidna w sumie melodia i wyróżniający się refren.
Battle Cry to trzeci taki rycerski kawałek, najsłabszy z tych trzech, z marnym refrenem i marną wolną częścią epicką.Jest też coś w bardziej stylu mocno zagranego alternatywnego rocka (Cold Blooded) oraz coś, co ma być chyba w zamyśle mixem lat 70tych i nowoczesnych trendów metalowych, a rezultat to najgorszy numer na płycie.
Beginning of the End - oniryczny song rockowy i pewnie płyta z tylko takimi kompozycjami byłaby bardziej interesująca niż ta metalowa łupanina jaką tu zaserwował ten zespół - ikona.
Sola na tym albumie są bardzo przeciętne, a nawet często słabe. Można odnieść wrażenie, że są to po proste odegrane przerywniki tam gdzie należałoby się ich spodziewać. Faulknera praktycznie tu nie słychać, Travis nie ma czego po prostu grać.
Lochness to był świetny, nie wymagający mocy numer. Klimatyczny i heavy bez napinania się. Nie można jednak budować całego heavy metalu na braku realnej energii...
Beginning of the End to dobry tytuł na zakończenie tej płyty. Tyle, że ten początek końca zespołu miał miejsce znacznie wcześniej.
Wreszcie w lipcu 2014 roku ukazuje się nakładem Sony kolejny album zespołu, gdzie następuje powrót do grania klasycznego heavy metalu w brytyjskiej tradycji, pod którą zresztą grupa w swoim czasie położyła podwaliny.
Do "Painkillera" tu raczej daleko i JUDAS PRIEST odgrzewa bardziej pomysły i stylistykę z "Angel Of Retribution". Tradycyjny heavy metal w wykonaniu JUDAS PRIEST miał się znacznie lepiej. Tu zespół jest ospały i gra wymęczone prościutkie kompozycje, oparte na kilku riffach i pozbawionym charyzmy wokalem Halforda.
Straszna to monotonia w Dragonaut, w Secrets of the Dead, w niby epickim Sword of Damocles z fatalnym śpiewem Halforda, zarówno chrypiącym jak i tym wysokim w drugiej części. Okropnie prymitywny jest Metalizer, przypominający karykaturę motoryki z "Painkiller" i z tak zawstydzającym refrenem, że te z "Turbo" to przy tym dzieła sztuki.
Takie bezpłciowe granie heavy metalowe na granicy hard rocka jak March of the Damned, Down in Flames grają w UK zespoły, które kiedyś w czasach rozkwitu NWOBHM coś znaczyły, a teraz grają tylko aby grać cokolwiek. To jest absolutnie beznadziejny kawałek. W Hell & Back tę ekipę rzuciło aż do "Rocka Rolla" i niepotrzebnie, bo takiego retro-proto-heavy metalu z 1974 roku nie bardzo jest teraz komu słuchać. No chyba, że JUDAS PRIEST kieruje swoją muzykę tylko do zatwardziałych fanów szkoły brytyjskiej, dla których heavy metal poza Wielką Brytanią nie istnieje.
Rycerski, bojowy pomysł na heavy metal jest w tytułowym Redeemer of Souls, ale zagrane jest to tak, jakby wszyscy nałykali się prochów na uspokojenie i mieli za kilka chwil zasnąć. Co za potworny brak energii... A przecież zagrany znacznie szybciej i dynamiczniej mógłby być autentycznym killerem. Szybciej zagrany jest Halls of Valhalla, jednak tylko przez chwilę wydaje się, że naprawdę coś z tego będzie. A to też solidna w sumie melodia i wyróżniający się refren.
Battle Cry to trzeci taki rycerski kawałek, najsłabszy z tych trzech, z marnym refrenem i marną wolną częścią epicką.Jest też coś w bardziej stylu mocno zagranego alternatywnego rocka (Cold Blooded) oraz coś, co ma być chyba w zamyśle mixem lat 70tych i nowoczesnych trendów metalowych, a rezultat to najgorszy numer na płycie.
Beginning of the End - oniryczny song rockowy i pewnie płyta z tylko takimi kompozycjami byłaby bardziej interesująca niż ta metalowa łupanina jaką tu zaserwował ten zespół - ikona.
Sola na tym albumie są bardzo przeciętne, a nawet często słabe. Można odnieść wrażenie, że są to po proste odegrane przerywniki tam gdzie należałoby się ich spodziewać. Faulknera praktycznie tu nie słychać, Travis nie ma czego po prostu grać.
Lochness to był świetny, nie wymagający mocy numer. Klimatyczny i heavy bez napinania się. Nie można jednak budować całego heavy metalu na braku realnej energii...
Beginning of the End to dobry tytuł na zakończenie tej płyty. Tyle, że ten początek końca zespołu miał miejsce znacznie wcześniej.
ocena: 3,5/10
new 18.12.2018
NIE JESTEM ATEISTĄ - WIERZĘ W HEAVY METAL
"Only The Strong Survive!"
"Only The Strong Survive!"